Κουπλέ

Στα πρέπει εναντιώθηκα

που, καθορίζουν νόμοι

τις τύψεις ξεφορτώθηκα

μαζί , με τα συγγνώμη

και, αποδίδω σεβασμό

μονάχα, στην καρδιά μου

αφού, όπου έκανα καλό

βρήκα και, τον μπελά μου.

Ρεφρέν

Αναμνήσεις  διαγράφω

το φωνάζω, το υπογράφω…

Κοινωνία, είσαι ψέμα

και, γι’ αυτό παρτίδες, τέρμα.

Κουπλέ

Ας  μη με πει κανένας σας

αγύριστο κεφάλι

καμιά διαπραγμάτευση,

δεν θα, με πείσει πάλι.

Ν’ απαρνηθώ τα θέλω μου

ξανά, δεν επιτρέπω

τελείωσε, για πάρτη μου

κανόνες, θα ανατρέπω.

Ρεφρέν

Αναμνήσεις  διαγράφω…

Στο καφενείο, σε μια ανδροπαρέα συζητούν .

Κώστα τι έμαθα πλένεις ρούχα απλώνεις, σιδερώνεις?

Εργένης  είμαι τι να κάνω αλλά και, εσύ  γείτονα που, είσαι παντρεμένος, δεν πας πίσω,  σε βλέπω  να πηγαινοέρχεσαι,  στο κιόσκι  γιατί?

Εμ’  μπορείς να κάνεις κι’ αλλιώς… άμα έχεις άρρωστη γυναίκα… εκ’ των πραγμάτων,  αναγκάζεσαι .

Έτσι  ο ένας μετά τον άλλον, για διάφορους λόγους και, δικαιολογίες αποδεικνύεται να  κάνουν το ίδιο ώσπου,  μην  αντέχοντας το γεγονός πετάγεται ο μάγκας της παρέας.

Δεν μπορώ ν’ ακούω βλακείες!  Το παίζετε και, άντρες μαμμόθρεπτα…

 Εντάξει, για τον εργένη να το αποδεχτώ μα οι υπόλοιποι?  Κρίμα τον ανδρισμό σας ρεντίκολα!

Πάνω στην αγανάκτηση του που, αναφέρει αυτά και, άλλα κοσμητικά επίθετα να σου έτερος πελάτης  να καταφθάνει, με την ομπρέλα του λέγοντας… 

Ο  …κολόκαιρος πάλι ψιχαλίζει κι’ όχι τίποτε άλλο, ρίχνει απ’ αυτή την λασποβροχή, με την Αφρικάνικη σκόνη.

Στο  άκουσμα τους  ο μάγκας της παρέας πετάγεται όρθιος φωνάζοντας έντρομος..

Τι  είπες?  Άρχισε λασποβροχή?

Ναι γιατί?

Αμάν πρέπει  να πεταχτώ μέχρι το σπίτι.

Τι έπαθες μωρέ,  αναρωτιούνται όλοι στην παρέα.

Τι να πάθω, έχω τα ρούχα στην ταράτσα και, ποιος ακούει την κυρά, άμα λερώσουν..

Κι’ ενώ το γέλιο έπεφτε σύννεφο ο …μάγκας, έτρεχε αλαφιασμένος να προλάβει τα χειρότερα…

Στον εαυτό μου, έθεσα όρους!

Ν’ απαρνηθώ, κάθε προσδοκίας αντίκρισμα καθώς,  προσεγγίζοντας την πραγματικότητα  η ατελής ψευδαίσθηση  των ονείρων, απομυθοποίησε την εγκαρτέρηση.
Δύσκολη η αναίρεση παραμυθένιων στόχων δίχως,  αναπροσαρμογή συναισθημάτων  καθότι,  ερμαφρόδιτη  η αλήθεια  …εξαπάτησε  την περίσσια ανοχή της  φαντασίας.
Ωστόσο,  επιρρεπείς στον αέναο κύκλο, σφριγηλής  αισιοδοξίας, θα τηρήσω η θα αναιρέσω σύντομα τους  όρους?
…Ιδού η απορία!!!

Για όλους..!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους..!

Για όλους...!

Για όλους....!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Μέγα ερώτημα εγεννήθει

εις την κοινωνία όλη

τόσο, που εθεωρήθει

από  των αρχαιοτάτων χρόνων,

αίνιγμα που δεν ελύθει,

δεν περιέπεσε σε λήθη

και τουτέστιν παραμένει

να το βρει η οικουμένη!

Άραγε τι είναι πρώτο.

μαλακία η  σοφία?

Ιδού μέγιστη απορία

γιατί και, τα δύο θέλουν

να χυθεί, φαιά ουσία

έτσι, λέγουν όσοι ξέρουν

μα εδώ, προκύπτει θέμα

αληθεύει  η μέγα ψέμα?

Πείτε μου αν έχω δίκιο,

λίγοι  αμολούν κοτσάνες

δήθεν ως φιλοσοφίες

και, ο χάρος όποιον πάρει,

για να πούνε κάποιοι  άλλοι

όλο στόμφο, με  κακία

τρίχες , αμπελοσοφίες,

μας χορτάσαν  μαλακίες.

Κι’ εν τέλει, στο προκείμενο

ζιζάνια, μην σπέρνω

σκεφτείτε  εκείνο τ’ όνομα

το ποιο γνωστό,  επιμένω

που… έσπειρε μύριους συγγενείς,

αυτοί  έτσι, νομίζουν

 αλλιώς το ίδιο επίθετο

γιατί, να εκστομίζουν?

Ψάξε, με θέρμη, επί γης,

δεν είναι δα της πλάκας

σπουδαίος φιλοστοχαστής

θα ήταν ο Μαλάκας!

Για αυτό, μη πολυσκέφτεσαι

και, πέσεις  σε… αφασία

εντόπισε το  νόημα,

νιώσε την γοητεία.

Στον γέρο η μαλάκυνση

σημαίνει απραξία

κι’  αν ναι, ποία φαντάζεσαι

να είν’ η  αιτία?

Το κουρκούτι το καμένο

η  το  άλλο το… πεσμένο

εν σπουδή, σαν ήταν νέος

που, ξεκλήρισε από  πέος?

Κι’ όσοι γίνανε μεγάλοι

γιατί, δεν το λεν ας  πούμε

κι’  αν διαφωνούν, να δούμε

πότε ήταν ποιο ωραία,

σε μικρότερη  ηλικία

που, χτυπούσαν μαλακία

η στον φιλοσοφικό τους

τον στερνό,  αυνανισμό τους?

Τελικά, στην θεωρεία

η στη πράξη το μαθαίνεις

ευεργέτημα είναι Θείο,

να χουμε κεφάλια δύο!

Νιός, στο, ένα, να οπλίζεις

βόλια,  με λευκή ουσία,

γέρος ,στο άτριχο κρανίο

…φουσκωτή  φιλοσοφία!

Ας ελπίσω ότι, είπα

μεταξύ φίλων μην μείνει

του συρμού, σαν κομπολόι

βούκινο, παντού να γίνει

κι’ όσους, απαιτούνε τύπους,

δεν θα επιρρίψω ευθύνες,

θα τους ευχηθώ από …ήθους,

μαλακοφιλοσοφίες!

Φιλοκαλοῦμέν τε γὰρ μετ᾽ εὐτελείας

καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας». Θουκυδίδης

Για όλους...!

Για όλους...!

{http://www.easywriter.gr/ebooks/item/342}

Για όσους, ενδιαφέρονται να μάθουν την τεχνική του στίχου, για μελοποίηση, τραγούδι.

Για όλους...!

{http://www.easywriter.gr/ebooks/item/336}

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους..!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Τελικά εμείς  οι Έλληνες  είμαστε αδικημένος  λαός  που,  μια ζωή την περνάμε μέσα, στο  άδικο…

Τσιπουρ-άδικο…

Γυρ-άδικο…

Τυροπυτ- άδικο…

Φαγ-άδικο…

Σκυλ- άδικο…

Ανατριχίλα   και,  μαύρο  κατ-άδικο, δεν είναι?

15 Συνέχεια από το προηγούμενο

 Σαν  ο πρώτος,  πηρούνοκαρφωμένος,  μεσημεριανός  μεζές  …ταξίδευε, για το στόμα του η δόνηση στο κινητό ανάγκασε  το χέρι  του,  να τον  επαναπροσγειώσει   απότομα, στο  πιάτο .

Πιστεύοντας  πως ήταν  ο Μάικ,  με τις  απαντήσεις  που καρτερούσε  δέχτηκε, «μ’  ένα  γρήγορο,  σ’  ακούω  φίλε» την  εισερχόμενη κλήση  δίχως να  την επαληθεύσει.

Διαπίστωσε  το λάθος  καθώς,  από την άλλη  άκρη της γραμμής ,μια ευγενική, καλλιεργημένη,  αντρική  φωνή,  ρώτησε…

Ο  κύριος  Άλεξ?

Μάλιστα  ο ίδιος  ποιος,  είναι παρακαλώ?  Αποκρίθηκε  διστακτικά.

Παπαιορδανίδης  κύριε  Άλεξ…  Αντουάν  Παπαιορδανίδης.

«Το μυαλό του ευθύς ανέτρεξε, σε υποψήφιο πελάτη  ο οποίος,  θα ενδιαφερόταν,  για  κάποια  αγορά  η  επισκευή  δίχως  ενδεχομένως  να γνωρίζει  ότι  η επιχείρηση  ήταν κλειστή  και,  το προσωπικό  λόγω  θέρους  απουσίαζε,  σε άδεια».

Ορίστε κύριε  Παπαιορδανίδη  σας  ακούω, τι  θέλετε?

Κύριε Αλεξ  σας τηλεφωνώ  εκ’ μέρους,  ενός  κοινού  μας φίλου του  Μάικ.

«Μόνο  τότε,  συνειδητοποίησε  ποιος  ήταν  ο  άγνωστος συνομιλητής  του, συνεχίζοντας  κάπως αμήχανα…

Με,  συγχωρείτε είστε  μήπως,  ο  …καθηγητής  της  μικροβιολογίας?

Ο  άγνωστος,  γέλασε  εύθυμα  προσδιορίζοντας στην συνέχεια επακριβώς…

Ναι, αυτός,  είμαι  εγώ.

«Λοιπόν  κύριε  καθηγητά  συγνώμη,  για  τη βιαστική μου οικειότητα,  αλλά, σε  τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος»?

Σε παρακαλώ  Άλεξ  ,μια που  το ξεκίνησες,  θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε  αφαιρώντας   απ’ τη κουβέντα  μας  πληθυντικό  και,  τίτλους?

Ασφαλώς  Αντουάν   ούτε,  για μένα  είναι ευχάριστη  η ψυχρή απόσταση  της ευγένειας  αν  και  πολλές  φορές,  για  λόγους κοινωνικούς  θεωρείται  απαραίτητη.

Συμφωνώ  και,  επαυξάνω  είναι ακριβώς  όπως  τα λες  γι’ αυτό  πρότεινα, να  αποφύγουμε  τους  τύπους  ώστε,  να μιλήσουμε, σαν  παλιοί , γνώριμοι  και , επί τροχάδην,  να ακούσεις  τα  όσα  εν περιλήψει,   έχω να σου πω. 

Είμαι  εν ακουστική  περιβολή,  ακούστηκε δημώδης  η  απάντηση  του  Άλεξ.

Μόλις  προ ολίγου,  μετά από  μεγάλη  προσοχή,  εξαιρετική  ακρίβεια  και , περίπλοκες,  εξειδικευμένες  αναλύσεις  τέλειωσα,  με  το  μυστηριώδες  εύρημα  σου…    

Οι  τελικές  μου διαπιστώσεις  αποδεικνύονται   ταυτόσημες, με τις προγενέστερες του Μάικ  αλλά,  επειδή  βρεθήκαμε  μπροστά,  σε  ανεξήγητη κατάσταση  αναρωτηθήκαμε  η  ουσία  που ανιχνεύθηκε στο νύχι,  ανήκει  πραγματικά  σ’ αυτό? 

«Στην  πρόδηλη  αμφισβήτηση  της  αξιοπιστίας  του  ο Άλεξ   αντέδρασε  απότομα,  κοφτά». 

Υποκρύπτει  η ερώτηση  κάποιου  είδους  αμφιβολία, για την αντικειμενικότητα  του  λόγου μου Αντουάν»?

Προς  θεού!   Ερωτώ,  από  επιστημονικό  ενδιαφέρον.  Ούτε  στιγμή,  δεν πέρασε από το μυαλό μου να αμφισβητήσω την ορθή σου κρίση    πολύ δε  περισσότερο,  με πρόθεση  να σε προσβάλω..

Αν την απορία μου εξέλαβες… διαφορετικά  σου ζητώ συγνώμη.   

Μου  επιτρέπεις όμως λόγω  της ιδιάζουσας  περίπτωσης,  να διατηρώ  ορισμένες… επιφυλάξεις και,  για να καταλάβεις  τι εννοώ…

Η  πηχτή ουσία πάνω στο νύχι αν  ανήκε,  σε κάποια  από τις πασίγνωστες  σε  όλους  μας  συνομοταξίες  των  γήινων οργανισμών   κάλλιστα, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως τύπος  αίματος .

«Ο Άλεξ   άκουγε  τον συνομιλητή του έκπληκτος δίχως  να βγάζει άχνα».

Παραδόξως  όμως , στις διεξοδικές  μας  αναλύσεις  εμφανίστηκε,  μια  αλλοπρόσαλλη, βιολογική  αλυσίδα  άγνωστων,  αιμοσφαιρικών  συνδέσμων,  με απρόσμενες  υποομάδες   οι οποίες,   κι’  εδώ  βρίσκεται  το  αξιοπερίεργο καταλήγουν,  σε  βάσεις  χρωμοσωμάτων  κυριολεκτικά   μη αποδεκτές , για τη δική μας  υπόσταση!

Παράγουν δε,  με  αφάνταστη ευκολία,  μια  άγνωστη  πολύ δραστική,  σε περιεκτικότητα πηκτίνη που, στον  ανεπανάληπτο  αυτό  οργανισμό  παρέχει  την δυνατότητα,  να επουλώνει  ταχύτατα  κάθε  είδους  πληγές  στην ουσία  μιλάμε,  για άμεση  αυτοίαση!   

«Κι’  ενώ  ο Αντουάν, συνέχιζε  την παράξενη  εξιστόρηση  ο Άλεξ  σκέφτηκε  ακροθιγώς».  

«Έτσι  λοιπόν  εξηγείται  το  γιατί,  δεν βρέθηκαν  περισσότερες  σταλαγματιές  ό Μεθέωντας,  κατάφερε  να  γιατρέψεις  τις  πληγές του  λοιπόν,  δεν έπεσα  και  πολύ  έξω»

Το  παράλογο,  στην όλη υπόθεση   Άλεξ  ξέρεις  ποιο  είναι?

Ποιο?

Το  d.n.a  του, σε σχέση με το δικό μας έχει ,μια  διαφορά  που ξεπερνά   το  δέκα  έξη τοις  εκατό  ποσοστό,  τεράστιο…

Αν  μου επιτρέπεις,  μια μικρή  διακοπή  προς,  συντόμευση?

Θέλει  και,  ρώτημα  ορίστε.

Σαν συμπέρασμα  που καταλήξατε?

Θεωρεία και, πράξη,  αδιανόητο!

Όπερ  σημαίνει?

Σημαίνει…  μορφή  ζωής μη αποδεκτή,  στο  πλανήτη  μας!

Ναι  άλλα , κάτι  τέτοιο,  δεν ακούγεται  εξωφρενικό  από τη στιγμή,  που τα δείγματα  βρέθηκαν,  στη  γη?

Σίγουρα  όμως  η ρεαλιστική  απεικόνιση  της  πραγματικότητας, δεν  προσφέρεται,  για σενάρια  επιστημονικής φαντασίας  διότι,  βιολογικοί  συνδυασμοί αυτού του είδους,  δεν  είναι δυνατόν  να  ευδοκιμήσουν  πολύ  δε περισσότερο,  να αναπαραχθούν  και,  να επιβιώσουν,  στη  δική  μας  ατμόσφαιρα  βέβαια….

Ποιος  συλλογισμός,   θα συνόδευε  το  στοχασμός  σου…  Αντουάν?

Ότι,  ξεφεύγουμε  από τα συνηθισμένα  και, πάμε  προς  Ν.Α.Σ.Α  μεριά  από  όπου  τελευταία,  υπάρχουν κάποια  ψήγματα  δηλώσεων,  για  εντοπισμό  ξεχωριστών  μορφών… αδήλωτης  ζωής,  σε μέρη  η  υπό  συνθήκες  τόσο  ακραίες  που  ως  τα  σήμερα , δεν μπορούσαμε  να φανταστούμε.

Θεωρείς  η  περίπτωση  μας  να  εμπίπτει, στην  φαντασμαγορική  αυτή  πιθανότητα?

Δεν το αποκλείω   ωστόσο,  πρέπει  να γίνουν  περαιτέρω  έρευνες  ειδάλλως…

Αλλιώς ?

Νίπτω  τας χείρας  μου  καθώς,  θα έλεγε  κι’ ο Πόντιος  Πιλάτος.

Με  την σημερινή  τεχνολογία ,  «εξέφρασε  την απορία του   ο Άλεξ» και,  βρισκόμαστε  προ  αδιεξόδου? 

«Ο Αντουάν  αντί  νεώτερης  απάντησης… πρότεινε».

Άλεξ σκεφτήκαμε, με τον  Μάικ  σήμερα  το απόγευμα, να σε επισκεφθούμε .   Θα ήταν, μια πρώτης  τάξεως  ευκαιρία  να γνωριστούμε  από  κοντά  ώστε,  αναπτύξουμε  καλύτερα  ορισμένα  θεματάκια   τα οποία  μέσω  τηλέφωνου,  δεν μπορούν να ειπωθούν  τι  λες  μπορούμε?

Περί αυτού, δεν  χωρά καμιά  συζήτηση ασφαλώς.  Ο Μάικ είναι …αδελφός  και  οι φίλοι  του  δυο φορές  φίλοι  μου,  μετά  χαράς.  

Σε  ευχαριστώ  πάρα πολύ.  Προτού  όμως  ζητήσω  προκαταβολικά  συγνώμη  μπορώ να  σου απευθύνω,  μια θερμή  παράκληση? 

Προσπαθώ  να υποθέσω  ποια  η ανάγκη,  για  το συγνώμη  σου  και,  προς  τι  τα  παρακάλια  Αντουάν?

Να … επειδή  είναι  πολύ πιθανό ν’  ακολουθήσουν  δυο , τρεις,  καλοί  φίλοι  ακόμη,  θα  μπορούσες  να μας  διευκολύνεις   κάνοντας   ανάλογες  κρατήσεις   δωματίων  τριγύρω  στο χωριό,  για  διανυκτέρευση   αρκεί,  να  είναι  ευπρεπή .

Δεν  μου είναι  καθόλου  δύσκολο  μα…  τώρα  που το καλοσκέφτομαι,  για  ποιο  λόγο,  θα πρέπει  να  μείνετε  κάπου  αλλού το  κονάκι  μου  δόξα το Θεό  είναι άνετο,  αρκεί  κάποιοι  …συγκάτοικοι  να  ταιριάζουν  στα …χνώτα,  μια βραδιά  είναι βρε …αδελφέ.

Ε!  Κάτι  τέτοιο  φαντάζομαι  να μη μας πειράζει  αλλά,  πέντε  νοματαίοι  να  μη, σε βάλουμε, σε τέτοιο κόπο.

Σώπα  βρε φίλε  κανένας  κόπος,.   δεν  πάτε πουθενά αλλού και,  παύω να το  συζητώ  καλοκαιράκι  είναι  όλοι,  θα βολευτούμε  κι’  όπως  λέει  η  παροιμία,  χίλιοι  καλοί  κι’ ακόμη  τόσοι! 

Εντάξει  Άλεξ  ότι  πεις.

Ποια  ώρα  περίπου  να σας  περιμένω?

Θαρρώ  κατά  τις  εννιά  ώστε,  να πέσει  λίγο και,  η ζέστη.

Ωραία πολύ ωραία, είναι ότι πρέπει.

Τότε  Άλεξ  τα  υπόλοιπα,  θα τα πούμε εκ’ του σύνεγγυς  καλό σου μεσημέρι  και,  θερμές  ευχαριστίες.

Επίσης  Αντουάν καλό μεσημέρι.

 Ο  Αλέξ,  μην ξέροντας  τι να υποθέσει,  για  τα  πρωτόγνωρα  νέα, έκλεισε  το  τηλέφωνο. 

«Η  διφορούμενη κατάσταση  που αναδύονταν,  πίσω από τα  υπονοούμενα  του  Αντουάν  και, δεν  μπορούσε  να τα αποκαλύψει  δίχως  την συντροφιά  άλλων  πέντε  του  φαίνονταν  …περίεργη».

«Έμφορτος  αλληλοσυγκρουόμενες   αμφιβολίες,  σκέφτηκε να μιλήσει  στο Μάικ το απέρριψε  όμως  αυθωρεί  τι νόημα,  θα είχε  εφ  όσον,  είχαν συμφωνήσει  να τον επισκεφθούν».

Προτίμησε,  «δείχνοντας  ιδιαίτερη φροντίδα  στο χώρο της ...υγιεινής»  να  στρωθεί,  στην δουλειά  ξεκινώντας,  με  γενική καθαριότητα . Τοποθέτησε,  αποσμητικά,  χαρτί  υγείας , κρεμοσάπουνο, καθαρές  πετσέτες  ενώ, διαβαίνοντας  επανειλημμένα  μπροστά  από  το… μπογιατισμένο καθρέπτη  μουρμούριζε καθώς,  κοίταγε τα ανεξήγητα σκαριφήματα του  άντε να  δω τι  χαμπέρια, μου  ετοιμάζεται.   

«Συνέχισε  τις  προετοιμασίες  αλλάζοντας  καθαρά  σεντόνια  και,  μαξιλαροθήκες  στα  κρεβάτια». 

«Η  γυναίκα του,  (έτσι  αποκαλούσε  τη Νάντια ) είχε, στα  ερμάρια τα  πάντα  τακτοποιημένα,  πεντακάθαρα» .    

Έριξε μπόλικο νερό  ξεπλένοντας  το μακρόστενο τραπέζι, με τις βαθιές  πολυθρόνες  της  αυλής  κι’ όταν τελείωσε  λαχανιασμένος,  τηλεφώνησε στη  ψησταριά  του χωριού παραγγέλλοντας,  «με  την  εντολή  η  παραγγελία  να εκτελεστεί  το  αργότερο  μέχρι τις  δέκα και, μισή το βράδυ»  μισό  κατσίκι,  με πέντε  έξη  κιλά  κοκκορέτσι.

Ο Δίας , δεν έπαψε να τριγυρνά  στα  πόδια  του  έχοντας  χαρούμενη διάθεση, για παρέα.

«Ο Άλεξ  τον αποπήρε,  με μετρημένη  αυστηρότητα.

Φίλε!  Δεν είναι ώρα για τέτοια  περιμένουμε  μουσαφιραίους.

«Εκείνος  είδε και, απόειδε  που  δεν  του έδινε σημασία  τα παράτησε και,  αποσύρθηκε στη δροσιά   προτιμώντας,   να απομακρύνει    μικροοργανισμούς  που,  «παρά  την περιποίηση»  παρείσφρεαν  στο  λείο του τρίχωμα, φέρνοντας  του εκνευριστική  φαγούρα».

«Το  ίδιο μεσημέρι  ο Αλέξ,  δεν μπόρεσε  να κλείσει  μάτι  κατάφερε  όμως,  να  βελτιώσει την απόδοση  του στον  καφέ  πίνοντας  απανωτά,  τρία  φλιτζάνια.  Έφτασε μάλιστα, στο σημείο  ν΄ ανάψει  τσιγάρο  που βρήκε,  σ’  ένα  ξεχασμένο κουτί  και, το οποίο  το είχε  κόψει,  για  πάνω  από  τρία  χρόνια».

Νευρικά  τράβηξε μερικές  ρουφηξιές  αλλά,  προτού  χάσει  οριστικά  τον αυτοέλεγχο  το  έλιωσε,  σκορπίζοντας  το  αποτσίγαρο  στον κήπο.

Φαντάζονταν την έκπληξη  και, της  αγριοφωνάρες  της  Νάντιας,  «το τσιγάρο ήταν εχθρός  της»  αν  τον  αντίκριζε  να ξανακαπνίζει.   

 Ο ήλιος  είχε δύση  όταν,  στη  τελευταία  πριν το νεκροταφείο στροφή,  έκανε την εμφάνιση  του,  ένα  αυτοκίνητο  σημάδι,  πως οι  γνωστοί - άγνωστοι  επισκέπτες,  πλησίαζαν. 

Ο Άλεξ  περιμένοντας  ανυπόμονα  στην αυλόπορτα,  παρατηρούσε  το  συνηθισμένο  ντουμάνι  σκόνης  που πρόδιδε  τον  ερχομό  τους  ενώ,  συλλογίστηκε  ρίχνοντας  κλεφτή  ματιά  στην  ώρα.  

Εννέα παρά  πέντε  μπράβο.   Συνεπέστατοι,  στο ραντεβού τους.

Ένοιωθε  μεγάλη  περιέργεια να τους  γνωρίσει , μα απείρως μεγαλύτερη  η αγωνία  του  να πληροφορηθεί,   για την υπόθεση  που τον απασχολούσε.

Συνεχίζεται…

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

14  Η  Συνέχεια από το προηγούμενο.

Σε  ανύποπτο χρόνο  πάνω  που ολοκλήρωνα   το γραπτό   ο υπολογιστής …χτύπησε  δίσκο  και,  στραβομάρα  να μην έχω  μαζί  μου  άλλον,  για  να τον  αντικαταστήσω…

Έπρεπε λοιπόν, να κατέβω, στην εταιρία  μετά, αν θυμάσαι  κατά  τη πρωινή μας συζήτηση είχα αναφέρει ότι χθες,  δεν κοιμήθηκα  καλά,

σε κάποια φάση λοιπόν  που, για λίγο έγειρα τα βλέφαρά μου αποκοιμήθηκα  βαθιά…  

Όσο για το κλειστό  μου τηλέφωνο που παραπονέθηκες υπάρχει και, γι’  αυτό  λογική εξήγηση…

Πάνω, στη νύστα  μου, σαν προσπάθησα να επαναφορτίσω  τη άδεια του μπαταρία  προφανώς  ασυναίσθητα  το  έκλεισα  και,  ειλικρινά  λυπάμαι  διότι, την γκάφα  μου διαπίστωσα  προ  ολίγου,  σαν είδα σωρεία  τις κλήσεις σου  γι’ αυτό, σε κάλεσα και, κατεπειγόντως.

Αλέξ,  πέφτω  από τα σύννεφα.  Δεν  ξέρω  πλέον τι  πρέπει  να σκεφθώ…

Προσπαθώ  να πιστέψω τις  δικαιολογίες  σου  αλλά…

Δεν επιδιώκω,  «την διέκοψε»  να δικαιολογηθώ  εξηγώ  απλώς  την άτυχη ροή  των γεγονότων και,  απορώ  γιατί, αρνείσαι  να, με  πιστέψεις .

Γιατί,  θεωρώ  πως, οι σαθρές  σου αιτιολογίες  υποεκτιμούν,  την  αγανάκτηση  μου  να  εκφέρω  ως  παράδειγμα  το  …παιχνιδάκι  σου,  τους  υπολογιστές?…

«Τους  οποίους  κάνεις,  φύλλο και φτερό  και , περιμένεις  να  χάψω    το  παραμυθάκι  σου,  για  την υποτιθέμενη  σοβαρή  βλάβη?

«Νάντια  μου,  θα μπορούσα  εν μέρει  να σου αποδώσω  δίκιο  παρά του ότι, στη προσπάθεια  σου  να υποβιβάσεις  την ουσία  του θέματος  μπερδεύεις,   επιστημονικές  γνώσεις , με  μαγεία. 

Μπα’  και, σαν  τι μου προτείνεις  δηλαδή,  να επικροτήσω   ως  αληθή  την  αλχημεία  των  υπεκφυγών  σου?

Νάντια,  προς  θεού!  Αναφέρομαι , στο  αυταπόδεικτο  γεγονός,  μιας  τεχνικής  βλάβης  την οποία, καμιά θεωρεία η τεχνική, δεν θεραπεύει,  δίχως,  απαραίτητα  εξαρτήματα  κι’ εσύ, ειρωνεύεσαι?

Πολύ αβασάνιστα κύριε, δεν  βαπτίζεις  τις αμφιβολίες μου ως  ειρωνεία?

Αλλιώς,  θα έπρεπε, να, σε  θεωρήσω  άσχετη κάτι  που, δεν είσαι …  Διότι, γνωρίζεις  πολύ καλά την  λειτουργία, ενός  υπολογιστή  κι’ αν νομίζεις  ότι,  δεν ασχολήθηκα  εξαντλητικά  έφτασες , σε λάθος συμπέρασμα…

Το  σκέφτηκα όχι μία  αλλά, δυο και, τρείς φορές  προτού καταλήξω να συνδυάσω  την επιστροφή  μου στην πόλη, με την επικείμενη άφιξη σας…

Κατεβαίνοντας,  στο αεροδρόμιο να σας παραλάβω, θα  πάρω και, τον σκληρό  δίσκο  επ’ αυτού, τι έχεις  να μου προσάψει ?  

«Από τη πλευρά της ακολούθησε, ένα βραχύ  διάστημα, σιωπηρού  προβληματισμού  προτού  του απαντήσει». 

«Γοητευτικέ  λογοπλάνε!   Ομολογώ  ότι,  μου ακούγεται  λογικό  ελπίζω  μόνο και, εύχομαι  μήπως  η δικαιολογίες  σου μεταβληθούν,  σε  ιογενή  συνήθεια.

Όχι παιδί μου, δεν πρόκειται να ξαναγίνει,  στο υπόσχομαι.

Ναι  αλλά, με το όνειρο  τι κάνουμε τώρα?

Ε’ κοίτα, εφ’ όσον επιμένεις  το μόνο που απομένει ,  είναι να το στείλουμε  όταν, με το καλό επιστρέψεις,  διαφωνείς?  

Αφού  ήταν γραφτό  ο δίσκος  να μην  αναπαράγεται  κάνοντας  την  επιπλοκή  του  υπολογιστή  να  απορρίπτει  το γραπτό,  τι  άλλο  μας  μένει   από το να  συμφωνήσουμε διαφωνώντας,  ακούστηκε  χαριτολογώντας …  δηκτικά ενώ, συνέχισε...

Η  ψυχολογική  σου διάθεση  Τουλάχιστον, διορθώθηκε , ηρέμησες?

Κοριτσάκι μου!  Είμαι, μια χαρά και, δεν ξέρεις, με πόση  ευχαρίστηση, σ’ ακούω να μου μιλάς.

Ναι τώρα, κάτι μας είπες.  Είδα το ενδιαφέρον σου.

Νάντια  μωρό  μου! Δεν είναι κρίμα, με στείρα  αντιπαράθεση  ο ένας να πληγώνει τον  άλλον?

Συγνώμη αγάπη μου!  Ούτε  εγώ επιδιώκω να, σε στενοχωρώ,  για έλα όμως ,στη θέση  μου…

Τέλος  πάντων  ας’ τα  διαγράψουμε  όλα.  Τι σκέφτεσαι  να  κάνεις  απόψε?

«Ο Αλέξ,  καθώς  ένοιωσε την επιθυμία να της πει  αμέσως  την αλήθεια  πολύ δύσκολα,  συγκράτησε  τα  συναισθήματα  του».

Λέω να κάνω ,έναν περίπατο  μέχρι τη πλατεία.  Αν τρακάρω κάποιο συντοπίτη  να πιω,  ένα ποτό  ενώ αργότερα,  θα απολαύσω  καμιά καλή ταινία τα μικρά, γλυκά συνηθισμένα εσύ  αγαπούλα μου τι, θα κάνεις?

Έκπληξη!  Βαρκάδα,  στον χιλιοτραγουδισμένο  Σηκουάνα.

Παγωμένο τσάι  στο περίφημο καφέ του πύργου του Άιφελ και, στη συνέχεια  βόλτα, στο λόφο  της Μονμάρτης … 

Χθες,  επισκεφθήκαμε  τμήματα  αρχαίας  Ελληνικής  τέχνης,  στο μουσείο του Λούβρου…

Η  Αφροδίτη της  Μήλου με την νίκη της Σαμοθράκης  αξεπέραστες,  καταπληκτική  βέβαια  και, η  Τζοκόντα. 

Αύριο,  θα  περπατήσουμε  στους εξαίσιους  κήπους της Mpakatel  στο δάσος της Βουλώνης  αργότερα  η Έλσα, υποσχέθηκε να μας πάει, για θαλασσινά, στο φημισμένο  Premier  restaurant.

Δεν,  θα παραλείψουμε  πριν την αναχώρηση  μας να δούμε  από κοντά  την Notre Dame (Παναγία των Παρισίων)  και, φυσικά να κάνουμε τα ψώνια μας,  «από τη  Μεγάλη κυρία της μόδας»  τη  φημισμένη  Avenue  Montaigne.

Τυχερή , σε ζηλεύω!  Εσύ, στη πόλη του φωτός ενώ, εγώ …άστο καλύτερα  πάντως , εύχομαι να περνάτε  καλά  αν θέλεις  μόνο που και, πού, θυμήσου με.

«Κακομαθημένο παιδί!  Γνωρίζεις πως, σ’ αγαπώ  και, σε θέλω  για αυτό, σε συγχωρώ άλλωστε,  «του ανταπέδωσε κουράγιο μιλώντας παιχνιδιάρικα »  να  μην ξεχνάς  υπερτυχερέ  πως  εσύ,  κατοικείς, στην ασύγκριτη , χιλιοτραγουδισμένη  χώρα του φωτός…

Χίλια  φιλιά και, καλή  σου νύχτα».

«Καληνύχτα  μωρό μου  όνειρα ήρεμα, ευτυχισμένα».

Έκλεισε  το τηλέφωνο  αφήνοντας , ένα  επιφώνημα  ανακούφισης… Ουφ!

« Οι ρηχές  του δικαιολογίες  έπιασαν  τόπο. Κατά  βάθος, ένιωθε τύψεις  πρώτη φορά  της έλεγε,  «έστω  και,  αθώα» τόσο χοντροκομμένα  ψέματα.

Η Νάντια, είχε μυαλό ανοιχτό και, σκοπός του, δεν ήταν να την κοροϊδέψει  αντίθετα,  ένοιωθε  την ανάγκη  να  την προστατέψει.  Ήξερε την φοβερή αδυναμία που του είχε, αν όμως μάθαινε την αλήθεια  σίγουρα, θα  αρρώσταινε και, με  το πρώτο  αεροπλάνο,
θα  επέστρεφε  αυθημερόν».

«Ικανοποιημένος  απέρριψε  τις  ενοχλητικές  σκέψεις  κάλεσε, για  παρέα τον Δία  και περπάτησαν  μέχρι την πλατεία».

Πεινούσε, με όλο αυτό το σκηνικό  το στομάχι  του,  άρχισε να διαμαρτύρεται  έντονα.

Σε λίγο  οι  πικάντικοι  μεζέδες.  Το αγνό  ντόπιο κρασί  με την καλή παρέα   σκέπασαν, με  λήθη,  κάθε  προγενέστερη ,άσχημη στιγμή.

Τα  ρεμπέτικα  ακουγόταν, σε όλο το χωριό.

«Ο  Δίας κι’ εκείνος, δεν έμεινε, με το παράπονο  κριτσάνισε  τα  πεντανόστιμα  ραχοκόκαλα  έτσι,  στο  τέλος,  μια  φορτισμένη  ημέρα  έκλεισε,  με  αυξημένη  μεν την  χοληστερίνη  αλλά,  αισιόδοξη».

«Ακολούθησε   ύπνος,  αδιατάρακτος  από  καινούριες  περιπέτειες,  μυστήρια και,  τέρατα».

«Το  χάραμα,  ξύπνησε  απόλυτα  διαυγής  αρχίζοντας  τη μέρα  του, με ελαφριά γυμναστική  που την ακολούθησε,  ένα χορταστικό πρωινό».

Στην  πρώτη τους τηλεφωνική  επικοινωνία   ανέπτυξαν  τα  περί  ανέμων και  υδάτων, με τη Νάντια  και,  σαν  ξελασκάρισε  τράβηξε,  με το Δία, για την καθιερωμένη  τους  βόλτα.

Στη επιστροφή  καταπιάστηκε,  με τις  συνηθισμένες,  καθημερινές  υποχρεώσεις  που όφειλε,  στον  εαυτό  του και,  στον  τετράποδο  φίλο του  κι’ αφού  μάζεψε,  φρέσκα  ζαρζαβατικά  τελείωσε,  με το  πότισμα  του  μπαξέ  και, των λουλουδιών.

Επιφανειακά  τα πάντα,  έδειχναν να κυλούν χαλαρά όμως κατά βάθος,  μια νευρική  υπερένταση  τον  κρατούσε,  στην …τσίτα.

Όσο  πλησίαζε  η  μεσημεριανή  ραστώνη  η  πρωινή  του ευδιαθεσία  παραχωρούσε  την  θέση  της  σ’,  ένα  συναίσθημα  κακοκεφιάς  που σιγά, σιγά  τον κυρίευε.

Σαν μέσα  από  λήθαργο  διαπίστωνε  ότι,  υπήρχαν  στιγμές  που  έθετε  στον εαυτό  του, ανερμάτιστες  προβλέψεις .

 Δεν μπορεί , έλεγε και, ξανάλεγε  θορυβημένος  τα σημάδια,  είναι  …ολοφάνερα,  επέρχονται   γεγονότα!

Συνεχίζεται…

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

13 

 Με μοναδικό ακροατή το Δία που τον άκουγε, «ένδειξη  το συχνό κούνημα  της  ουράς»  οδηγούσε  λέγοντας.   

Μεγάλε!  Βλέποντας  σήμερα  τα  πράγματα  ποιό  νηφάλια,  ξέρεις  τι  διαισθάνομαι?

Εκείνος  γάβγισε, σαν να του απαντούσε, για συνέχισε.

Η  χθεσινή  μας  αγωνία,  δεν ήταν  τίποτε μπροστά  σε όσα,  θα διαδραματιστούν  από δω και, στο  εξής αυτό μάλιστα 

στο  ανακοινώνω   επίσημα  και,  εύχομαι  να διαψευστώ  γιατί, κατά πως  φαίνεται  η  αληθινή  περιπέτεια,   μόλις  προ  ολίγου άρχισε.

Ο Δίας, με ανιστόρητο  χασμουρητό  έδειξε,  να  κατανοεί  πλήρως, τις  απόψεις  του.

 Η  ώρα  πλησίαζε  πέντε, όταν  ταλαιπωρημένοι  επέστρεψαν, στο χωριό.

Στα γρήγορα  …επιθεώρησε το κινητό,  «σαν  οδηγούσε  είχε τη  …σωτήρια  συνήθεια  να το κρατά,  πάντοτε κλειστό»  καταμέτρησε,  δέκα  τουλάχιστον  κλήσεις  όλες  από  τη Νάντια.

Μονολόγησε…

Ευτυχώς,  τέτοια  ώρα  κοιμάται  διαφορετικά,  θα μου έσερνε τα  εξ’ αμάξης.

Έκανε,  ένα  χαλαρωτικό  ντους  και , ξεθεωμένος  σωριάστηκε , στο κρεβάτι.

 «Ο Δίας,  στο βαθύσκιοτο της  κληματαριάς  λαθροκοιμισμένος, είχε  προηγηθεί »

Ο  Αλέξ  αργά το απόγευμα  κατά  τις  επτά,  ξύπνησε  από το διαρκές  κουδούνισμα  του τηλεφώνου,  ήταν ο Μάικ.

Αγουροξυπνημένος,  προσπάθησε να  δικαιολογηθεί  ζητώντας  συγνώμη,  για  τη καθυστερημένη  του  απάντηση.

Καλέ μου  φίλε αποκοιμήθηκα,  καλησπέρα.

Θεωρώ  περιττό  να δικαιολογηθείς  σε μένα..

Μετά  από  τόσο ταξίδι  και,  με τέτοια  ζέστη  ήταν  φυσιολογικό  να  ξεκουρασθείς  καλησπέρα..

Εν’ τάξη  …μεγαλόψυχε  αλλά… ποια,  είναι  τα μαντάτα  σου?  Ρώτησε,  νιώθοντας  να  τον  ζώνουν  μαύρα φίδια,  στο  …ψιλοαναστεναγμό   που  εισέπραξε , από  τη  πλευρά   του  Μάικ.

 Αλέξ,  στο  ερώτημα  που έθεσες,  δεν γνωρίζω  τι  πρέπει  να  σου πω,  κόλλησα!

Κι΄ εγώ, πως  εκλαμβάνω  την απάντηση  σου θετικά  η  αρνητικά?

«Η  σιωπηρή  αποδοχή,  στο καινούριο του ερώτημα τον άφησε  κατάπληκτο  μέχρις  ότου  ο  Μάικ,  ξανακουστεί»

Ξέρεις, νιώθω  λίγο  άβολα  γιατί,  όσες  φορές  κι’ αν επανέλαβα  τις εξετάσεις  και, σε διαβεβαιώνω  ήταν  αρκετές  εν’ τούτοις,  βγήκαν  απρόσμενες,  ακατανόητες,  θα έλεγα.  

Πάλι,  δε σε …πιάνω.

Φίλε!  Άκου προσεκτικά  γιατί,  κάτι τέτοιο, δεν μου έχει  ξανασυμβεί  και,  είναι  πρώτη φορά  που, για να είμαι απόλυτα  σίγουρος  έστειλα,  για  επιβεβαίωση  τις αναλύσεις  μου,  σε  συνάδελφο μου  καθηγητή  που διδάσκει, στο  τμήμα μικροβιολογίας  του πανεπιστημίου  της  Θεσσαλονίκης…

Κι’ επιπλέον,  σε  άκρως  απόρρητες  υποθέσεις,  συνεργάζεται,  με το ιατροδικαστικό τμήμα της εγκληματολογικής  υπηρεσίας.

Ο  Άλεξ  θορυβημένος  από την αναπάντεχη τροπή  επανήλθε…

Και,  πια σχέση  μπορεί να έχει η εγκληματολογική υπηρεσία,  με το δικό μου εύρημα?  Μήπως  θεωρείται,  προϊόν  εγκληματικής ενέργειας?

Προφανώς  Αλέξ  κάτι,  πήρες  στραβά…

Δεν υπονόησα  ποτέ μου  κάτι  τέτοιο  απλώς,  προσπαθώ  να διασταυρώσω  αν,  πράγματι , υπήρξε  διαγνωστικό  λάθος…

Σίγουρα, θα  έχεις  ακουστά  πως, στην  ευαίσθητη  αυτή υπηρεσία  υπάρχουν μηχανήματα  τελευταίας  τεχνολογίας  και,  απαράμιλλης  ευκρίνειας.

Απολύτως  φυσιολογικό, δεν  είναι  Μάικ,  σε  κάθε  εξειδικευμένη  υπηρεσία,  να υπάρχουν τα κατάλληλα  εργαλεία? 

Ακριβώς,  για αυτό  ζήτησα  τη φιλική  του συνδρομή  ώστε,  να επαληθεύσουμε  πρωτίστως  τα  όσα  επακριβώς ενδιαφέρουν  εσένα,  και, κατά δεύτερο  να απαντήσουν, στις  δικές  μου αμφιβολίες …

Δεν φαντάζομαι  η ενέργεια μου  αυτή να ενόχλησε  άλλωστε, να πληροφορηθείς  τάχιστα,  δεν επιδιώκεις?

Μωρέ  επείγομαι  δεν λες τίποτε ωστόσο,  δε μου εξήγησες ακόμη, σε  ποιο  λάθος  αναφερόσουν  προηγουμένως?

Νομίζω  τώρα,  ήρθε  η σειρά  μου  να μη προβώ  σε  ανακοινώσεις,  προτού  εκδοθούν  τα  τελικά  αποτελέσματα.

Μάικ  τώρα ομολογώ  ότι, μπερδεύτηκα  και, δε βγάζω  άκρη  εν πάση περιπτώσει,  πότε  υπολογίζεις  να τελειώσει  αυτό?

Με  το συνάδελφο  μου  εκτός  απροόπτου,  έχουμε  κανονίσει  να  συναντηθούμε  το βραδάκι...

Ενδιαφέρθηκε μάλιστα  να ρίξει  από κοντά,  μια ματιά,  στο  περίεργο  νύχι  πιστεύω  λοιπό  ως  αύριο το μεσημέρι,  θα  έχεις νέα  μου.

Όκει!  Παρά  τους  προβληματισμούς  μου, θα  υπομένω  όσο  χρειαστεί  πάντως, θέλω να  ξέρεις,  πως σου  έχω,  μεγάλη υποχρέωση.

Διάβολε.  Άσε τα κουραφέξαλα  μεταξύ μας? 

Αντιθέτως,  προτού, σε καληνυχτίσω  μάλλον εγώ,  θα πρέπει  να  ζητήσω συγνώμη,  για  την όποια  ανακατωσούρα.

Εντάξει  Μάικ  αμοιβαία  τα  αισθήματα , καληνύχτα.

«Τη διακοπή  της  συνομιλίας  ακολούθησε,  χειμαρρώδης  ειρμός  παρορμητικών  ενστάσεων ».

Θεέ  μου!  Τι άλλο  πρόκειται  ν’ ακούσω?   Εγκληματολογική  υπηρεσία,  διαγνωστικές  επιβεβαιώσεις,  κυνικές  παραδοχές, για  λάθη  κι’ όλα  τούτα  τα ανεκδιήγητα,   να  μου τα αποκαλύπτει  ποιος  ο Μάικ  ο οποίος, με εμπειρία  ετών,  στη μικροβιολογία  ομολογεί  ότι,  χρειάζεται  πρόσθετη   βοήθεια.

«Τον  Άλεξ  εντυπωσίαζαν  οι  επανειλημμένες  ανατροπές»

Κάθε  φορά  που πλησίαζε να τεκμηριώσει  κάποιες  απαντήσεις  παρεμβάλλονταν,   «όπως  τώρα,  με  την  ανεξήγητη  συμπεριφορά  του  Μάικ»  αφύσικα  εμπόδια…

«Κι’ όσο  τα ερωτήματα  παρέμεναν  θεοσκότεινα,  άλλο τόσο  προδήλως  φανερή,  εμφανίζονταν  η αμηχανία  του»

«Υποτάσσοντας  την αδημονία, στη λογική,  καταλάγιασε  τις  άσχημες  εντυπώσεις   ενώ,  προετοιμάστηκε,  για τη  επόμενη  δυσκολότερη αποστολή   έπρεπε, να …αντιμετωπίσει  τη Νάντια  η οποία σίγουρα,  θα ήταν πυρ και μανία εναντίον του».

Αναγνωρίζοντας  της κάποια  ελαφρυντικά  ενεργοποίησε  τη ταχεία  κλήση,  καλώντας  την. 

Με  το πρώτο κουδούνισμα  λες και …καθόταν  πάνω  στο  ακουστικό    πριν  ο Άλεξ  προλάβει  να  βγάλει  κιχ… βρυχήθηκε  αρχίζοντας, με  εριστική  διάθεση  να  του …εκτοξεύει  καταιγιστικές  ερωτήσεις.

Που  ήσουν  Άλεξ?

Γιατί , ατέλειωτες  ώρες, δεν απαντούσες, στα μηνύματα μου?

Γιατί, δεν έστειλες  το email  που υποσχέθηκες?

Γιατί  κρατάς  το τηλέφωνο σου κλειστό?

Γιατί ? Γιατί ? Γιατί?

«Ένοιωσε  να  βρίσκεται,  σε κατάσταση  πολιορκίας και,  πάση θυσία    αβροχί, έπρεπε να ξεπεράσει  την τρικυμία  που άκουγε, στο όνομα  Νάντια».

Προσπάθησε  να κρατήσει  την ψυχραιμία  του  βάζοντας  αρκετό  σιρόπι  ώστε η  φωνή του  ν’ ακουστεί  …μελιστάλαχτη.

Αγαπούλα  μου!  Επικροτώ  απόλυτα  τον  εκνευρισμό  και, όλες σου τις δικαιολογημένες  απορίες   ελπίζω  όμως,  για  άλλη  μια  φορά,  να με συγχωρήσεις…

Για  όλα,  φταίει  ο παμπόνηρος  δαίμονας  του  τυπογραφείου που    κατάφερε, να  εισχωρήσει  ανάμεσα  μας  δημιουργώντας,  ένα  μικρό  προβληματάκι  σ’ εμένα,  με  αντίκτυπο,  μια μεγάλη αναστάτωση  για  σένα.

Καλά,  θεωρείς  πως  αν  στη  συζήτηση  μας  προσθέσεις  μερικούς  έξω  από  δω, θα  ελαχιστοποιήσεις  ως  μηδαμινή  την  αταξία  και, τα περίεργα  τερτίπια σου?

Εγώ,  επανειλημμένα να προσπαθώ  να πιάσω  επαφή μαζί σου  κι’ εσύ,  με  ένα  τηλέφωνο  ανενεργό  κι’  όταν …δέησες  να  το  χρησιμοποιήσεις  διαρκώς, να  βρίσκεται   κατειλημμένο?

Μωρό μου!  Αν  μου επιτρέψεις,  μια λογική  παρένθεση,  θα προσπαθήσω  να  εξηγήσω  τα  απροσδόκητα  ελπίζοντας  να, με  καταλάβεις.

Ορίστε,  σ΄ ακούω  να δω τι  επιπλέον,  θα μου ξεφουρνίσεις.

Συνεχίζεται…

Μια φορά κι’ ένα καιρό  που ο μεγαλοδύναμος,  έπαιρνε τον καφέ του ψηλά, στο θεϊκό κονάκι και, με το γερακίσιο του μάτι αγνάντευε,  ένα τσούρμο  καταϊδρωμένων ιουδαίων, να περιφέρετε  στις κατάξερες ερημιές αναζητώντας γη και, ύδωρ αποφάσισε,  για άλλη μια φορά να δράσει!

Πάτησε το μπουτόν ανοιχτής ακρόασης  και,  με τη στεντόρεια  φωνή του  κάλεσε το Μωυσή…..

Εκείνος, σαν άκουσε το όνομα του τρομαγμένος, πετάχτηκε λέγοντας  ψιθυριστά στη γυναίκα  του  προτού πέσει στα γόνατα…

Μη βγάλεις άχνα  είναι ο μεγάλος!

Και, απάντησε λαχανιασμένος…

Κύριε  μου,  σας ακούω.

Μασκαρά!  Που ήσουν και ,καθυστέρησες να  απαντήσεις?

Χίλια συγνώμη παντογνώστη!   Ήμουν στον… απόπατο  και, έκανα ξέρετε … χοντράδες.

Μωυσή.  Ξανακούστηκε θυμωμένος  ο κύριος.

Θυμάσαι πόσες φορές σου είπα ότι,  πρέπει να ανεβάσεις το επίπεδο του λαού.

Δηλαδή κύριε,  τι εννοείτε?

Δεν είπαμε, θα λέμε,  εξυπηρετούσα  βασική μου ανάγκη, στη τουαλέτα…

Άκου, έκανα χοντράδες  αίσχος, Μωυσή.

«Ο Μωυσής, που γνώριζε  πως ο μεγαλοδύναμος,  στο μόνο σημείο που, δεν του άρεσε να …ελέγχει  ήταν ο απόπατος απάντησε,  γεμάτος ικεσία».

Μεγάθυμε!  Έχετε δίκιο  είμαι ασυγχώρητος ωστόσο,  σας υπόσχομαι πως, δε  θα ματαγίνει. 

Τέλος πάντων  πρώτη και,  τελευταία φορά που, σε συγχωρώ..

 Γέμισε τώρα  το τρουβά σου, πάρε το γάιδαρο σου  και, ανηφόρισε κατά δω μεριά  έχω, κάποιες σημειώσεις να σου δώσω.

Μάλιστα κύριε!  Ξεκινώ τάχιστα, αποκρίθηκε ο Μωυσής ξεσηκώνοντας τη  κυρά του.

Εκείνη γεμάτη γκρίνια,  φόρτωσε  στο γάιδαρο  μερικά  μανασάντουιτς,  λίγες κριθαρόμπυρες, κάτι φιστίκια αράπικα ,  κάμποσο  λιναρόσπορο και, τον ξεπροβόδισε  στη πόρτα κουνώντας, ένα δακρυσμένο μαντήλι.   

Στο καλό, στο καλό και,  χαιρετισμούς  στο  αφεντικό!  

Μέρες  πήγαινε, νύχτες πήγαινε  ο Μωυσής  ώσπου, έφτασε  εμπρός  στη κεντρική  είσοδο της  θεϊκής  σουίτας!

Ξεπέζεψε απ’ το ζωντανό  και, προχώρησε να μπει φουριόζος.

Ε ‘ μπρ…. που πάς?  Τον πρόγκιξε  η φωνή του κυρίου.

Παντοδύναμε !  Ήρθα  όσο ποιο γρήγορα μπορούσα,  να μπω?

Τι λες βρε καημένε  που θα μπεις  από  κει, να μου γεμίσεις  προβατογιδίλα  τη μαρμάρινη  είσοδο…

Πίσω, από  τη σκάλα υπηρεσίας.

  Ο Μωυσής  αμίλητος  χωρίς,  δεύτερη  κουβέντα, έκανε το γύρο  του ατέλειωτου τετραγώνου φτάνοντας,  στη μισοσκότεινη στενή  σκάλα.

Όμως  και, εκεί  κάποια κατάξανθα χερουβείμ του έκλεισαν το δρόμο ρωτώντας  τον  αυστηρά.

Τσοπάνη,  για πού το βαλες? Έχεις κλείσει ραντεβού?  Ανάφερε όνομα .

Είμαι ο Μωυσής.  Ο αφέντης!  Με κάλεσε να παρουσιαστώ, απάντησε τρέμοντας.

Α’  εσύ, είσαι ο πρώην  τσανακογλείφτης του Φαραώ?  Εντάξει  αλλά, για να εισέλθεις  χρειάζεται  να καταβάλεις διόδια.

Διόδια?  Τι είναι αυτά?  Ρώτησε ανήσυχος ο Μωυσής.

Είσοδος,  ρε μπαστουνόβλαχε πως, το λέτε στο χωριό σου?

Εντάξει μα, δε  ξέρω τι πρέπει  να δώσω?

Κάπα, σαντάλια,  γκλίτσα γρήγορα, στο πάτωμα.

Και, θα εμφανιστώ, «απόρησε ο Μωυσής» στο κύριο τσίτσιδος?  

Αυτό μη, σε ανησυχεί  η γυμνή αλήθεια, αρέσει στο μεγαλοδύναμο!

Είδε κι’, απόειδε  ο Μωυσής  πέταξε το καποτέλι, έριξε  τη γκλίτσα,  έβγαλε και, τα σαντάλια,  απομένοντας ολόγυμνος.

Τα ολόξανθα χερουβείμ αντάλλαξαν, « πριν του επιτρέψουν την είσοδο»  …πονηρές ματιές…
Τώρα, μπορείς  να περάσεις ελεύθερα.

Τελικά ο  Μωυσής  έφτασε,  στα ιδιαίτερα  στούντιο  του κυρίου που ρέμβαζε, στη ατέλειωτη  βεράντα του.

Α’  ήρθες, τον ρώτησε  βαριεστημένα.

Όπως,  διατάξατε!  «ξαπλωμένος μπρούμυτα δίχως, να μπορεί να αντικρύσει,  το εκτυφλωτικό πρόσωπο του Θεού»  απάντησε  ο Μωυσής.  

Λοιπόν Μωυσή είχα, ένα φλασάκι  USB,  για σένα μα εσείς, για να το καταλάβετε, θα χρειαστείτε  μερικές  χιλιάδες  χρόνια ακόμη ως εκ’ τούτου,  το αντέγραψα, σε εκείνες , «έδειξε με το θεϊκό του κύρος» τις  μαρμάρινες  πλάκες  βούτα τες και, κόψε ρόδα, μυρωμένα…
Άντε ,στους δικούς σου να τους πεις τις εντολές μου και,  πού σαι…
Από δαύτες, μη τολμήσετε να παρεκκλίνετε ρούπι, συνεννοηθήκαμε?

Απόλυτα κύριε!  Αποκρίθηκε ο  Μωυσής καθώς, «ζαλικωμένος, με τις δύο ασήκωτες,  μαρμαρόπλακες  στη πλάτη»  αποχωρούσε.

Ασθμαίνοντας  από το βάρος πλησίασε,  στην έξοδο όπου και, πάλι τα κατάξανθα,  γαλανομάτικα  χερουβείμ τον σταμάτησαν, για επανέλεγχο.

Μπρρρ..  αγροτσόμπανε,   για πού το έβαλες?  Τι  σούρνεις  μαζί σου?

Ο κύριος!  Είπε να πάρω τούτες  και, να σπατσέρνω.

Διόδια!

Πάλι?  Τώρα τι να δώσω, δεν έχω τίποτε.

Μη το λες αυτό,  αποκρίθηκα τα πονηρά  χερουβείμ  καλοβλέποντας … τα ευμεγέθη  …ποντίκια  του!

Έτσι  ο  καημένος ο Μωυσής,  έδωσε τα …ρέστα του!  Κατόπιν  ανέλαβε  τα φτωχά του ιμάτια  μαζί με τη γκλίτσα και, ροβόλησε με φορτωμένο το γάιδαρο του, στις  επικίνδυνες πλαγιές της επιστροφής.

Σε, μια τραχιά όμως κατηφορική διαδρομή να σου και, καραδοκούσε ο διάβολος ο οποίος  μεταμφιεζέσμενος, σε τρανό  ερπετό  κατατρόμαξε  το γάιδαρο, που αφηνιασμένος  έτρεχε  δώθε, κείθε,  γκαρίζοντας  φοβισμένα  ώσπου… Καταγράφει  το ιστορικό ατύχημα.
Οι μαρμάρινες πλάκες λύθηκαν έπεσαν  στα βράχια  και , σε δευτερόλεπτα απόμειναν  ένας  σωρός  από κομμάτια!

 Μέσα στη κακοτυχιά του ο Μωυσής  μετά και, από μεγάλη περισυλλογή αναγκάστηκε, με όλα τα …συνακόλουθα  να επιστρέψει, για  να ομολογήσει  τα καθέκαστα,  στο Θεό!

Εκείνος , ασυγκίνητα  θυμωμένος του έκοψε το βήχα…
Να κόψεις το λαιμό σου  εδώ, δε υπάρχει εφεδρικό προσωπικό  να αντιγράψει τα  ίδια …χειροκίνητα…
Πήγαινε  πίσω και,  βρες  τρόπο  να τις κολλήσεις  κι’ άμα εσύ, δεις γη της επαγγελίας, να μου τρυπήσεις τη μύτη,  βλαχαδερό περιωπής!
Ο Μωυσής  μη μπορώντας  να τον  μεταπείσει  ζοχαδιασμένος,  γύρισε στο χωριό του.  

Διάλεξε μερικούς …παραμορφωμένους, που γνώριζαν μερικά Ελληνικά κολλυβογράμματα και, «για να παρασκευάσουν, μια κόλλα» παίρνοντας,   μπόλικο αλεύρι, με αρκετό νερό όλοι μαζί,  έσπευσαν  να τις  μερεμετίσουν.

Ρε  παιδιά!  Ακούστηκε ο πρώτος.  Ανάμεσα,  σ’  αυτά  τα  συντρίμμια  βρίσκω, πολλά  ου…

Που μπαίνουν αυτά?

Ξέρω εγώ, απάντησε ο δεύτερος.

Άραγε, ν ταιριάζουν μπροστά η πίσω?  Ρώτησε, ένας τρίτος.

Όχου,  φώναξε ο Μωυσής  βρείτε τις λέξεις να τις διαβάσουμε και, μετά… έχουμε   εμπειρία, θα δούμε που πάνε τα ου.

Να  κοιτάξτε εδώ, «είπε κάποιος»  μια λέξη  λέει…  Μοιχεύσεις?  .

Ου!!!!  Απάντησε ο …έμπειρος  διπλανός του.

Κι’  άλλη εδώ, «πετάχτηκε κάποιος άλλος» γράφει…  Κλέψεις?  

Ου!!!!  Πετάχτηκε  ο επόμενος… εμπειρότερος!

Εγώ βρήκα, μια που γράφει… Ψευδομαρτυρήσεις?

Ου!!!!  Αντέτεινε ο επόμενος …σίγουρος!

Α’  εδώ, μια μεγάλη …λέει.  Τιμάς το πατέρα σου και τη μητέρα σου?  Που, θα πάει το ου?

Προφανώς  μπροστά καημένε, φώναξε ο νεώτερος της  συντροφιάς.

Και , για να μη τα πολυλογούμε όλα τα ου, τοποθετήθηκα εκεί που έπρεπε ενώ, έκτοτε οι δέκα εντολές, «παρέμειναν τροποποιημένες « ως έχουν μέχρι σήμερα.. .

Φονεύσεις?  Ου…!

Ψευδομαρτυρήσεις?  Ου…!

Κλέψεις? Ου…!

Επιθυμήσεις τη γυναίκα του πλησίον σου? Ου…!

Ου!!!! Τιμάς το πατέρα και τη μητέρα σου…! 

Γι’ αυτό και, εις  μακαρίτης πολιτικός απόλυτα δικαιολογημένος, ξεφώνιζε ο καημένος…

Δεν …θέλω, ου…

Γιατί,  αναρωτιόνταν.  Άντε  καλά φωνάζεις  ου,  στο  …στ  όμως, που κολλάει   μπροστά  η  πίσω? 

12  Συνέχεια από το προηγούμενο

 Κεφάλαιο  τέσσερα

Δικλείδες  ασφαλείας.

«Το γεγονός πως, στη συμπρωτεύουσα, έφτασε απομεσήμερο τον διευκόλυνε  λόγω  ζέστης, δεν εμφάνιζε ιδιαίτερη κίνηση»

Γεμάτος  υπερένταση  παρκάρισε,  στο πρώτο  ίσκιο  που βρήκε  σχεδόν, απέναντι  από  το ιατρείο.

Άρπαξε  το  …σακουλιασμένο  εύρημα  και, αποβιβάστηκε  αφήνοντας   στο Δία  την εντολή…

Φύλακα  μου!  Ακλόνητος,  στο ρόλο σου.

«Ο  σκληροτράχηλος  ποιμενικός,  καθισμένος  στην ουρά  του  ακίνητος,  παρατηρούσε  τον Αλέξ  να  απομακρύνεται   αναλαμβάνοντας   ασυγκίνητος  τη δίκη του, βάρδια  φύλαξης»

Ώσπου  το  ασανσέρ να σταματήσει,  στο τέταρτο  όροφο  της  πολυκατοικίας  κι’   ο Μάικ, «στο  παρατεταμένο   κτύπημα»  να  τον υποδεχτεί  ανοίγοντας  τη πόρτα  του ιατρείου  ευδιάθετος  η αδρεναλίνη του,  …χτύπησε  κόκκινο.

Φιλαράκο  καλωσόρισες  πέρνα.

Καλώς,  σε βρήκα  Μάικ.

Έσφιξαν  τα χέρια  προχωρώντας  και,  σε  θερμό  εναγκαλισμό.

Τι συμβαίνει … αδελφέ,  από την ώρα που μιλήσαμε  σε καρτερώ,  με μεγάλη  ανυπομονησία  κάθισε  και,  πες μου τι τρέχει…

Να  προσφέρω  αναψυκτικό  ή  παγωμένη μπύρα?

Ο Άλεξ  τραβώντας,  βαθιά εισπνοή  και, εκπνέοντας  με ανακούφιση  το  στομαχικό  αέρα  από   τα  σφιγμένα  του χείλη,  απάντησε χαλαρωμένος…

Μάικ, σ’ ευχαριστώ  που, με περίμενες  πιάσε,  δύο δροσερές  μπύρες  και,  έλα να τα πούμε.

«Τη  δεδομένη  στιγμή η  δροσερή μπύρα, του φάνηκε  σαν μάνα εξ’ ουρανού,  σε  όλη  τη  διαδρομή  δεν  είχε  πιει  σταγόνα  νερό  έτσι, 

με μια αναπνοή  τη  ρούφηξε σχεδόν, μονομιάς.

Ο Μάικ  τον κοίταγε  γελαστός  πριν  ξαναπεί…

Γουστάρεις  ακόμη μια? 

Όχι  ευχαριστώ  πρέπει, να παραμείνω  νηφάλιος,  θα οδηγήσω κιόλας  δεν κάνει. 

Έλα  βρε Άλεξ,  θα την πιούμε από μισή.

Τέλος  πάντων  άνοιξε  την.

Ο Μάικ μοίρασε  τη  δεύτερη μπύρα  και , αφού  τσουγκρίσανε τα ποτήρια…

Λοιπόν, είμαι  όλος αυτιά σ’ ακούω .

Ο Αλέξ,   έλυσε το κομποδεμένο  νάιλον  σακουλάκι  δείχνοντας  το εύρημα  που είχε μέσα.

Τι είναι αυτό  σπασμένο  νύχι?  Ρώτησε  ο Μάικ  τραβώντας   το  προσεκτικά,  με  ιατρική λαβίδα. 

Ακριβώς!  Όπως  το περιέγραψες, ένα  σπασμένο  νύχι.

Και, γιατί  μυρίζει  έτσι  απαίσια?  Πω, πω  ο αέρας  του κλιματιστικού  διαχέει  τη  βρώμα,  σε  όλο  το γραφείο.

Το  ξανάσφράγισε  βιαστικά,  ανοίγοντας   διάπλατα  τη  πόρτα.

«Η  υψηλή  θερμοκρασία  του  διαδρόμου  που  εισχώρησε,  ήταν το  ίδιο ανυπόφορη  όσο η μυρωδιά  γι’ αυτό,  αναγκάστηκε  να  τη σφαλίσει  γρηγορότερα» 

Επέστρεψε  στο  γραφείο  του  ξαναρωτώντας  λοιπόν?  Από  που προέκυψε  τούτο  το  ψοφίμι,  είχες  πάει  κυνήγι?

Θα σου πω  αφού  όμως  πρώτα,  το  εξετάσεις.

Δηλαδή  εννοείς,  να  το  εξετάσω  αιματολογικά?

Όπως  το είπες.

Δεν  με λυπάσαι  το δυστυχή  που, θα  πρέπει  ν’ απολαύσω   την σάπια  του  μπόχα?

Σε λυπάμαι  Μάικ  αλλά…  εσύ  είσαι  ο  ειδικός,  απάντησε  γελώντας  δυνατά.

Βάλε μάσκα , βάλε  κάσκα , βάλε  κράνος,  μα τέλος  πάντων,  εξέτασε  το  όπως, σε βολεύει  εγώ,  το μόνο  που  επιθυμώ  είναι,  μια  εμπεριστατωμένη  γνωμάτευση.

Ας  είναι,  θα προσπαθήσω  να,  σε ικανοποιήσω  όμως  ακόμη,  δε  μου εξήγησες  οι  γρατσουνιές  στη  μόστρα  σου,  έγιναν  από  το  θήραμα?

Και,  καλά  βρε  αθεόφοβε  το  σκότωσες,  το  καταβρόχθισες  μόνος  σου, εμάς  τους  φτωχούς  θνητούς  γιατί,  μας άφησες,  με το  παράπονο?

Μάικ  γνωριζόμαστε  τόσα  χρόνια,  αν  όλα  όσα  ανέφερες,  είχαν συμβεί  όπως  τα  σκέφτηκες,  δεν θα σου  αποστερούσα  το  μεζέ…      Ωστόσο,  στο  …κυνήγι  της  επιβίωσης  που μπλέξαμε,  άντε  να βρεθεί  περισσευούμενος  χρόνος,  για  τέτοια  σπορ…

 Όσο,  για  τις  επιπόλαιες  γρατσουνιές  μου  μετά  τη γνωμάτευση,  θα  σου εξηγήσω.

Οκέι  φίλε, έχεις  απόλυτο  δίκιο.  Σκέψου  εμένα.  Πότε με  είδες,  για τελευταία  φορά  στο χωριό? 

Γι’ αυτό  Μάικ  σου  λέω  μην τα  ψάχνεις…

Πάνε τα  παιδικά, φτωχικά  μεν  αλλά… αμέριμνα  χρόνια  μας  που  δίχως  έγνοια όλα,  τα  βρίσκαμε  έτοιμα…
Το χειρότερο  όμως  ξέρεις  ποιο  είναι?

Ποιο,  είναι  Άλεξ?

Ότι,  δεν  καταλαβαίναμε  την  ομορφιά  τους…

Ζηλεύαμε  τους μεγάλους  και,  προσπαθούσαμε  φορώντας  μακριά  παντελόνια,  να  τους φτάσουμε   πρόωρα.

Άσ’  τα  βρε  Άλεξ  άσ’  τα.   Όσο κι’ αν τα  αναπολούμε  …πέταξαν  και,  πίσω,  δεν  γυρνάνε  τέλος  πάντων  ας  επιστρέψουμε,  στο  …άχαρο  παρόν…

Εξήγησε  μου λοιπόν η  πρεμούρα  σου να  εξετάσω  το συγκεκριμένο  νύχι  από  πού  πηγάζει?   Γιατί, δε μπορεί  κάτι,  σε προβλημάτισε.

Μάικ,  θα μου  επιτρέψεις  μέχρι  ότου πάρω  τη γνωμάτευση σου,  να κρατήσω  το δικαίωμα  της  έκπληξης…

Πότε  υπολογίζεις  ότι,  θα  έχεις  ολοκληρωμένες  τις  αναλύσεις?

Φιλαράκο,  αν και γνωρίζω  πως  λειτουργείς  εντάξει …

Θα γίνει,  όπως  γουστάρεις.  Ελπίζω  μόνο  η υπόθεση  να κρύβει  το σασπένς,  που  προανέφερες  και…

Παρ’ ότι,  σήμερα  είχα σκοπό,  μετά  το κλείσιμο  να  ξαμοληθώ  στην  θάλασσα  όπως,  σε βλέπω  αγχωμένο  και  νευρικό ως  τα μπούνια,  θα  αναβάλω  το  δροσερό  μου  πρόγραμμα,  για  να σου κάνω  την χάρη…
Ελπίζω,  μετά  τις έξη  να στις  ανακοινώσω  τηλεφωνικά…

Και, κάτι άλλο  σκατόφατσα,  « το αποκάλεσε  χαϊδευτικά  όπως  συνήθιζε  να  τον φωνάζει  μικρό  αντίθετα,  με  το Άλεξ  που τον αποκαλούσε   κεφτεδάκι  γιατί,  ο ίδιος  ήταν παχουλός  και  αφράτος»  να  ξέρεις…

Τέτοια  αβαρία,  δεν  θα  έκανα,  για κανένα  άλλο   η προσπάθεια  σου όμως,  να  προσδώσεις   μυστήριο  στο  θέμα  ψιλοκέντρισε  το ενδιαφέρον  μου  είμαι  λοιπόν περίεργος  να δω,  τι  στο  καλό  ψάχνεις.

Μάικ  σε ευχαριστώ  το  εκτιμώ  ιδιαίτερα.

Έλα  βρε αδελφέ  σιγά  την υποχρέωση….

Τόση  ώρα  συζητάμε  και, ακόμη,  δεν ρώτησα  η Νάντια  τι κάνει?

Μήπως εγώ,  απ’  την αφηρημάδα  μου ρώτησα  τι κάνει  η Καίτη  και,  τα  παιδιά?

Η Νάντια  είναι  στο Παρίσι. Πήγε  να δει  την  αδελφή  της που σπουδάζει  εκεί.

Τι  μου λες.  Εκείνο  το  τσακνιάρικο  η Έλσα  σπουδάζει  στο Παρίσι?

Στο τελευταίο  έτος και,  έχει  γίνει,  μια ωραιότατη δεσποινίδα,  κούκλα  σου λέω.

Κοίταξε  φίλε μου πως περνούν τα χρόνια.  Θα μου πεις  τα δικά μου τα  παιδιά?

Σκέψου η Μαρία,  θα πάει  φέτος  στην  πρώτη  δημοτικού  κι’  ο  Γρηγοράκος   μου έφτασε  στα  προνήπια.

Γεράσαμε Αλέξ,  γεράσαμε!

Έ’  όχι και γεράσαμε  Μάικ,  στα  τριανταπέντε  σου  ντάουνιασες.

Που λέει  ο λόγος  παλιόφιλε.   Αν αφαιρέσεις   κανά  δυο σκόρπιους  απ’ τη  παιδική  μας  συντροφιά  που λοξοδρόμησαν,  σε παράνομους  ατραπούς,  όλοι  οι άλλοι  ζευγαρώσαμε , τριτώσαμε  και  πάει  λέγοντας  μόνο  εσύ απόμεινες,  φωτεινή εξαίρεση…

Ούτε  κουφέτα  σου, δεν  φάγαμε  ακόμη.

Μάικ  εσύ, μπορεί να  παντρεύτηκες  μικρός  αλλά…  έχεις …κρυφές  χαρές.

Αφού  ζηλεύεις  όταν, με το καλό γυρίσει η  Νάντια,  μαζί με τα  χαιρετίσματα  μου  ελπίζω,  να τις  πεις  ότι, έφτασε  η ώρα  του Ησαΐα.

Τώρα,  βαλτός  είσαι  η κάνεις  αντιπερισπασμό?

«Ξεκαρδιστήκανε,  στα  γέλια».

Μάικ,  σοβάρεψε  ο  Αλέξ.  Δεν  παίρνεις  κανένα  σαββατόβραδο την Καίτη, με τα παιδιά,  να ανηφορίστε  μέχρι  το  χωριό,  που το ξεχάσατε  παντελώς,  θα χαρούμε  να σας φιλοξενήσουμε. 

Φέτος  μάλιστα  έφτιαξα,  ένα  κοκκινέλι  μούρλια…
Μεγάλη μου παράλειψη  τώρα  που ήρθα,  να μη φέρω, ένα μπουκάλι   έφυγα  βλέπεις  τόσο  έξαφνα  που, δεν το σκέφτηκα  διόλου.

Μη  μου στενοχωριέσαι  φίλε,  θα ενημερώσω  την Καίτη, να συνεννοηθεί,  με τη Νάντια  ελπίζοντας  σύντομα,  να  τα πούμε.

Λοιπόν  Μάικ  σε  χαιρετώ  και,  περιμένω  τα  αποτελέσματα,   είπε ο  Άλεξ  καθώς  ανασηκώθηκε,  για να φύγει.

Γεια σου και, καλό δρόμο.

Πριν  φύγω, δεν μου είπες,  τι  χρωστάω  για  το κόπο σου?

Αυτά  άστα.  Η  εισπνεόμενη  πτωμαΐνη,  θα σου κοστίσει  ακριβά  άλλα,  θέλω  την  πληρωμή  μου σε είδος  κοκκινέλι,  δεν ανέφερες?

Και, το τονίζω.

Με  κρεατομεζέ  βέβαια?

Για  τηγανιά  ασορτί,  ούτε λόγος.

«Ο  Μάικ  τον συνόδευσε  στην πόρτα  αναφέροντας  γελώντας  τη  πασίγνωστη  ατάκα  του  καραγκιόζη.  Ε’ ρε  γλέντια.

Ο  Άλεξ  αφού  τον  ευχαρίστησε,  για  το χρόνο και, τις μπύρες  αποχώρησε  ικανοποιημένος».

Αισθάνθηκε  ωραία  που συνάντησε, ένα  προσωπικό  του  φίλο  ιδιαίτερα,  τώρα  που τον  …χρειάστηκε.

Το αλκοόλ  τον  είχε χαλαρώσει  ένιωθε   ευδιάθετος  μα, δεν ήταν αρκετό.

Φτάνοντας,  στον γεμάτο  Ιώβεια  υπομονή  Δία  που σαν  μέσα,  σε θερμοφόρα  τον  περίμενε  φύλακας  άγγελος   έσκυψε  και,  χαϊδεύοντας την μουσούδα  του, είπε…

Συντροφάκι!  Μην  θαρρείς  πως σε ξέχασα  ούτε, να μου κρατάς κακία.

Το  πανέξυπνο,  όπως  πάντα  τετράποδο,  αποδέχτηκε  τις  δικαιολογίες  του,  δίχως να διαμαρτυρηθεί. 

Ο Άλεξ  στο  πρώτο, ανοιχτό  περίπτερο  σταμάτησε δίνοντας  παραγγελία...

Τρία  μεγάλα μπουκάλια  παγωμένο νερό,  μπισκότα  και, δυο  κυπελάκια  παγωτά  σπέσιαλ,  παρακαλώ.

Ο  …Βεδουίνος  περιπτεράς   παρά  την  γκρινιάρικη  όψη  τον  εξυπηρέτησε  σβέλτα.

Ο Άλεξ  κατέβασε  το Δία από το αμάξι  αδειάζοντας ,στο  ειδικό  του σκεύος,  το  πρώτο μπουκάλι  εκείνος,  είχε σκάσει  πιότερο,  από τη δίψα.

Με  το μισό από  το δεύτερο,  έβρεξε το  κουρκουτιασμένο  του κεφάλι.

… Αφηνιασμένα,  ρούφηξαν το πολύτιμο, «για τον οργανισμό  τους»  υγρό, σε  κλάσματα  δευτερολέπτου.

Κατόπιν, αφού  ξεπάστρεψαν,  με  βουλιμία  μισά, μισά  τα μπισκότα  και,  απόλαυσαν  τα σπέσιαλ  παγωτά  ξαναμπήκαν στο αυτοκίνητο  κι’ ο Αλεξ ,  γύρισε  απαλά  την μίζα.

 Σαν το ραλίστα που περιμένει στην γραμμή  το ξαφνικό από τον αφέτη  κατέβασμα της  σημαίας,  για λίγο αφουγκράστηκε τη δύναμη του κινητήρα.

Τοποθέτησε  τον δείκτη του  αιρκοντίσιον στο φουλ,  μαρσάρισε  επίμονα  και,  κάνοντας  τα λάστιχα  να ουρλιάξουν από την απότομη  τριβή, στην καυτή  άσφαλτο  αποτολμώντας ,  ένα ξαφνικό, κινηματογραφικό  σπινάρισμα… απογείωσε την  τριών χιλιάδων, κυβικών   BMV αφήνοντας  τον περιπτερά  σοκαρισμένο,  στην έντρομη  απορία  του, να  σταυροκοπιέται!

Συνεχίζεται…

Για όλους...!

Να τα ...πούμε?  Καλήμεροβδομαδιατικόμηνο ουφ, το έγραψα! 

11  Συνέχεια από το προηγούμενο

 «Από  όσα κατά καιρούς  είχε διαβάσει  και, από τα πενιχρά  στοιχεία  που  συνέλεξε  τέτοιου  είδους  περιπτώσεις,  συνηγορούσαν, σε μια …προωθημένη  άποψη,  στην οποία  και, κατέληξε  μονολογώντας διστακτικά».

Δεν αποκλείεται  κατά την νυχτερινή μου περιπέτεια  να μην έζησα απλώς,  μια ονειρική διέγερση  αλλά..  να  βρέθηκα,  στην  σύνθετη  εγκεφαλική  και,  ψυχοκινητική  διαδικασία  της υπνοβασίας…

Πολύ δε  πιθανό  κάτι τέτοιο  να  είχε ως  αποτέλεσμα  την δημιουργία  πνευματικών  προϋποθέσεων  ώστε, διαμέσου  βιοενεργειακού  κενού,  να ..τρύπωσα,  σε  κάποια άλλη διάσταση,  κάνοντας  τη  πρωτόγνωρη  συνάντηση μου… 

«Παραδόξως, στην  ανορθόδοξη  προσέγγιση  του αναπάντητα,  νέα ερωτήματα  αναδύονταν».
Που αποσκοπούσε  τέτοια,  παραφυσική  συνάντηση?

Ήταν προειδοποιητική?

Προφητική?

Μήπως  ο Μεθέωντας,  μέσα από την  άκομψη  παρουσία  και, πιότερο  την  παράξενη  ομιλία  του προσπάθησε, να  μου μεταβιβάσει  κάτι  ιδιαίτερο  που  αποκλειστικά,  αφορούσε  εμένα?…

Δικούς  μου ανθρώπους  η  είχε  ευρύτερη  σημασία,  για ολόκληρο  τον  κόσμο?

 «Τα  καινοφανή  του  ερωτήματα  ακροβατούσαν,  στις… τεντωμένες  σκοτεινές  του απορίες  αλλά…

Πως,  θα μπορούσε  να μπορούσε  να αποδεχτεί,  ένα τέτοιο ενδεχόμενο  άλλωστε ,  τέτοιος  ισχυρισμός  ακόμη κι,’ αν εθεωρείτο  πιθανός  ποιος ο  λόγος  που  επελέγη ο  ίδιος?»

  «Σαν άνθρωπος  πραγματιστής,   ρεαλιστής  και, όχι θεωρητικός, ουτοπιστής,  με αναπτυγμένη  μαθηματική σκέψη , που ήθελε  τα φαινόμενα,  να  ακολουθούν  έννομη,  φυσική διάταξη    η παράτολμη  θεωρία,  τον αναστάτωνε».

 «Για  πότε σκαρφάλωσε,  στην  απότομη  όχθη  δίχως να δώσει    σημασία, στα ενοχλητικά  γδαρσίματα των  φυλλωμάτων ούτε, που  το κατάλαβε ενώ  ο Δίας,  «δείχνοντας  ν’ απορεί  με  τις  νευρικές  του αντιδράσεις»   τον ακολουθούσε,  γρυλίζοντας   σπασμωδικά».

  «Κοντανασαίνοντας , περπάτησε  στο παρόχθιο  δρομάκι διενεργώντας, ένα  επισταμένο  πλην  μάταιο, για ίχνη  τελευταίο  έλεγχο  προτού,    έντονα  προβληματισμένος, κατευθυνθεί,  στο  σπίτι»

«Νιώθοντας  την ανάγκη,  για  υποχρεωτική… ανακούφιση  του πεπτικού   συστήματος  κλείστηκε  στο wc,  προσπαθώντας  επ’ ευκαιρία,  να  ανασυντάξει  τις  σκέψεις  του.» 

«Στο  μεγάλο  του καθρέπτη  διάβαζε και, ξαναδιάβαζε  το  άγνωστης  ορολογίας  κείμενο,  δίχως να  βγάζει  άκρη.»

Προς  στιγμή,  ένοιωσε τη  διάθεση  να τα σβήσει  όλα  όμως  η  πνευματική  αντίδραση  που  νωρίτερα,  είχε  οδηγήσει   το χέρι  του στην  αποτύπωση  τους  η  ίδια,  τον …αφόπλισε…

«Κάπως  έτσι,  ανάμεσα  στο  θόρυβο του Νιαγάρα και,  της ατομικής  καθαριότητας  το  …οργάνωσε».

 Κρατώντας,  ένα  τσιμπιδάκι φρυδιών  της  Νάντιας  επανήλθε  στην αυλή…

Τσιμπώντας  το βρωμιάρικο  νύχι  προσεκτικά,  το  τοποθέτησε,  σε  νάιλον σακουλάκι  κρεμώντας  το  ψηλά,  στη  κληματαριά… 

Πονηρομάτη,  «απευθύνθηκε  αυστηρά  στο Δία»  πρόσεξε,
δεν  επιτρέπεται  ούτε, να το μυρίσεις,  κατάλαβες? 

«Ο  Δίας  αν και,  καταλάβαινε  ότι,  κάτι στράβωνε  στην υπόθεση  επανειλημμένα,  «ενδεικτικό  θετικής  αποδοχής»  κούνησε  την ουρά  του  και,  παρ’ όλη  την σκυλίσια του περιέργεια,  δεν  ξαναπλησίασε».

 «Ο Άλεξ   επέστρεψε  στο  υπολογιστή  όπου ωστόσο,  καινούρια  δυσάρεστη  έκπληξη  τον περίμενε!»

 Ως, δια μαγείας  το κείμενο  του,  είχε  εξαφανιστεί  εκνευρισμένος,  προσπάθησε να  εντοπίσει  το σφάλμα.

«Οι υπολογιστές  ήταν η επιστήμη η δουλειά του  οι γνώσεις,  στο αντικείμενο  απεριόριστες».

«Άρχισε, να αναζητά  τα αίτια.  Επανέφερε  προγράμματα,  ξεσκόνισε  … ρίζες,  έψαξε κορμούς…  αναποδογύρισε  εξ’ ολοκλήρου  το σύστημα  μα το γραπτό  πουθενά.  Δεν είχε καν  επισημανθεί!

«Θεώρησε το γεγονός  γελοίο και, σε, μια έξαρση θυμού  …έπιασε  τον εαυτό  του να απευθύνεται, στο  υποσυνείδητο…

Αλέξ,  δεν είσαι μωρό…

 Όποιος  προσπαθεί , να γελάσει μαζί σου  εσκεμμένα, κακό του κεφαλιού του  αν πάλι  πρόκειται, για  παιχνίδι  παραφυσικού  τύπου  και, σε προκαλεί   φτάσε ως το τέλος…

Ανακάλυψε το  μίτο φέρνοντας  το  παιχνίδι,  στα μέτρα σου.

«Προφέροντας  τις  παρατηρήσεις  του φωναχτά  οι αισθήσεις  του, χτύπησαν γενικό  συναγερμό.»

«Μια  εσωτερική δύναμη,  «σαν  από μηχανής  θεός»  τον …όπλισε  οριοθετώντας  προτεραιότητες».

Χρόνος,  για χάσιμο  δισταγμούς  και,  υποχωρήσεις,  δεν ήταν  επιτρεπτός   αποφάσισε,  «υπεραθλητής  που  πάση θυσία  προσπαθεί, να τερματίσει  τον αγώνα»  να περάσει,  στην αντεπίθεση.

Βρήκε και, κάλεσε τον αριθμό,  ενός  πασίγνωστου  μικροβιολόγου  περιμένοντας,  με πρόδηλη ανυπομονησία  στο  ακουστικό.

 Ορίστε,  ακούσθηκε  η γνώριμη  φωνή του.

Έλα  πρόσκοπε, «τον προσφώνησε , στη  παιδική συνωμοτική  τους  συνθηματολογία»  ο Άλεξ  είμαι.

Λυκόπουλο,  σε κατάλαβα  που  βρίσκεσαι  στο χωριό…  τυχεράκια  πάλι  διακοπές  πως  και, με  θυμήθηκες?

Όντως,  είμαι στο χωριό  και, σ΄  ευχαριστώ  για τις ευχές  μα,  δε  γνωρίζω  αν οι φετινές  μου διακοπές,  βγουν  γλυκές  οι  πικρόξινες.

Γιατί,  υπάρχει  πρόβλημα?

Αυτό,  ελπίζω να μου το πεις  εσύ.  Μέχρι  τι ώρα,  θα βρίσκεσαι  στο ιατρείο?

Μέχρι  τις δυόμισι.

Μπορώ να, σε απασχολήσω  σήμερα η όχι?

Το ρωτάς,  έλα σήμερα.

Ξεκινώ  αμέσως,  σ’ ευχαριστώ .

Άσε  τις  ευχαριστίες  για άλλους,  σε περιμένω.

«Με το Μάικ  ήταν συγχωριανοί  μεγάλωσαν μαζί  τρέχοντας,  στα ίδια  κακοτράχαλα καλντερίμια,  κάνοντας  του κόσμου  τις παιδικές  τρέλες.  Είχαν μεγάλη πλάκα  μέχρι που συμμαθητές,  τέλειωσαν  το λύκειο. 

Έκτοτε,  «δίχως  να  χαθούν εντελώς»  ο καθένας  ακολούθησε  το δικό του  διαφορετικό,  κύκλο σπουδών»

 «Ο  Αλέξ , δεν άφησε  τις  σκέψεις  να τον  παρασύρουν  έπρεπε,  να κάνει  γρήγορα  και,  ταυτόχρονα  να σκεφτεί,  μια εύγεστη  δικαιολογία  για την  Νάντια  επ’ ουδενί , έπρεπε να  την τρομάξει  δίχως,  ιδιαίτερο  λόγο»

Ξεκρέμασε  από τη κληματαριά το  σακουλάκι  φωνάζοντας…  Δία,  πήδα,  στο αυτοκίνητο φεύγουμε.

Ο  ποιμενικός,  άλλο  που, δεν ήθελε,  «σαν  άκουγε  τη λέξη  αυτοκίνητο  τρελαινόταν»  χαρούμενος  αναρριχήθηκε,  στη  θέση  του συνοδηγού,   κοιτώντας  υπερήφανα  τριγύρω.  

Ο Αλέξ,  στα γρήγορα  ασφάλισε το σπίτι  και,  αναχώρησε  τόσο βιαστικά  που έτσι και, κοντά  του κατοικούσαν  γείτονες  σίγουρα,  θα τον βλαστήμαγαν,  για τη  σκόνη  που σήκωσε  ξωπίσω του  όμως, με  την ώρα  να πλησιάζει  δώδεκα  τη  ζέστη, στο κατακόρυφο  και,  μπροστά  του,  ‘μέχρι  τη  Θεσσαλονίκη’  να  ξεδιπλώνονται  δυο  ώρες  δρόμος,  υπήρχε σοβαρή  δικαιολογία…

Έπρεπε,  να προλάβει. 

Κατά  τη διαδρομή  αρκετές  φορές, έπιασε τον εαυτό  του να οδηγεί  αφηρημένα.

Στις  επανειλημμένες  του  προσπάθειες,  να ερμηνεύσει  τα  ανεξήγητα  εκείνα,  έμοιαζαν να  παρεκκλίνουν,  σε  απροσάρμοστες   παραμέτρους,  εμποδίζοντας  την  οξυδέρκεια  του  να  προσαρμοστεί,  στην  παράταιρη,  γεωμετρία  των αντιθέσεων.

Συνεχίζεται…

Δυο  αστροφυσικοί  ένθερμοι  φιλέλληνες , επιστήμονες  της  ΝΑΣΑ,  ένας  Αμερικανός  κι’ ο άλλος  Ρώσος,  φιλοξενούνται  από, ένα συνάδελφο  τους  στην Ελλάδα.

Σε περιοχή λοιπόν  της Αθήνας  όπου,  πίνουν το καφεδάκι τους  χαζεύοντας  και, συζητώντας ,για το επικείμενο  ταξίδι της  ΝΑΣΑ στον Άρη…

Ακούγεται ο Αμερικάνος .

Πιστεύω  ότι, το πρώτο που, θα πρέπει να κάνει η αποστολή  μόλις  προσεδαφιστεί εκεί είναι, να συλλέξει  δείγματα  εδάφους  ώστε , να  διαπιστώσουμε αν  σ’ αυτό,  κρύβονται…  ακριβά  ορυκτά,  σπάνια  μέταλλα  η  πλούσια  κοιτάσματα.

Μπα  «αντιλέγει ο Ρώσος»  το πρώτο που, θα πρέπει να μεταφέρουν  πίσω  είναι πάγος  διότι, μέσα  του, μπορεί  να  υπάρχουν  πολύτιμα  συστατικά  και, δεν αποκλείεται , άγνωστες  μορφές , ζωής.

Στην διαφορετική,  επιστημονική τους  προσέγγιση  ωστόσο, ζητούν  τη γνώμη του  Έλληνα  συναδέλφους  τους  που έως  τότε, τους  παρατηρεί  σιωπηλός.

 Τι να σας  πω, για το πρώτο, διατηρώ σοβαρές  επιφυλάξεις  όσο, για το δεύτερο...  Στην  Ελλάδα,  πάγο από τον Άρη έχουμε  εδώ  και , αιώνες  το γεγονός  μάλιστα  αυτό έκτοτε,  είναι καταγεγραμμένο!

Μα,  (αντιδρούν, μ’ ένα  στόμα  οι  προλαλήσαντες  συμπληρώνοντας)  μπορεί να έχετε  εκπληκτική  προϊστορία  αλλά… κάτι  τέτοιο  θεωρείται αδύνατο  άλλωστε,  που τον  έχετε κρυμμένο πως,  τον διατηρείτε?

Ορίστε, απαντά  ο Έλληνας  δείχνοντας  τους  το δικαστικό μέγαρο του…  Αρείου   Πάγου,  διαβάστε!

10  Συνέχεια από το προηγούμενο.

Σαν  εμφανίστηκε στη πόρτα  εκείνος  έκανε, σαν τρελός.

Τον χάιδεψε στοργικά  λέγοντας  καλά, καλά  μη κάνεις  έτσι,  ώρα σου  είναι το ξέρω, χίλια  συγνώμη  και, για  να μη ξεχάσω  τα έξτρα γαργαλήματα,  είναι  δώρο! 

 «Από ποιον?  Σήμαιναν  τα απορημένα  του γαβγίσματα »

Από την Νάντια, χαζούλη.

«Στο άκουσμα του ονόματος  κούνησε την ουρά του ρυθμικά».

Τώρα τρέχα,  θα σε ξεπεράσω.
Πετάχτηκε, σαν  πύραυλος  γαυγίζοντας  όλο χαρά.

Ε’  όχι και, τόσο γρήγορα, μαζί  να πηγαίνουμε  φώναξε, για να τον επαναφέρει  πίσω.

«Ο Δίας, δίχως δεύτερη προσταγή  έκοψε ταχύτητα  ψεκάζοντας,  με την  αρρενωπή  οσμή  του επιλεκτικά, αρκετές  πρασινάδες ».

«Ο Άλεξ  τρέχοντας  άρρυθμα,  άκεφα  έδειχνε,  να μην μπορεί να  τελειώσει  την συνηθισμένη τους διαδρομή,  «η  έλλειψη ύπνου του έφερνε αδυναμία»  αφήνοντας  το ζωηρό  ποιμενικό,  να ολοκληρώσει  τις  ανάγκες  του  σφύριξε  βεβιασμένα  δίνοντας  του, εντολή  οπισθοπορείας.

«Με  διαφορετικά  ερεθίσματα,  ξαναπήραν  το δρόμο της επιστροφής»

 «Ο Άλεξ  νιώθοντας  έντονο πονοκέφαλο,  επέστρεψε  σπίτι, με χίλια ζόρια  αντίθετα, με το τετράποδο  κολλητό  του,  που εξακολουθούσε τη παιχνιδιάρικη  διάθεση».

«Τον χάιδεψε  αποτρέποντας  τον να συνεχίσει  ενώ,  με προτεταμένο  το δείκτη του χεριού  είπε…

Τώρα,  θέλω να καθίσεις  φρόνιμα  μη διανοηθείς,  να βγάλεις  ούτε κιχ κατάλαβες  και,   βιαστικά  τράβηξε, στη  κουζίνα.

«Ο καημένος  ο  Δίας  αν κι’ λαχταρούσε  λίγο ακόμη χαβαλέ,  καταλαβαίνοντας  πολύ καλά την αυστηρή  εντολή,  κατέβασε  τα πανέξυπνα  οινοπνευματί του μάτια   και,  κουλουριάστηκε  αθόρυβα,  στα  δροσερά  πλακάκια  της  αυλής».

Ο Άλεξ  προληπτικά ήπιε,  ένα αναβράζων  αναλγητικό  και,  προσγειώθηκε  βαρύς  στο κρεβάτι  …γέρνοντας  τα βλέφαρα.

Το μυαλό του στριφογύριζε διαρκώς,  στην βραδινή  περιπέτεια,  με το αναπάντεχο   πλάσμα.

 «Πολύ αργότερα, σαν υποχώρησε  ο πονοκέφαλος  ανασηκώθηκε…

Είχε  δώσει, μια υπόσχεση και,  έπρεπε  να τη κρατήσει  αποστέλλοντας,  περιγραφή  του  ονείρου, στη Νάντια».

 «Απρόθυμα,  έθεσε σε λειτουργία  το  lap top  και,  επικεντρώθηκε να επαναφέρει  στην μνήμη  όλες  τις αγωνιώδεις  του στιγμές,  τα συναισθήματα   και, τις  αλγεινές  του εντυπώσεις».

«Σε κάθε  υπερπροσπάθεια  αυτοσυγκέντρωσης,  ένιωθε  την ταραχή του να ενισχύεται  καθώς,  στα  αυτιά  του αντηχούσαν  η  υπερκόσμια φωνή,  με τις  ακατάληπτες  λέξεις,   προκαλώντας  του  υπερένταση».

«Τη προσοχή του, "στο να εντάξει  την παραμικρή  λεπτομέρεια  στο κείμενο"  τράβηξε  από την ανοιχτή,  με τη προστατευτική …μυγόσητα  εσώπορτα,  ένας  διαπεραστικός, οξύς,  ανατριχιαστικός  ήχος,  σαν εκείνο,  που αφήνει η  λίμα κατά την λείανση,  ενός  αντικειμένου».

Εξοργισμένος,  φώναξε στο Δία  να ησυχάσει  μα.. καθώς ο αλλόκοτος  ήχος   εξακολουθούσε  να τον …κεντρίζει  εκνευριστικά.

Διέσωσε  το  ολιγόλεπτο κείμενο  και,  χωρίς  δεύτερη κουβέντα,  πετάχτηκε  έξω  γεμάτος  φούρκα…

Είδε  το Δία  που αμέριμνος, συνέχιζε  να  γρατζουνά   την  πλακόστρωση   σπρώχνοντας πέρα δώθε,  με τα πόδια  κάτι  που  ως φαίνεται,  του άρεσε  ιδιαίτερα. 

Τον πλησίασε  θυμωμένος  φωνάζοντας…
Βρε αφιλότιμε!  Δε σου έχω διδάξει,  να μη τρως  οτιδήποτε?  Τι  …σκατά  είναι αυτό  που γλύφεις  και,  με ζάλισες?

Κι’ ενώ  ο  Δίας …οπισθοχωρούσε  ο Άλεξ  έσκυψε τσαντισμένος,  να  δει  το θορυβώδες  εύρημα  του. 

Το στομάχι του, σαν αντίκρισε το  σπασμένο μέρος  από, ένα  κατάμαυρο,  γαμψό νύχι, με  απαίσια  μυρωδιά  γεμάτο πηχτό, σκούρο  υγρό,  δέθηκε κόμπος,.

«Του φάνηκε όμοιο, με τα τερατώδη νύχια του Μεθέωντα»

Ξανακοίταξε  τον  Δία  επιπλήττοντας  τον…
Σε ποιο μέρος,  ξετρύπωσες  τούτη  την σιχαμερή βρωμιά  και, πως  αντέχεις,  να  την …πιπιλάς  στο στόμα σου?

 Ο μεγαλόσωμος ποιμενικός  δίχως  το παραμικρό  ίχνος φόβου,  «αντίθετα, με τη ονειρική, πλασματική  εικόνα  του  Άλεξ  για  αυτόν»  ξαμολήθηκε,  κατεβαίνοντας  πανεύκολα  την επικίνδυνη όχθη της ρεματιάς, γαβγίζοντας.

Ανήσυχος τον πήρε στο κατόπι.  Με  δυσκολία, κινδυνεύοντας  να  γκρεμοτσακιστεί  έφτασε,  στο σημείο  που τον οδήγησε  κι' ενώ, ο  ευφυής  ποιμενικός  ανασαίνοντας  γοργά,   σκάλιζε  επιφανειακά  το  έδαφος  θέλοντας  να του δείξει  το μέρος  της …γευστικής  του ανακάλυψης...

 Ο Άλεξ,  εντόπισε  διάσπαρτες, «όμοιες , μ’ εκείνες πάνω στο νύχι» από το ίδιο, σαν  πίσσα μαύρο,  πηχτό, δυσώδες  υλικό  σταλαγματιές, να  υπάρχουν παντού.

Προσπαθώντας  να  ιχνηλατήσει  τη πορεία  τους  βημάτισε , αρχίζοντας  από την  βάση, ενός  μυτερού  ογκόλιθου  όπου ξεκινούσαν φτάνοντας,   μερικές  δεκάδες  μέτρα  μέχρι  την  λασπωμένη  άκρη της  κοίτης,  που  εξαφανίζονταν.

Γεμάτος  αγωνία  διαπίστωσε πως,  βρίσκονταν  ακριβώς,  στο ίδιο σημείο  που  ο  Μεθέωντας,  "όταν  τον εκτίναξε  ο ξαφνικός,  δυνατός  ανεμοσούρτης" κατρακύλησε. 

Η  μυρωδιά στον αέρα,  «‘αν και  λιγότερο  έντονη»  έμοιαζε,  μ’ εκείνη που ανέδιδε  το νύχι  άλλα..  δεν  έπαυε,  να είναι  βαριά, άσχημη.

Προσεκτικά,  συνέχισε να παρατηρεί τριγύρω του μονολογώντας .

Κανονικά, μετά  τα  όσα  είχαν προηγηθεί  η θαμνώδης  πλαγιά  της όχθης, θα  έπρεπε να είχε καταπατηθεί, ξεριζωθεί.

εικόνα όμως  τέτοιας καταστροφής, δεν εντόπιζε πουθενά  όλα, τοποθετημένα  φυσιολογικά,  στη θέση τους.

Στην  αλυσίδα  των πρώτων ενδείξεων  που  κατ’ αρχή,  φαντάστηκε να  ξετυλίγεται  έλειπαν, βασικοί  κρίκοι.

Το κενό τους, κάνοντας ανίσχυρες τις  ισχνές του αποδείξεις συσκότιζε, αντί να ρίχνει φως στη ιδιάζουσα κατάσταση κι' αυτό γιατί, στην αχνή σειρά  κάποιων επιχειρημάτων που ίσως,  θα μπορούσαν,  να εκλογικεύσουν  το παράλογο  επιδεικτικά,  μια  ουσιαστική παράμετρος,  απουσίαζε. 

Λογικά,  ένα …ασήκωτο πλάσμα, όπως ο Μεθέωντας έκτος  από, μια σοβαρή  καταστροφή, στο περιβάλλοντα  χώρο, με τη πτώση του, θα έπρεπε να είχε αφήσει και, πολύ έντονα  ίχνη, στο μουλιασμένο  έδαφος.  

«Όσο, κι’ αν έψαξε, σε μια αρκετά μεγάλη  απόσταση, δε  μπόρεσε  να  εντοπίσει  ούτε,  ένα»

«Έθεσε στον εαυτό του, ένα παρακινδυνευμένο  ερώτημα».

Μήπως  το παράταιρο  πλάσμα,  είχε  τη δυνατότητα να εξαφανίζει τα ίχνη του αλλά… στον ξαφνικό του τραυματισμό, δε κατάφερε να  αντιδράσει τελείως? 

«Δυστυχώς ακόμη  και, το δυνατό  φως της ημέρας, δεν άφηνε στο Άλεξ  περιθώριο να τοποθετήσει  στην θέση τους  ορισμένα,  βασικά κομμάτια,  από το νυχτερινό  πάζλ  των παραισθήσεων».   

Κεφάλαιο  Γιώτα… το μεγάλο

Σκηνή    Δεκάτη

Οι μακαρίτες.

«Ο  Εωσφορήμ  φουρκισμένος  από  τις παράλογες  απαιτήσεις  του κόντεψε να σαλτάρει  μα, μπροστά  στο ενδεχόμενο να βρεθεί  ξεφτιλισμένος , κρεμαστός  σαν  χιλιοτρύπητο   κωλολάγινο,  «κάνοντας  την ανάγκη  φιλοτιμία»  αποδέχτηκε, με ασήκωτη καρδιά  μερικώς, τα  αιτήματα.

«Το μόνο που ίδρωσε να καταφέρει  ήταν, να περιορίσει, στο δέκα  τοις εκατό το ύψος της  απαίτησης , για μετρητά»

Υπογράφοντας  αβλεπεί  το σχετικό  επιμνημόσυνο  προσύμφωνο, «δίχως να  καταγράψει  ούτε, μια επιφύλαξη»  παραχώρησε  αυτοστιγμής  τους  άρτι αφιχθέντες  παρθενόπρωκτους, την  έπαυλη και,  το  υπερπολυτελές  κότερο.

Ο  Βελζεβούλης  πλήρως  ικανοποιημένος  άρχισε  να …σερβίρει  το μεγαλεπήβολο,  δελεαστικό  και,  εφαρμόσιμο  κατά την άποψη του σχέδιο το  οποίο  όπως  κατά την ανάπτυξή  εξήγησε,  θα απέφερε τεράστια κέρδη σ’ αυτούς και, ισόβια ευημερία στη κόλαση χρειάζονταν  μόνο,  μια θυσία, με το σύνηθες  θύμα,  έναν  φευγάτο,  το κατάλληλο  δόλωμα   και,  δύο  ελαττωματικούς !

Γαμψώνυχη  της δεκάρας  αυτό, μου θυμίζει  κάτι παραπλήσιο  σαν το σχέδιο του Μεφιστοφελή, με το Φάουστ  η κάνω λάθος?

Μαλακοψώρομπούκωμα!  Εκείνο  ήταν απλοϊκό!  Χώρια που απέφερε  μια ψυχή όλο κι’ όλο  κι’ αυτή επί πληρωμή…

Εγώ, σου μιλώ, για  πακτωλό ψυχών και, μετρητών.  Θα το κατανοήσεις  καλύτερα,  «φώναξε ερεθιστικά  ο  Βελζεβούλης» σαν  δεις τους ζωντανούς  που η  ζωή τους, θα μετατραπεί  σε κόλαση  να  …αποποιούνται  άρον, άρον τα συμπράγκαλά  τους  επιδιώκοντας  να αναγορευτούν σε  μακαρίτες!

Και, πως φρικαλέο κολοβακτηρίδιο,  προεξοφλείς κάτι τέτοιο?

Αφού ρε  ξεσκισμένη περγαμηνή  θα έχουμε μετατραπεί  σε …παράδεισο!

 Έτσι,  παρά τη …προσωπική   έχθρα,  «κι’ ενώ  κατά βάθος  ο εις  περιέλουζε  τον άλλο, με τα πιο   αισχρά  κοσμητικά  επίθετα»  επισφράγισαν  την  κολασμένη  συμφωνία  σφίγγοντας,  συναινετικά  τα φρικώδη  …βρωμόχερα  τους!

Υποσημείωση:  Και, έζησαν αυτοί  εξαίρετα  στις  εν παρυφές  Αχερουσίας  λίμνης,  Άλπεις  και,  μετά  ανηκέστου  βλάβης ο Ερμόλαος – Γουλί-έρμος  Τέλος!

Σημασία,  έχει πως σκέφτεσαι, όχι τι λες!  (αρτέμης αξαρλής)

(9)  Συνέχεια από το προηγούμενο  

Νάντια,  κοριτσάκι μου,  σε ποιες  …λαθεμένες  διαδρομές  αρμενίζει  το μυαλουδάκι  σου…

Νομίζεις,  έχω  ιδιαίτερο λόγο  να σου αραδιάζω ψέματα η θεωρείς  τη  συμπεριφορά  μου,  συνηθισμένη?

Όχι,  άλλα...

Τότε,  προς  τι  αυτού του είδους  οι  υπόνοιες? Σου το δηλώνω, για τελευταία  φορά  είμαι  ολομόναχος, λαχταρώντας  την  επιστροφή  σου...

Συντροφιά,  μου κρατά  μόνον ο Δίας.

Εντάξει.  Αναγνωρίζω  την …ευεργετική  του συμπαράσταση  και, να μου τον χαϊδέψεις  στοργικά  ωστόσο η κουβεντούλα μας,  περιστρέφεται γύρω από σένα  και, δε  στο κρύβω μετά από όσα άκουσα  ο βαθμός  ανησυχίας μου αυξήθηκε… 

Κι' αυτό γιατί, αντιλαμβάνομαι τη προσπάθεια σου δια πλαγίας  οδού,  να αποφύγεις κάποιες, δύσκολες  ερωτήσεις μα  επί  τέλους, είμαι η όχι  άνθρωπος  σου?

Τι  προέκυψε το οποίο κατά την γνώμη σου, δε πρέπει  επ’ ουδενί  να απασχολεί το μυαλουδάκι μου και, αντίθετα , σε κάνει να  σκαρφίζεσαι  εύσχημα προσχήματα, αποφεύγοντας να το  ομολογήσεις?

 Νάντια, σε παρακαλώ, «αντέδρασε θυμωμένα»  προσπαθείς να μου εντείνεις τον εκνευρισμό?

 Άλεξ  αν το ενδιαφέρον μου σου προκαλεί  σύγχυση η  το θεωρείς  ανούσιο  και, πολύ περισσότερο  ενοχλητικό, σταματώ  εδώ.

«Ο έντονος  τόνος  στη  φωνή της  τον  έκανε να κατανοήσει,  την άσχημη τροπή της συζήτησης  διορθώνοντας  την στάση του,  απάντησε  πιο ήρεμα».

Αχ,  Λατρεία μου  μαζί σου, δε γίνεται να βγάλω άκρη  παρ' ότι, οφείλω πρώτος, να ζητήσω συγνώμη, για τα νεύρα μου…

Ασφαλώς και, δε φταις εσύ  ούτε,  όπως άστοχα συμπέρανες  προσπαθώ  να αποφεύγω  ερωτήσεις σου  απλώς,  να σε  μεταπείσω  θέλω, για να μη  στενοχωριέσαι  άδικα …

Τόσα χρόνια δίπλα μου  έχεις καταλάβει  από σένα,  να …κρατώ  μυστικά?

Η  αλήθεια ,σε  συνάρτηση με το αμοιβαίο σεβασμό και, την εμπιστοσύνη  του ενός, για τον άλλο, δε καθορίζουν το  βασικό  κανόνα  στη σχέση μας  η μήπως    επ’  αυτού, έχεις  αντίρρηση?

 «Η  Νάντια,  αποφεύγοντας να  απαντήσει  καπάτσα,  επανέφερε τη κουβέντα … επιμένοντας».

Έλα  μωρό μου!  Αν μου ξέφυγε το ελάχιστο  παραπανίσιο  το  παίρνω πίσω…

Κατανοείς  πόσο  τρέμω και,  λαχταρώ για σένα  όμως, μην εξακολουθείς  να δημιουργείς  απορίες,  στις οποίες  επιβάλλεται να  επιμένω…

Ήπιες,  έφαγες  κάτι, που σε πείραξε,  έμπλεξες  πουθενά?

Από όσα ανάφερες, απολύτως τίποτε, στο ξεκαθάρισα.

Τότε γιατί, συμπεριφέρεσαι  έτσι?

Νάντια, Νάντια.  Εξακολουθείς, με αδυσώπητη,  γυναικεία  επιμονή να θέλεις σώνει και , καλά να μου εκμαιεύσει  τι?

Για, ένα  ταραγμένο  ύπνο η το  άσχημο  όνειρο που είδα άλλωστε, με  ξέρεις…

Δε πιστεύω, σε  τέτοια  τα  θεωρώ,  οργανικές,  λειτουργικές    …ανοησίες,  άσχετα αν  το χθεσινό,  έμοιαζε  σχεδόν,  αληθινό που… 

Αγαπούλα μου ,( ακούστηκε παραινετικός)  τούτες  τις μέρες,  πρόσεχε λίγο και, εσύ!

 Ορίστε.  Τώρα  αν  βάλω τις φωνές ότι,  φάσκεις  και, αντιφάσκεις,  θα πεις  πάλι  ότι,  φταίω?

Δεν αποκλείεται   αν,  δε μου  δικαιολογήσεις  πλήρως,  τις  …εκρηκτικές  σου ενστάσεις .

Τις  δικές  μου η τις  δικές  σου  ανεξήγητες  αντιλήψεις   οι οποίες αντικρούουν  ενοχλητικά,  τα όσα μέχρι  τώρα  πρέσβευες.

Νάντια  μου, γίνε  ποιο  σαφής  ώστε, να καταλάβω  που το  πας?

Ταίρι μου αγαπημένο!  Προ ολίγου,  δεν  υπερέβαλες  εαυτό  προσπαθώντας,  να με πείσεις,  για εκείνες,  τις δήθεν οργανικές   …χαζομάρες των  ονείρων?

Αυτό  είναι  αλήθεια  μα,  τι σχέση μπορεί  να έχει,  με  τις … επιθετικές  σου  επικρίσεις?

Επικρίσεις  προερχόμενες   ωστόσο,  από  το  αληθοφανές σου  όνειρο  και,  τη  περίεργη προτροπή  σου  να προσέχω.

Αν  τη  παράκληση  μου,  την εξέλαβες  ως  προτροπή  αναθεωρώ.

Αλέξ,  προκειμένου  να  λεξοδρομούμε,  σε μια  ατέρμονη  όχι  και,  τόσο  ευχάριστη  συζήτηση  μήπως,  θα ήταν  προτιμότερο  να μου πεις  τι,  στην  ευχή  όνειρο  ήταν αυτό,  που σε κατατρόμαξε?

Αγάπη  μου,  είναι δυνατό να σου εξιστορήσω  το όνειρο  από το τηλέφωνο?

Δε  σου  ζήτησα  κάτι τέτοιο,  θα  μπορούσες  όμως ,να μου  κάνεις,  μια  χάρη?

Μπορώ να σου αρνηθώ   ότι,  θες  πες μου.

Γράψε  επακριβώς  τι  είδες  και ,απέστειλε  το  στο  email  της Έλσας.

 Γιατί,  γλυκιά  μου να το κάνω αυτό?

Δεν είναι καλύτερα όταν  με το καλό  επιστρέψεις την επόμενη εβδομάδα,  αν  εξακολουθείς,  να  έχεις  διάθεση, για  υπερβατικά  παραμυθάκια  να, στο διηγηθώ  αυτολεξεί?

Όχι ,όχι, σε παρακαλώ, μη το καθυστερείς  στείλτο,  σήμερα  κιόλας.

Ψυχούλα  μου!  Τι να το κάνεις?

Κοίτα.  Έχω, μια φίλη ψυχολόγο  τη ξέρεις.

Ποια  εννοείς,  δε πάει το μυαλό μου?

Την Τόνια.

Τόνια, ποια Τόνια?

Την  Ευρυβιάδου, που σε είχα συστήσει, στη γιορτή  του Κώστα.

Α’  Ναι, κάτι  θυμάμαι  μιλάς, για  τη λυγερόκορμη  κοπέλα εκείνη, με την …ελίτσα στο αυτάκι?

«Το γέλιο  της  Νάντιας  ακούσθηκε …κρυστάλλινο».

Ακριβώς   …παρατηρητικέ!

Η Τόνια  λοιπόν σπούδασε ψυχιατρική  και,  έχει  εξειδίκευση στην ονειρολογία,  θα το μεταβιβάσω,  να μας το εξηγήσει.

…Μουρίτσα!  Το θεωρείς  λογικό?

 Ένα χαζό όνειρο ήταν πάει και, τέλειωσε ως αύριο, θα το έχουμε ξεχάσει.

 Συνέταιρε  της  καρδιάς  μου  αν, δε σε γνώριζα  τόσο καλά  ούτε καν,  θα στο ζητούσα, δε συνήθισα  όμως να σ' ακούω φοβισμένο και,  ειλικρινά τούτη την στιγμή  ακούγεσαι, ακριβώς έτσι.  

Ε’ αυτό τώρα,  το εκλαμβάνω  ως  γυναικεία υπερβολή.

Δεν υπερβάλω καθόλου κι' αν άκουγες  τον εαυτό σου,  θα  καταλάβαινες  τι εννοώ.

Ναζιάρα,  καταφερτζού,   εφόσον  επιμένεις,  θα σου κάνω  το χατίρι  ο  Δίας  όμως  γρατζουνάει  έντονα την πόρτα  επιβάλλοντας, να σε διακόψω   …καταλαβαίνεις πέρασε η  ώρα του…

Πολλά φιλιά,  σε όλες ξεχωριστά  τα πιο γλυκά,  για σένα.

Ματάκια μου γλυκά,  ανταποδίδω  και,  μη μου στενοχωριέσαι.

Χαριτωμένο  μουτράκι   πιστεύω ότι, δεν αξίζει  το κόπο  να μεγιστοποιούμε,  μία μικρή, συνηθισμένη, εγκεφαλική  λειτουργία  έχουμε,  τόσα  δικά μας  να πούμε μόλις  γυρίσεις φιλάκια,  σε περιμένω.

Λατρεία σύντομα, θα είμαι κοντά σου.

«Έκλεισε το τηλέφωνο χαμογελώντας  η  Νάντια,  του είχε διορθώσει  κάπως  το κέφι,   «Ας  είναι καλά»  εσώψυχα της  έστειλε,  μια ευχή ενώ,

ετοιμάστηκε βιαστικά…

Έπρεπε , να  βγάλει  βόλτα  το  παραμελημένο  Δία.

Συνεχίζεται...

Κεφάλαιο  θου… το μικρό

Σκηνή    Ένατη

Κολασμένη  συμφωνία.

Ο  Βελζεβούλ  έξυσε τη  γουρνοκούτρα  του ενώ, από μέσα του, «Διακαώς  εποφθαλμιούσε τη θέση του» υπολόγιζε  χαιρέκακα προτού,  απαντήσει  σαδιστικά…  

Συμπερασματικά  λοιπόν καρναβαλοφάτσα,   έτσι η  αλλέως  πώς, σε  μπανίζω  κρεμασμένο  τσουβαλιαστά,  «Αμάν  και, πότε  τρωγλοδύτη  να γλιτώσουμε από σένα»  στη αβυσσαλέα πλατεία, να πνίγεις όλα τα κουνέλια  του κάτω κόσμου.

  «Στη  καρφόβελονη  παρατήρηση  του ο Εωσφορήμ  τον βλεφάριασε εξονυχιστικά  προτού  τον ρωτήσει»… 

Βρε  καταχωνιασμένη πορνόπετσα,  απαύγασμα της  βδελυγμίας  και, τις αισχρότητας που χώνεις την  ουρά σου και, στου βοδιού το παραπέτο,  δεν έχεις να προτείνεις  κάτι σάπιο  ώστε,  να ξελασπώσω  μπας έστω και, στο παρά  πέντε  γλυτώσουμε τη  ΔΕΤ?

Και,  κοίτα,  «διέκοψε  τις  υποβολιμαίες  του σκέψεις»  κάθε  βοήθεια εξυπακούεται, με το …αζημίωτο  το μπαξίσι , μπαξίσι.

 «Η   μιζαδόρικη λέξη…διάβρωσε  το ενδιαφέρον του Βελζεβούλ που μονολόγησε…

Μη   εισενέγκης  ημάς εις πειρασμόν!

 Αγλάισμα του εκφυλισμού  μη μου το παίζεις  εμένα  εστεμμένη  της αθωότητας  γιατί, θα σε περιλούσω, με υπόκλασμα  της  υπομονής  μου και,  άντε  να ξεβρομίσεις   εσαεί.

 Οκέι  εξευγενισμένο βοθρόλυμα, ένα σόκιν  ρίξαμε , μη το παίρνεις και, επί πόνου…

Αφού,  το ξέρεις  ανέκαθεν,  για μένα η λέξη  κέρδος  αποτελεί  κινητήριο  μοχλό…

Τώρα  μάλιστα  που …προωθείς,  παχυντικό  φακελάκι  άνευ  φου- που- α  σίγουρα  κάτι,  θα ερμηνεύσω  για πάρτι σου  κατά το δοκούν…

Κιόλας,  μού κατέβηκε  …μεγαλόπνοη   ιδέα!

 Ο Εωσφορήμ,  στην ξαφνική του έπαρση  βλέποντας  ανάμεσα  στα υπόσκελλα  του και,  κάτι να  υπερμεγεθύνει  έκανε μερικά  βήματα  πίσω  λέγοντας ταραγμένος…

Τι , που το πας?  Δεν πιστεύω  να σου περνά απ’ το μυαλό…

 «Ο Βελζεβούλης,  που τον είδε  να  βάζει την ουρά  στα  σκέλια  τρομαγμένος, έσκασε  στα γέλια  πριν  του φωνάξει»…

 Ξεχειλωμένε  παχαιοεντερίτη, μη φοβάσαι  πλησίασε σήμερα, δεν αιμομικτιάζω  και, πού σαι, δε θέλω να μου στενοχωριέσαι  καθόλου τι  συγγενάκια  είμαστε…

Ξαναρίξε  όμως,  λιανή  επανάληψη  επί του προηγουμένου  να καταλάβω…  Περί  ποίας  ποσότητας και, ποιότητας …γρασόμιζα  ομιλούμε? 

 «Ο  Εωσφορήμ, που ήξερε την αδυναμία του Βελζεβούλη για κάθε είδους θηλυκό αιδοίο,  ιδιαίτερα τα …αγνά άρχισε, να …ξετυλίγει  το πλάνο ρίχνοντας, τις πρώτες δελεαστικές προτάσεις».

 Προ ολίγων ωρών, παρέλαβα δύο σπάνιες  παρθένες,  θα στις πασάρω να τις ξεπαρθενιάσεις!

Κάπως  η συνεργασία  αρχίζει να αποκτά   ενδιαφέρουσες αποχρώσεις    αποκρίθηκε, « γεμάτος  πονηρή  μοχθηρία»   ο Βελζεβούλης  γλύφοντας  τα ακόρεστα  οφιόχειλα του,  με την  αιχμηρή του φολιδόγλωσσα…

Ωστόσο  για, μια τόσο  δύσοσμη  ιστορία  κάτω μάλιστα  από τη μύτη του Σειτάν,  δε νομίζεις  ότι δύο… παρθενομητρίτσες  δεν αρκούν?

 «Ο  Εωσφορήμ   νευριασμένος  για τον  εκβιασμό, μα …κρεμασμένος  απ’ τα  κριάροκέρατα του αύξησε τη πρώτη  προσφορά αναπτύσσοντας το πλάνο…

Επί πλέον, έχεις και,  δεκαπέντε  άσπιλους πρωκτούς  να τους βυθομετρήσεις,   ικανοποιημένος? 

 Μμ’  ανάβει κάποιο  φως στο τούνελ,  μα πάλι, πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο.

 Φουλαρισμένος νεύρα  ο Εωσφορήμ  αντιγύρισε  έντονα…

Κακομούτσουνε  σφετεριστή της κακίας πες το ξεκάθαρα, τι άλλο ζητάς?

 Παρδαλή τσουτσουνόγρια,  μη φανταστείς και, τίποτε ιδιαίτερο  να,  σκεφτόμουν.

 Αμόλα  το  λοιπόν ανεξάντλητε  σκουπιδοφάγε,   τι σκέφτεσαι?

 Έλεγα, δηλαδή  …. ονειρευόμουν,  μια  νεκρομαιζονετίτσα   χιλίων τετραγωνικών,  στο  ακρογιάλι  της  αιματοβαμμένης  λίμνης

ξέρεις, πόσο  ηδονίζομαι  να ακούω  φρικαλέες   κραυγές  και ,να εισπνέω   βδελυρή  αύρα,   αποπνιγμένων…

Ένεκα  βέβαια  της λίμνης δε, θα έλεγα όχι  και, σ’  ένα  εκατοντάμετρο πολυτελές  ατμοπλοϊκό…

Βέβαια,  δεν  αποποιούμαι  και ,ένα  τριάντα  τοις  εκατό  επί των εισπραχθέντων τόσα  νοθόπουλα,  έχω  να ταΐσω…

Πάλι, αν νομίζεις  πως,  δε γίνεται και, «έκανε  πως  φεύγει» να μη, σε πιέζω εναποθέτω το πρόβλημα επί των ισχύων σου  και , ματάγιαχαραντάν! 

Συνεχίζεται μανιωδώς...

Κεφάλαιο  Η… το Μεγάλο

Σκηνή    Όγδοη

πένθιμα μαντάτα.

Πρωκτοδολιοφθορέα…  Εννοώ  τον  εσμό των ακόλαστων  τραπεζοεισπρακτόρων, που ενίοτε συντροφιά, με πτωματάρχες  και,  τρισαμαρτωλούς  φοροκλέπτες  του συστήματος,  (σαν  εμάς δηλαδή)  εντάσσονται,  εξ’  απαρχής σύμπαντος  σε ρυθμίσεις  αλλά, ουδέποτε  δίνουν δεκάρα τσακιστή…

Άσε, τους  συνδικοπροαγωγούς  προεξάρχοντος του Μολώχ  της ασφάλτου, που παρέα, με το δαίμονα του τυπογραφείου και, κάθε φθοροποιό σούργελο,  διαμαρτύρονται  προσφεύγοντας,  στα  ιεροδικεία  διεκδικώντας αναδρομικά  και, υπερωρίες.

Που πάει να πει  προμελετημένη  ξεφτίλα?

Πάει να πει πως, εξακολουθεί να γίνεται της  εκπορνευμένης  το κιγκλίδωμα.

Για,  ξαναρίχτο  αυτό  άνευ, καθαρευουσιάνικης  υψηλής  κυριότητας πασαλομπήχτη.

Της  πουτάνας το κάγκελο!  Τυφλίτη της ευρυμάθειας.

Ε!  Παιοαρμεχτή!   Πασίγνωστο  στο ότι,  παρέμεινα  ισόβια  μετεξεταστέος   στη πρώτη μικρά…

Μου ξέφυγε η  εφαρμοσμένη κουτορνιθολογία  όπως του  λόγου σου…

Εν τέλει, τα όσα αναθηματικά μου περιέγραψες  γιατί,  συνεχίζονται?

Διότι  μαστουροκόπανε!  Το θεωρούν  δημοκρατικό,  συμβατικό  τους δικαίωμα…
Κατεργάζονται  λέει,  υπέρκακους  σχεδιασμούς  επί πλέον του πενθημέρου  ούτως  ώστε, ξεπερνούν κατά πολύ το κανονικό  ωράριο της κακοήθειας.

Σαν να λέμε, ξεσηκώθηκαν οι  τσίρλες,  ενάντια  στις σβουνιές…

Ως εκ’ τούτου, εις παλιότερος ανήρ,  που τυγχάνει να  βρίσκεται στην συντροφιά  μας  καλά  έλεγε ότι, γίναμε,  ένα απέραντο φρενοκομείο.

Βρωμύλε  της  παρανόησης!   Αναφέρεσαι  στον αποστεωμένο,  που στα διαλείμματα  ανελλιπώς, παίζει  τάβλι,  με τον άλλον, που κουβαλά …δανεικά  υλικά… επενδύοντας  διαρκώς  στο πύργο της  Αβέλ,  για να στεγάσει την ευτυχία του?

Ναι  γι’ αυτόν λέω.

Αυτός  βεργολυγερό  βαρέλι , αναφερόταν στα  προσχολικά διότι, εμείς  προαιωνίως είχαμε  προαχθεί,  σε  ανώτατο σχιζοφρενείο…

Άσε τα ποιο πρόσφατα, που ως φαίνεται  βλακοθήρα  δε  τα …ψυλλιάστηκες  ακόμη.

«Ο Βελζεβούλης  χασκογέλασε  ανενδοίαστα  ρωτώντας, ανερυθρίαστα».

Κοιλιόσκυφτη  χαμηλοβλεπούσα  αν υπάρχουν  νεότερα  παραμένω  ίσα, με τα μπούνια ολόγιομος  ακουστικής απορίας, για εκσφενδόνισε

προκεχωρημένα  ασύμβατα.

Λοιπόν ξετάπωτο  χαβουζοσκάφιδο άκου,  για να μαθαίνεις… 

Τόσο καιρό  εκπαιδεύαμε  το  κοπρίτη  Κέρβερο  να τρώει  κονσέρβες  ροσμπίφ  και, αιφνιδίως, δε γουστάρει,  να δοκιμάσει  τίποτε  φτηνότερο…

Ξέρεις  μάλιστα  τι  διεμήνυσε  ο  τρικέφαλος  ορνιόκοπρος?

Τι?

Επειδή,  νηστικό  αρκούδι  δε χορεύει,  θα κατέλθει, σε απεργία πείνας  άντε μετά να διαφυλάξουμε την απύθμενη, μαύρη  τρύπα.

Γιατί, δεν αναθέτουμε τη φύλαξη ,στην λερναία  Ύδρα?

Δίχως  κεφάλια?  Θα μοιάζει,  με γλυκό μελιτζανάκι.

Τι  έκανε τα κεφάλια της?

Δεν τα παλουκοκαύτωσε ολοσχερώς  ο ημίθεος!

Να τοποθετήσουμε τη Μέδουσα.

Ντεραπαρισμένο  παλκοσένικο,  δεν τις έβγαλαν τα μάτια οι ημέτεροι.

Τότε, να επιφορτιστούν  μπράβοι η σεκιουριτάδες.

Κάθαρμα  του σφετερισμού!  Τέτοια μεγαλεία,  ούτε λόγος. Τα νυχτοκάματα  έγιναν απλησίαστα…

Ακόμη και , στις μεταφορές  ο  κάπταιν  μαυροχαρίδης  ο σκουληκιάρης, που δε  χορταίνει,  με τίποτε ο άπληστος, κάθε λίγο και λιγάκι  ζητά τα τριχόμαλλα  της κεφαλής του ο άπατρις.

Είναι της πάσης γνωστό σαπιοπεπονόφλουδα  ότι, ο  σαυροπόδης του Αχέροντα,  κατέχει το ορίτζιναλ μονοπώλιο.

Για  αυτό και, μας  χορεύει στο ταψί ο  κατεργάρης   πάλι, ωρύεται  πως,  αυξήθηκαν όλα..

Κόμιστρα , λιμενικά,  ασφάλιστρα,  τέλη ναυσιπλοΐας  προχθές  μάλιστα  νέα μόδα…

Μπούκαραν  στο σαπιοκάραβο  μερικά δαιμονοσκούληκα  και,  μετ’ επιτάσεως  ζήταγαν ως  λύτρα,  καθαρή  πτωμαΐνη  ειδάλλως…

Αλλιώς  τι ρε  βαρύγδουπη μπατανόβουρτσα?

Άκουσον ,άκουσον, μανιαμούνια!  Απείλησαν,  να του ροκανίσουν τη …σκάφη,  για να τον στείλουν άπατο, μαζί με  τους νεοεισερχόμενους.

Εκείνος,  τα  κατέβαλε?

Πίσω μου σ’ έχω καταραμένε  όφη…  Σοβαρά  μιλάς  αντίκακε?
Τι  περίμενες  να αρνηθεί,  για να χάσει  πανάκριβο  εμπόρευμα  και,  τη φήμη  του?

Βέβαια  είναι  κι’  η φήμη  αυτή, που τη βάζεις,  χα, χα, χα,  ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια  ο  Βελζεβούλης.

Βλογιοκομμένε στραβοκάνη,  σταμάτα να  χαζογελάς.

Για στάκα μωρέ ξεφτιλοξεφτιλισμένη  πρωκτότρυπα  τους  χιλίους πεντακόσιους  δολιόφρονες μανταρίνους, προς τι τους πληρώνουμε  αδρά?

Δεν έχουν υποχρέωση να  ανασκουμπωθούνε?

Τώρα μαλακοβιόλη  κάτι είπες  εκείνοι, είναι  αραχτοί και,  λάιτ  στα εδρανόκολα τους χώρια που διαρκώς τσακώνονται , για τη διαβρωτική ένεση.

Ποιά ένεση οι ναρκωπαίδες?

Βοθρολιμάρη , πλάκα μου κάνεις ?

Λόγω ατιμίας,  δε ματάκουσα  για αυτό.

Επειδή  ωτακουστή  της κακιάς ώρας,  όλα τα βότανα  που χρησιμοποιήσαμε  για τη περίπτωση της  οικονομικής  υποψωλίτιδας  διαρκούς  περιόδου,  δε κατέστη δυνατό να επιφέρουν την ίαση, που υπολογίζαμε  χρειάζεται,  μια επί πλέον κατοστάρα, δοσομετρική  ένεση…

Και, καταλαβαίνεις  ξοανόσκιαχτρε  ότι, ούτε γι’ αυτό, δεν φαίνονται  ικανοί

οπότε,  περίμενε εντός  ολίγου  τα πένθιμα μαντάτα…

Τότε δηλαδή, που όλες οι ξεδοντιασμένες  μασέλες  των σκελετόβιων    πεταχτούνε, στις ρούγες  και, μας … προγκάνε  εκεί  να δεις,  τι πάει  να πει στεγνό  δάγκωμα μέχρι δευτέρας  παρουσίας...

Ύστερα  λοιπόν από όσα σου  ανέφερα  χώρια  εκείνα,  που δε λέγονται  αν  ήσουν στη θέση μου  πως, θα τα βολτάριζες  νεροσκούληκο?

Συνεχίζεται… μανιωδώς.

Κεφάλαιο  ζ… το μικρό

Σκηνή    Έβδομη

Τα σημαδιακά.

Ο Βελζεβούλης  αφού  ανασήκωσε  την ουρά  του καταλαμβάνοντας  θέση  ανακούρκουδα  συλλαβιστά,  άρχισε  να ανορθομελετά  αφήνοντας,  εκπληξιακά  επιφωνήματα.

Νόμος!  Χ, ψ και, ωμέγα του μήνα εννιά της ξαπλωτής, με  κόντρα  ανεμογκάστρι  ξύρισμα  διολισθαίνων,  επί  ακάνθινης,  εξανθηματικής  ιλαροτραγωδίας.

Διαλυτικά  ημίμετρα…

Μέρος  τετέλεσται …

Μακαρία  οδός…

Ανά εκατό μέτρα,  αισχρόδια!   Πω, πω, πω …

Αχέροντας  ποταμός.  Κάθε ναυτικό μίλι,  τσουχτερά ρουφό-υδρόδια…

Αμάν, αμάν, αμάν…

Εταιρόοικοι,  (κοινώς  μπουρδελομάγαζα)   κολοδαχτυλικά  πορνόδια  εισόδου, εξόδου…   Αλλοίμονο, αλλοίμονο.

Σε κάθε εισροή-εκροή  χαβούζας,  τσικνόδια …  Αλί, αλί  και ,τρις αλί… συμπλήρωσε  φωνάζοντας, στον Εωσφορήμ.

Αντίγραφο της κοπριάς!  Πιάστηκε η …ψυχή μου ούτε, που θέλω να συνεχίσω, στα  αμελέτητα, ουφ.

Λιπόσαρκο  βαρούλκο, δε ξεκολλάς  από  τις τριχοειδής αγκυλώσεις  και, να διαβάσεις εκεί, που υποσημειώνει, για …σκότωμα  περιουσιακών στοιχείων.

Μπουχέσα! Έχουμε εμείς, τέτοια?

Αν έχουμε λέει, σου αναφέρω μερικά ξεκαπίστρωτο  γαϊδούρι…

Είμαστε πρώτοι παγκοσμίως, στη παραγωγή μεθανίου…

Μήπως αυτό σου λέει κάτι?

Πρώτοι και, καλύτεροι, στη παραγωγή πτωμαΐνης…

Καλλιεργούμε τα καλύτερα βιολογικά σκουλήκια!

Κατέχουμε άριστα τη τεχνολογία πυρόσβεσης…

Είδες ποτέ σου ανεξέλεγκτη πυρκαγιά,  στα μέρη μας?

Εκτρέφουμε τα αγριότερα όρνια…

Αυτά, είναι μερικά από τη πληθώρα της περιουσίας μας…

Χώρια τα φαντασμαγορικά  μας αξιοθέατα.

Αξιοθέατα?  Τι μου λες και, ποια είν’ αυτά, ρε μορμολύκειο?

Κάστρα βρικολάκων. Ξενοδοχεία φαντασμάτων. Περιοχές, με ζόμπι. Πανσελήνους, με λυκάνθρωπους.  Νεκροταφεία, με  κάθε είδους  σατανάδες  περιωπής  και, ένα σωρό  διάφορα γραφικά ,  που μας  αποφέρουν μπόλικο  συνάλλαγμα  και, τα οποία οι ψωραλέοι , κοιτάζουν να τα γραπώσουν, για μερικούς  φτηνοπαράδες.

Ε!  Κάπως κουραδόστομε,  δε πρέπει  και, μείς  να συνεισφέρουμε ,στα του κατωγιού μας?

Λεβιάθαν της αφροσύνης, ένα συζευκτικό  φλας μπακ  νοικοκυροσύνης δεν  αντιλέγω να το επιδιώξουμε  άλλα,  όχι  να στηθούμε  επί  σιαλώδους πασάλου  όπως  απαιτούνε.

Μα, δε πρέπει να βρούμε και, να τιμωρήσουμε δια  παιοειδούς ροπάλου  τους …φοροφυγάδες?

Ακόλαστε,  οπτικοακουστικά  το σλόγκαν ακούγεται  ορθό  λειτουργικά,  πάσχει από  σαρδαναπαλισμό.

Γιατί?

Διότι,  απηυδισμένε  νεγρουάζ  σαχλαμαρέ , για να τους εντοπίσουμε  όλοι μας, θα πρέπει να κοιταχτούμε, σε  καθρέπτη.

Ας  κοιταχτούμε, που είναι το πρόβλημα?

Βιρτουόζε της ασχήμιας,   πνευματώδη  όντα  σαν  εμάς,  διακρίνονται,  σε  καθρέπτες?

Όχι!

Τότε , ποντικάσχημε  άσε τις θεωρητικές  κολοστομίες πριν σου ρθει διαπόμπευση,  με ροχαλόγλιτσα.

Δηλαδή  ξεσαλωμένη  καρακαβιόλα!  Άλλος τρόπος  να  επικροτήσουμε τα  εξ’  άνωθεν  καλώς εννοούμενα,  δεν υπάρχει?

Μουργόβλακα!   Με τους από πάνω η με τους από κάτω είσαι?

Όχι  μωρή αρπακολιστάν,  εν απορία  μου ξέφυγε…

Α’  διότι, παρωχημένη  κλανιά είναι δυνατόν,  να  εξισώνεις  τον  παράδεισο  με την κόλαση…
Εκεί, βρίσκονται τρεις αποκοιμισμένοι, πέντε καθιστοί και , εις κούκος…

Εδώ, τσουναμιάσαμε από  φερετροαρμάδες  παλιανθρώπων και, καθαρμάτων, που ξεφορτώνονται , στο  δευτερόλεπτο…     

Άντε να ταΐσεις  η να ποτίσεις, τόσους αργόσχολους,  νεκρονήστικους. 

Ξεχειλωμένε  πετσοβγάλτη,  «τον πικάρισε  πιότερο  ο Βελζεβούλης»  μήπως  τα παραλές?  Δε  νομίζω ότι, είμαστε σε τόσο άσχημη κατάσταση, όπως μου  τη περιγράφεις.

Γιατί,  σκατόπρωκτομπήχτη   πως,  τα  λέω δηλαδή?

Ψέματα  είναι  πως,  με την  ληστροφόρομπηχτική  πολιτική,  που εφαρμόσαμε το περασμένο  διάστημα  αποστεώσαμε  τους  έρημους  κολασμένους  και,  δεν αφήσαμε  …σάλιο ούτε για φτύσιμο, στους  αμαρτωλούς  μικρομεσαίους?

Είναι ψέματα  ότι, για να διατηρούμε  τα καζάνια  αναμμένα  και, τον χώρο μέρα νύχτα,  χειμώνα  καλοκαίρι καυτό, χρειαζόμαστε  όλο  ακριβότερα  καύσιμα?

Στα  είδη  σεξουαλικής  ικανοποίησης  δονητές, μπουκάλες , μαστίγια  αλυσίδες,  χειροπέδες  και, τόσα άλλα  οι τιμές, δε σαλτάρισαν  την ανηφόρα?

Σκέψου μόνο τα  όργανα  βασανισμού  και,  κακοποίησης,  που  σκαρφάλωσαν διακόσες φορές  πάνω και ,ξαπάνω…

Χώρια  τους καρεκλοκενταύρους.

Ποίους,  εννοείς  ακατέργαστη  τραχειοτομή?

Συνεχίζεται… μανιωδώς.

Κεφάλαιο  στ… το διπλό

Σκηνή    Έκτη

Διαταγές.

Ντουβάροσπάγκος  σου λέω  ο αγιοκλέφτης!

Ψιλοκουβέντιαζα, με τον έρμο το Γαβρίλη  και, μου τα  εκμυστηρεύτηκε.

Τον έχει ξεπεντάριασει, στο χαρτοκλέψιμο  μέχρι και, τις  χεζμένες  σκελέες  του, τις έχει υποθηκεύσει…
Τώρα  έβαλε στο μάτι να του …στοκάρει  και, την ρομφαία…

Χειρότερος  κι’ από τη ΤΕΠ σου λέω  ο αγιογδύτης.

 Μιλά  κολασίστικα  μαυρόγατα  να καταλάβω…

Τι εστί σκελέα?

Παραφουσκωμένο  κρασοβάρελο!  Τα μαύρα περιβραχιόνια τα γνωρίζεις ?

Εκ’ του μακρόθεν, υποκινούμενος.

Η σκελέα λοιπόν μαυριδερέ απήγανε  είναι, ένα μεγάλο περιβραχιόνιο  της  μέσης, με  εμπρόσθια  ξετσίπωτη τρύπα.

Βρε  αποχαυνωμένη  φακαρόλα  γιατί, με ταλαιπωρείς ανυπόστατα  πες μου σώβρακο, να καταλάβω.

Και,  που  θες να μυρίσω τις  παρανυχίδες  μου  σκουριασμένη ρεκλάμα  ότι, κατέχεις  από  σώβρακα. 

Μουχλιασμένε  πελτέ  προτού, σε  κακοφορμίσω  πατόκορφα  λέγε…

Η  τ.ε.π  τι μέρος του λόγου είναι?

Τοκογλυφική  ένωση  παραδείσου,  αδιαμόρφωτε κοπρίτη…

Έτσι και, ξεπέσεις, στα… σαρκοβόρα τους νύχοδοντα, μαύρη είν’ η νύχτα, στα βουνά, στα όρη, στα λαγκάδια…

Σου ρουφούν μεδούλι και, αίμα ακαριαία.

Σοβαρά?

Εμ’ τι αστεία…

Μπροστά  τους τα βαμπιράκια μας μοιάζουν, με  τσικό  υποαλεργικής ανεμοβλογιάς .

Μεγαλάσχημε  τοκογλύφε!   Οφείλω  να τ΄ ομολογήσω.  Είσαι  περιγραφικός  και,  αδιαλείπτως, γραφικός…
Όμως Εκτός, από το τσουγκρισμένο σου κολόκυθοκέφαλο, δε μπορεί και, κάτι  άλλο, θα  σου σπικάρισε ο  άμωμος, για να καταφέρεσαι  εναντίον του, με  τόση  εχθρότητα.

Χαλάμε,  είπε  ο φραγκοφονιάς εκατό  φορές περισσότερα  από ότι, στο παρελθόν  δια τούτο  ο  Μέγας …αναμάρτητος  του κοινοποίησε  αυστηρό κιτάπι.

Μη μου το λες…

Ο Μεγάθυμος, ενέσκηψε  προνοητικός,  για μας?

Εμ’ για ποιούς  γδαρμένη  ανεμοδούρα, για τους τρέχα γύρευε?

Και τι, διέταξε το υπέρκαλο ον?

Το κακό μας καιρό και, το μαύρο μας χάλι.  

Εξήγα το λοιπόν,  να πάρω πρέφα.

Χαμηλότοκοι  δανεισμοί  και,  επιδοτήσεις  στοπ…

Δεν μπορεί λέει  εμείς,  (με ξετιναγμένο  κρατικό  προϋπολογισμό)  επειδή γουστάρουμε  υπερευδιάθετη  διαβίωση, να ζούμε εις βάρος  των άλλων  και ,επί  πλέον να τους θεωρούμε, ως μέγιστα  κορόιδα.

Δηλαδή, μας  σούρνει  τ’ εξ’ αμάξης?  Πολύ  ζοχαδιασμένη προσέγγιση…   Ενδοδαπέδια  δική του πρόταση,  υπέπεσε?

Μόνο!   Γρανιτόβραχος  που αποκολλήθηκε  και,  κατρακυλάει…

Έτσι και, μας  καταπλακώσει,  θα πάθουμε  εντεροκολικό  φοροξενύχιασμα  καθολικής  ολκής  αλλά, τι τα θες τι τα γυρεύεις.

Όπερ σημαίνει,  βατραχοκαλικάτζαρε?

Όπερ  σημαίνει,  μουχλιασμένη  αρχιδόφλουδα  η  ασπαζόμαστε  τα τύπου  Κρίστοφερ  Λί  γκράν γκινιόλ μέτρα  περιστολής  η  περικόπτουμε  το  τραχειοτομικό  μας  άνοιγμα  τουτέστιν,  το λαιμό μας.

Δηλαδή  ματσοκόκαλα, το γδάρσιμο  προβλέπεται  μακρύ και, επίπονο, σαν …αγγούρι  γαϊδουρινό  ας πούμε?

Βελτιωμένη  επανέκδοση το τίποτα έτσι και, πληροφορηθείς  τα καθέκαστα  το προαναφερθέν,  θα μοιάζει, με χρησιμοποιημένη  οδοντογλυφίδα.

Ε’ τότε, τουρλού  μανιφατούρα σίγουρα,  θα  υπονοείς  κάτι  τις…  μεγαλύτερο.

Σκουληκοφαγωμένη  ταφόπλακα,  ελαχιστότατα…

Έχεις  ματακούσει, για την κάνη από το πυροβόλο του άρματος Λέοπαρντ?

Ου! … αυτή τη σκοτώστρα  δική μας ευρεσιτεχνία.

Ε!  λοιπόν, με όλα τούτα που ζητάνε κάτι τέτοιο, θα μας παρεισφρήσει και, μάλιστα, άνευ ίχνους γράσο άντε μετά, να το αποχωριστείς …
Χώρια, που μας υποχρεώνουν σώνει και, καλά να αποδεχτούμε ότι, μας αρέσει κιόλας!

Πλατειοφαρδόκολε!  Πάλι για σένα …έφεξε, θα το απολαύσεις ,σε ηδονιστική μεγαλοπρέπεια.

Κερχανατζή  της  απαραδεκτοσύνης  αυτό, περιδινείτε  πάνω, σ’  ένα μονάρχιδο  βάρος 90  τόνων  εύκολα θαρρείς , το απολαμβάνεις?

Δύσκολο  ε?  Μωρέ μπιχλιμπιδιώτισσα   καπνικαρέα,  λες ,να πάθουμε  τέτοια πανωλεθρία  πάλι,  αν το καλοσκεφτείς  ίσως, να  μην έχει  και, πολύ άδικο, για τα ασυμμάζευτα  το παρά Θείον αειθαλές. 

Τι τσαμπουνάς  ρε  χυδαιόμορφο  προστυχορέμαλο!  Να την βγάλουμε πως?  Να κόψουμε την ανέμελη  ζωή  η  να πιούμε  παραθείο?

Διάβασε τούτο το μεσοπρόθεσμο  απορρυθμιστικό τους  επιβλαβόσυνο  και, μετά μου λες αποκαθηλωμένες  μπουρδολογίες  αποκρίθηκε  ο Εωσφορήμ  πετώντας  του, ένα χεσμένο  τετράφυλλο,  σκατόχαρτο  πολυτελείας.

Συνεχίζεται… μανιωδώς.

Κεφάλαιο  ε… το μικρό

Σκηνή    Πέμπτη

Αποκαλύψεις.

 Κωμικοτραγική  υποβάθμιση του αποκούραδου, τόση  κακοτυχία λοιπόν?

Εγώ, σε τοιούτη  αισχρότατη  συμπεριφορά, θα  του έδειχνα  ακαριαίως πλάτη.

Βελανιδοκούφαλο!  Επαναστάσεις του γλυκού ύδατος  όχι σε μένα, να μη …γίνουμε,  τετράγωνες  μπίλιες.

Ανασκευάζω,  ανασκευάζω μετά, συγχωρήσεως.

Και, καλά, θα κάνεις  προτού τα ψήγματα υπομονής μου εξαντληθούν.

Οκέι  κολοτάξιδο  υπόθετο!   Ζουμάρισε… στα ετερώνυμα.

Να μη, στα πολυλογώ υπερφίαλε  πουστοφάγε  στην  αρχή,  ένοιωσα   ανακουφιστική  ευφορία  όταν ο θεόπνευστος,  με καθησύχασε  επιμελώς λέγοντας  μου  λεφτά,  υπάρχουν …εν  υπέρμετρη αφθονία  και,  κατέληξε   πέρνα  στην μπάγκα.

Ε,  εφόσον λοιπόν το ντουλαποσεντούκο  ήταν  παραγεμισμένο,  γιατί, δε σου  ανέμισε  τούβλοτσιμεντολιθική,  δίγραμμη προκαταβόλα?

Ανεμπόδιστη  τσιρλότρυπα!   Μέχρι  να  εμπεδώσω  ο αφελής  την  …παραβολική του ειρωνεία,  έχασκα  με τη ίδια  απορία  έως  ότου…..

Αμόλα  ρεκλάματζόρε,  στο μετέπειτα,  γιατί,  κώλωσες  παραπλανητικά?

Αφουγκραστώ  μεγαλομαλακοβιόλη!  Τι  εννοούσε  ο  θεομπαίχτης , σαν μου σπικάριζε  πιπιλιστά …λεφτάαα,  υπάρχουν.

Στραβοχυμένε κάλε!  Λυτόγλωσσίασε  πιο  κατανοητικά  μπας και, σ’ αφουγκραστώ  διανοητικά.

Στην  …γλωσσηματική  τετριμμένη, βαρύγδουπο παχύδερμο,  μου  απαριθμούσε  ότι τα  λάμδα είναι επτά.  (Λ).. εφτά,  που ενίοτε  λόγω πληθωριστικών  επιδόσεων,  μπορούν  να αυξηθούν  μέχρι και , έντεκα.

Για στάσου αγύρτικη …κατσικόρομπα!  Απ’ τα λίγα μου  Ελληνοκολλυβογράμματα   θυμάμαι εντόνως  ότι, τα …κλασσικά φωνήεντα,  ήταν επτά !  Το  λάμδα  …συμφωνικό  ήταν, ένα.

Μπουρζουαζία  της  αποπλάνησης  έτσι λες, αμ’ δε.  Κράτα  εγκεφαλικές σημειώσεις  μπορείς?

Θα προσπαθήσω,  ματαγωνίως.

Έχουμε λοιπόν και, λέμε.  Λάμδα μικρό.  Λάμδα μεγάλο και, τα σε πλάγιο ήχο τροποποιητικά  του,  λε, λι, λου, λο.  Πόσα βγαίνουν?

«Ο Βελζεβούλης  εμπίπτων  σε  άλγεβροημικρανιακό  διαλογισμό,  το ….διέρρευσε  βραχύβια».

Ακόμη και, έτσι παραμορφωμένε  ηδονοκλάστη,  με το ζόρι μας κάνουν έξη,  μέχρι  τα έντεκα?

Να,  αιμορροΐδες  κολοβακτηρίδιο!  Πιάσε  και  τα  πέντε αναμορφωτικά  φάσκελα,  που μου κόλλησε  στη μούρη  και, δια της μουτζόεπαγωγής στα μεταβιβάζω  τώρα,  που τα  τεστάρισες  προεξέχοντα  κανίβαλε,  πόσα είναι ?

Μετατραυματικό  χυσαμόλι!  Έδωσες  ασφύριχτο  φάουλ  στη περιόχα μου και, σε φάση μπερδεγουέρ  στούμπωσα  ενισχυτικώς  μα  εν περιπτώσει  πάση,  πως  μετεξελίχθη  το  παρατεταμένο  Βάτερ… λο, λο  σου?

Γρονθοροπαλοτσίτσιδοκλοτσιδόν!

Φτού να μη σε βασκάνω παράφωνο  σαχλοκούδουνο!  ‘Ώστε,  ενεπλάκης  σε τόσο  ζωηρά  ενσταντανέ?

Ναι  σου λέω  νεκρόφιλε!    Ο  … πανορθόδοξος,  με ξεπέταξε  στο  δόξα πατρί,  ανορθόδοξα.

Δεν του στρεσάρισες  εμβολίμως  το λαϊκό  άσμα.  Το χρήμα είναι του ντιαβολίκ?

Μωρέ  εγώ,  εξεστόμισα  διάφορα  άλλα,  όπως βλεφαριάζεις  εκείνος,  με άκουγε  δια  της αριστεράς  και , με καταχέριζε  δια της δεξιάς.

Και,  σε πέτυχε  κέντρο, με το …τριολέ  του  το μακρύτερο?

Άσκαστη  σαπιόφουσκα,  ξεχαρμανιάζεις  με το πόνο μου?

Προς  άρση παρεξήγησης  γαιοσκώληκα  όχι!   Ίσα,  ίσα,  που θλίβομε έξτρα     για τα όσα  απαράδεκτα  σου συμβαίνουν   αλλά,  ρίξε  επεξηγηματικό κείμενο,  στα εκατέρωθεν.

Συνεχίζεται… μανιωδώς.

Κεφάλαιο  δ… το μικρό

Σκηνή    Τέταρτη

Αποκαλύψεις.

Μμ!   Χαφιαδελφέ  δύσκολη  η κατάσταση.  Και, δε μου λες  μονόχνοτη νυφίτσα,   τι σκέφτεσαι  τώρα να κάνεις,  για το χωνί σου?   Ε’ συγνώμη το πισινό σου?   Μ’…που να πάρει…  τα  δούνε και, λαβείν  ήθελα να πω.

Μαυροχαρχαλιασμένο  τρωκτικό!  Γλώσσα  λανθάνουσα  αλήθεια λέγει. Καταλαβαίνω  πολύ καλά  που το  πας,  μα έχε χάρη, που βρίσκομαι,  σε

επιπλοκή,  ψυχοπαθητικής  κινδυνοπάθειας.

Κοκκινόκωλη  μαϊμού,  με το μπαρδόν  αλλά,  αν  παρεξήγησες  το κατακλυσμιαίο  ενδιαφέρον μου, στο δηλώνω…

Θα δακρυεγχύσω  ανεξίτηλα.

Εκφυλισμένο  ποντικοκούραδο!   Τράβα  χειρόφρενο και, μην προσπαθείς  να με …υποσκάψεις  κροκοδείλια,  μη σου αμολήσω  τορπιλοκλανίδιο  999 μεγατόνων τύπου Φουκουσίμα  αχταρμά,  με καμηλοπαστουρμαδίνη  και,  ενθυλακώσεις  τεταρταίο  πυρετό,  μέχρι  λήξεως  της  θητείας  σου  στη  κόλαση , έγινα  κατανοητός?

Εκχύλισμα  του απόπατου!  Παρ’ ότι, με αδικείς  σανφασόν,  βάζω ολοταχώς  όπισθεν  και , επανέρχομαι,  στα  αγωνιώδη δρώμενα.  …Παίξε  παράταση, στα δίφθογγα.

Τέλος  πάντων πετσικαρισμένε  βαρχαλαμά.  Δίνω τόπο στην οργή και, συνοψίζω… 

Προχθές,  που λες  παραμορμολίκιο  ξεκατίνιασμα  αποτόλμησα,  ένα απέλπιδο  μπουκάρισμα.

Τι  ενεπνεύσθεις,  μωρή  οπισθομπάνικη  εταίρα?

Αναγκάστηκα,  μετά από  καταπιεστική εισήγηση του δουλοπρεπούς  μου επιτελείου,  να  ζητήσω  οφ δη ρέκορντ  ακρόαση,  από τον  λευκογένη  Πετρουήλ.

Ωχ!  Τσιμπουκόρουφήχρα  μου!  Σε σκέφτομαι  ταπωμένο και, επικλινή  μπροστά,  στο δακρύβρεχτο και, σε συμπονώ βαθύτατα…

Τουλάχιστον η πεφωτισμένη  προσέγγιση,  επέφερε ποθητό  αποτέλεσμα?

«Ναι  αμέ, να το, αποκρίθηκε  ο Εωσφορήμ  δείχνοντας,  μια παρδαλή  μπατανία,  που φόραγε, στο κεφάλι».

Δεν καταλαβαίνω,  «και, με τούτο  πάλι, σαν κτήνος  μοιάζει, σκέφτηκε  ο  Βελζεβούλ  χαιρέκακα»  προς  τι  το  κουρελόπανο?

Άπλυτη  διαβολόκαλτσα, περίεργο  εσένα  και, να μη σου κινήσει  την περιέργεια  το μοντέρνο ντιζάιν?

Όχι,  ναι,  αναρωτήθηκα  δε λέω.   Πολύ μου άρεσε  το  ντεκλαρέ …τσουβαλοσκέπασμα,  που …προσγείωσες  επί της  χαμέλεοντειας  κόμης σου  σαμαροσκούτι,  σπέσιαλ  δικέ  μου.

Α!  Είναι  τελευταίο  μοντέλο, ενός  πρόσφατα  αφιχθέντος  μόδιστρου  του Χ.ααρμάνι  είπε, γεμάτος καμάρι  ο Εωσφορήμ.

Είπα  κι΄ εγώ,  «συνέχισε το δούλεμα  ο Βελζεβούλ»  γι’ αυτό  το προφίλ στην ελαφοντομουτσουνάρα  σου φαντάζει…  εξαντρίκ.

Αμυαλοφυγόδικε  όλα καλά μα, δε  ρωτάς γιατί, το στρεσάρισα?

Ειλικρινά,  με θάμπωσε  τόσο ο  ραφινάτος  σαβανοκεφαλοδέτης  σου που,  δε πρόκαμα…

Ερωτώ  το λοιπόν…  Πουρκουά  το …επιφορτίστηκες?

Για ν’ αποκρύψω το αυγοειδές  καρούμπαλο,  τσογλανογυαλισμένο  ρετάλι.

Καρούμπαλο, ποιο, καρούμπαλο?

Κτηνοβάτη!  Ορίστε,  «έδειξε  αφαιρώντας, με μια κίνηση τη  κεφαλόλινάτσα»  δε  βλέπεις,  που έγινε  ίσο, με τα  βερνικωμένα  μου κέρατα.

Πω, πω!  Ρε χολεριασμένη  παραφυάς τούτη, την  βέρι  νταμπλ  μόστρα,  στην έκανε, με την αγιαστούρα  ο αρχέγονος?

Εμ, ποιος άλλος.

Και , περικαλώ  διατί,  σε υπεδέχθει  μετά  βαίων  και , περικοκλάδων

Διότι  του  ανέφερα  ψυχρόαιμα  τη φράση,  θέλουμε  επιπρόσθετη,  δανειακή  επιχορήγηση  ειδάλλως,  πάμε σούμπιτο  κατά …διαόλου.

Όποτε,  βιτσιόζα  σουρλουλού  πάνω στο μελωδικό  ρεφρέν  ο ευυπόληπτος,  θα σου τρατάρισε  το κέρασμα.

Αστραπιαίος  μάλιστα!   Για πότε ξαρμάθιασε από την ζώνη  τα  βαρόκλειδα  από το  Ευήλιο  οικόπεδο,  για πότε  τ’ αμόλησε  και… 

Σε  πέτυχε στο περδικοκαύκαλο  ο αθεόφοβος ούτε, που το κατάλαβες.

Δυστυχώς, ανεκδιήγητε  τράβα ρούφα.

Συνεχίζεται… μανιωδώς.

8 

Κεφάλαιο  τρία

Γεωμετρία  των αντιθέσεων.

Η  ελαφριά, πνοή αύρας, που  απαλά έρεε,  στο μουσκεμένο  απ’ τον ιδρώτα  πρόσωπο του και, ένα ζεστό , εκτυφλωτικό φως, που γλίστραγε,   στα  ερμητικά,  κλειστά του βλέφαρα  τον έκαναν, να  ανοίξει  απότομα  τα μάτια.

Γεμάτος  αγωνία, περιεργάστηκε τον γνώριμο τριγύρω του  χώρο.

Οι  διακριτικοί χτύποι του ρολογιού  φρόντιζαν  σταθερά , αταλάντευτα την  ισοκατανομή  του χρόνου.

Διάχυτες,  ηλιακές  ακτίνες  ευεργετικά, εισχωρούσαν  από τις  γρίλιες  του παραθυρόφυλλου,  διαμορφώνοντας  διάστικτα  παιχνιδίσματα,  στα  ανεπαρκή  υπολείμματα  του  σκοταδιού.

Σαν …ελατήριο,  πετάχτηκε  από το κρεβάτι  καρφώνοντας  το βλέμμα του,  στην  ώρα…

Περασμένες  εννιά.  

Αϊ,  στην ευχή  αναρωτήθηκε, με ανακούφιση.
Η  τρομακτική  περιπέτεια που έζησα, ήταν γέννημα  της  φαντασίας?

Όλες  οι  εφιαλτικές  στιγμές,  που αντιμετώπισα,  με το αποτρόπαιο  τέρας  ήταν ψεύτικες?

Του φάνηκε απίστευτο όμως  η πραγματικότητα,  τον επανέφερε στα συγκαλά  του  εναντίον  της,  δε  χωρούσαν  σαθρές  αιτιάσεις  ούτε, ρηχές αντιρρήσεις…

 Αυτοσαρκάστηκε!

Ε’  λοιπόν όσοι  λένε πως το υπερβολικό, βραδινό φαγητό  δε κάνει  καλό έχουν, απόλυτο δίκιο.

Το στομάχι,  σαν  είναι παραγεμισμένο …γεννά,  παράδοξες  φαντασιώσεις.

Άνοιξε διάπλατα το παράθυρο και, στάθηκε  κόντρα, στον  υπέρλαμπρο  ήλιο,  που  πλημμύρισε  το χώρο.

…Αντίκρισε  την ομορφιά της μέρας  απολαμβάνοντας  τα τζιτζίκια  να… ψέλνουν τις  δικές τους, ρομαντικές  συγχορδίες.

Όλα,  έδειχναν χαρούμενα , πολύχρωμα, φανταχτερά.

Ακόμη  κι’  οι  ενοχλητικές παλιομύγες,  που  ζουζούνιζαν  εκνευριστικά τριγύρω του έμοιαζαν,  συμπαθέστατες.

Σε μια προσπάθεια να χαλαρώσει, τράβηξε  μερικές  ήρεμες,  βαθιές εισπνοές  εκπνέοντας  αργά.

Μια πικρή γεύση  σάλιου,  «ένδειξη  στομαχικού  ιλίγγου»  του έφερνε  τάση για… αναστροφή.  

Έτρεξε στο μπάνιο, φροντίζοντας να ρίξει μπόλικο  νερό, στο πρόσωπο του.  Στο  καθρέπτη  …αντιμετώπισε  τα  πρόσκαιρα  σημάδια,  ενός  δύσφημου  ύπνου…

Μάτια  πρησμένα , περικυκλωμένα,  από  σκούρους  κύκλους…

Ασυναίσθητα,  σαν κάποιος  να  του καθοδηγούσε  το χέρι  έπιασε  ,ένα  κραγιόν και, στο  χαμηλότερο σημείο της επιφάνειας  του, σημείωσε τις λέξεις  και, το όνομα, που στιγμές , στιγμές , σαν  εικονογράμματα  εμφανιζόταν,  στο μυαλό  του αποτυπώνοντας , σε  μικρό  σκαρίφημα  και,  το  απαίσιο  σκίτσο  του Μεθέωντα.

Στην  ίδια  ασυναίσθητη  κατάσταση,  « υπογραμμίζοντας επί  πλέον τα  κείμενα»  τα αντέγραψε  πανομοιότυπα  με μαύρο μολύβι , σε  δύο  κομματάκια ,  λευκό  χαρτί  και, καθώς νευρικά,  άρχισε  να ντύνεται    έβαλε,  ένα  στη τσέπη  του παντελονιού του ρίχνοντας  το  δεύτερο  στο  συρτάρι,  ενός  πλαϊνού  κομοδίνου.

Στο  διαπεραστικό  κουδούνισμα  του κινητού …επανήλθε , αναπηδώντας  τρομαγμένος.

Παρ’ όλο, που στη μικρή οθόνη  εμφανίστηκε  το όνομα της αγαπημένης  του  απάντησε,  με  ένα κακόκεφο,  μακρόσυρτο  ναι.

Καλημέρα  αγοράκι μου,  «ακούσθηκε ναζιάρικα  η φωνή της»  δε πιστεύω  να σε ξύπνησα?

«Προσπάθησε, να φανεί  ευχάριστος».

Όχι  κοριτσάκι μου καλή σου μέρα.  Έχω κάμποση  ώρα  ξυπνητός.  Πες  μου,  πως είσαι?

Είμαι  καλά  αλλά,  μου λείπεις.!

Για μένα φαντάζεσαι,  δεν ισχύει  το ίδιο?  Είστε όλοι καλά  η  Έλσα η μητέρα  σου?

Δόξα το Θεό, στα καλύτερα μας.

Η  Έλσα  αποτελειώνει  κάποιες  υποχρεώσεις  στο πανεπιστήμιο, για να γυρίσει  μαζί μας. 

Α’  εντάξει,  ωραία…

Μα, «τον  διέκοψε» τι έχεις ?  Δε  μου ακούγεσαι καλά, είσαι άρρωστος?

Όχι  αγάπη μου πώς, σου πέρασε τέτοια ιδέα,  μια χαρά  είμαι  απάντησε προσπαθώντας ,  να μεταφέρει τη κουβέντα…

Πως, είναι  ο καιρός εκεί?

Ζέστη μωρό μου.  Στις ειδήσεις,  για σήμερα  έδωσαν τριανταπέντε βαθμούς  Κελσίου  βέβαια,  μπροστά  στους  σαράντα  που ανέφεραν  για την Ελλάδα…

Πραγματικά  αγαπούλα μου  τόσο θα φτάσει…    Ελληνικό  καλοκαιράκι  τι να κάνουμε,   με το καλό να γυρίσεις  να ξεκινήσουμε,  κανένα  μπάνιο.

Άγγελε μου!  Ασφαλώς, δε  χάνουμε τα μπάνια μας…

Ακολούθησε  μια μικρή, σιωπηρή παρένθεση,  προτού η Νάντια συνεχίσει.

Άλεξ , ένα απροσδιόριστο συναίσθημα με διακατέχει, σαν κάτι να σου έχει συμβεί,  πέφτω έξω?

Υπερευαίσθητη  καρδούλα,  ζητάς  επιβεβαίωση, στο αυτονόητο?

Ασφαλώς,  πέφτεις  έξω.   Δε  θυμάμαι  να …κατέγραψα τίποτε το αξιοπερίεργο και, σε παρακαλώ αν έχεις την καλοσύνη αιτιολόγησε  μου από,  ποια αιτία προέκυψε  η αρνητική σου προδιάθεση?

Δεν ξέρω.  Πες  το γυναικεία  διαίσθηση,  ονόμασέ  το άσχημο προαίσθημα, όπως να το χαρακτηρίσεις  νιώθω να  χτυπά, ένα αόρατο  καμπανάκι  κινδύνου  άλλωστε, ακούγεσαι τόσο  διαφορετικός.

Σαν να λέμε γελαστό μου φεγγαράκι έτσι,  αόριστα προσδίδεις αλλαγή, στην συμπεριφορά  μου?   

Μμ’…. πες  το και, έτσι  αν… έτσι, σε βολεύει.

Ξέρεις,  θα είχε ενδιαφέρον να ακούσω, που  επακριβώς, εντοπίζεις  στοιχεία της σημερινής  μου διαφορετικότητας?

Στην  φωνή σου …ας πούμε.

Μπα.  Κι’ από πότε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου έχεις  εμβαθύνει , στην  ακροαστική  τεχνική των φωνών?

Ειρωνεύεσαι?

Εν  πάση περιπτώσει  προσδιόρισε μου.  Ποιο  χαρακτηριστικό εντόπισες, στην φωνή μου, που μέχρι χθες, απουσίαζε?

Αγαπούλα, δεν είναι αστείο, ούτε θέλω να παρεξηγήσεις  τις  προθέσεις μου άλλα, μοιάζει  εντελώς  διαφορετική.

Κάποιες  αποχρώσεις της  εκπέμπουν, μια  παράξενη  χροιά…  Ακούγεται,  σαν ταραγμένη,  κουρασμένη, φοβισμένη…

Κοιμήθηκες  καλά?

Για να είμαι ειλικρινής ξαγρύπνησα…  μα, δεν είναι  πρώτη φορά κι’, ούτε  μπορώ να  φανταστώ ότι, το επακόλουθο της αγρύπνιας  μου  αλλοίωσε τόσο υπέρμετρα την προφορά  μου  ώστε, να σου προσθέτει λόγους  ανησυχίας.

Αλέξ,  σε παρακαλώ…  μην  υπεκφεύγεις … αντικρούοντας τα ερωτήματα μου, με ειρωνικά  επιχειρήματα …μασώντας τα λόγια σου.

Καρδούλα μου, «την διέκοψε απότομα» που …κατηφορίζει  ο νους σου?  Κοίταξε ν’ απολαύσεις τις λιγοστές ημέρες  που βρίσκεσαι,  στο  κοσμικό  Παρίσι  και, σου υπόσχομαι  την επόμενη φορά, θα το επισκεφτούμε  μαζί.

Μάτια μου γλυκά!  Εκ’ των προτέρων  σου ζητώ  συγνώμη παρ’ ότι, διακρίνω  σπασμωδικές  προσπάθειες , να μεταφέρεις την συζήτηση  αλλού…

Οι  προτροπές  σου, αντί να με καθησυχάζουν  …εξάπτουν πιότερο την  φαντασία μου…

Στο χωριό,  είσαι  μόνος?

Συνεχίζεται…

Για όλους...!

Κεφάλαιο  Γάμα… το μεγάλο

Σκηνή    Τρίτη  και, φαρμακερή…

Τουρλουμπούκι.

…Ανιστόρητα  μερόνυχτα  μετέπειτα,   ο Εωσφορήμ,  «πλαισιωμένος  πτωμάτων και, περιττωμάτων  »  σπαζοκεφάλιαζε  προσπαθώντας  να επιλύσει  το …γόρδιο δεσμό στο  επερχόμενο,  τραγικό  αδιέξοδο. 

…Καρφωμένος  μπροστά  στον  …υπολογιστή του έγραφε,  έσβηνε,  ξανάγραφε , διόρθωνε ,  διέγραφε  βρίζοντας  γεμάτος  υπερένταση,  σε  διαρκείς τερατόμορφες  μεταλλάξεις.

Αι  στα τσακίδια,  διαβολομηχανήματα…  Σατανόκαταυσκευές   ούτε, με τη τεχνολογία  του  έξω από δω,  δε προβλέπω  σανίδα  σωτηρίας  ώσπου…

«Πάνω  εκεί, στη  μαύρη του αντάρα και,  απόγνωση  όπου, έντρομος διαπίστωνε να επισπεύδεται ταχέως το  μαρτυρικό του φινάλε,  να σου και,    σκάει  μύτη  στο θυροτηλέφωνο   ο  υπερτραφής  και, άκρως  υποκριτής,  Βελζεβούλης».

 «Ο  κοιλιόδουλος,  που είχε …οσφρανθεί  τα τεκταινόμενα  προσέτρεξε, με  κουτσομπολίστικο  σύνδρομο,  χαιρετώντας  τάχα,  αδιάφορα»…

Ξαδερφάκι!  γεια χαρά νταν   κερνάς,  παγωμένο  Κόφι  Ανάν?

Τώρα μάλιστα εσύ,  μας  έλειπες,  «σκέφτηκε  ο  Εωσφορήμ  βαριεστημένα»  πριν τον  προσκαλέσει…

Κινητή  παρμεζάνα!  Είσελθε,  στο νεκρόκηπο του μαυσωλείου  κερνάω.

«Ο  Βελζεβούλης  βαρύς  κι’ ασήκωτος  ανεμίζοντας   διπλοσάγονα και,  προγούλια  πέρασε  και ,στρογγυλοκάθισε   αναπαυτικά  στο  αίθριο ρωτώντας  περιπαικτικά».

Υποχθόνιε  φορομπήχτη!   Πως  πας  από  υγείες?

Πονηρόπορδε!  Επειδή  η ερώτηση  σου, δε  απαντάτε,  με πάσης  φύσεως εξευγενισμένες   υπεκφυγές  η   ιμιτασιόν  βωμολοχίες,  θα στο  εκστομίσω  σταράτα…

Σκατά κι’ απόσκατα!  Αντιλαβού?

Που πάει να πει ξεδοντιασμένη  τσατσά  πως  η …αποτρόπαια  πληροφορία,  που λίαν  προσφάτως  κυκλοφόρησε  στη χαβουζόπιατσα  ευρέως,  αληθεύει?

…Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς  όχι πως  τη πίστεψα κιόλας  άλλα, να…  ένεκα  συγγένειας  εσκέφτην…

Ψυχοπονιάρη  Βελζεβούλη,  δεν  αριβάρεις  μέχρι το  ξαδερφοκολλητάρι  σου   μπορεί  ο τοιούτος,  να χρίζει …ευμεγέθη  δάχτυλο,  βοηθείας

γιουβέτσι  το λοιπόν,  προσέτρεξα  σπρινταριστός   προς  παροχήν   αθρόας,  τεχνικής  υποστήριξης…

Πιστεύω, να …ασπάζεσαι το  …αλτρουιστικό  σκεπτικό μου.

 «Ο  Εωσφορήμ  τον  πλαγιομέτρησε  …εθιμοτυπικά  προτού  τον αποπάρει  οξύθυμα»…

Βλογιοκομμένε  σκιζορίχτη!  Μαζί  με το κόφι  σου, δε  ρουφάς  και το παραπονεμένο   σου μυξόκλαψα  και, ν’ αμολήσεις  …ανάλυση  περί ,  ρουφιάνικου  ανακοινωθέντος.

Καραμπινάτη  καργιόλογρια,  ότι πεις.  Θα σου αποκαλύψω  τα …ειδεχθή   άλλα   ξόρκι,  ουκ  παίρνω  αν με… πιάνεις , είπε  και, τράβηξε, μια θορυβώδη  τζούρα,  μαυροζούμι.

Και,  σαν  τι,  θα  μου  αποκαλύψεις  ρε  ατιτλοφόρητε  πορνόγερε?

Να,  ότι  τάχα μου, τάχα μου, σε… απαύτωσε  βιαίως ο  πανάθλιος μέχρι ,που  σ’ έκανε τουρλουμπούκι!

«Ο Εωσφορήμ  αδυνατώντας να αμφισβητήσει τα πρακτέα, ‘οι άλλοι το χαν τούμπανο κι’ αυτός κρυφό  καμάρι’  αναγκάστηκε  αναστενάζοντας  βαριά  να εκμυστηρευτεί  τον ασήκωτο καημό  του».

Αχ!  Και, στη διαπασών ξανά αχ,  βαχ,  βρωμοκούραδε…

Δουλειά  δεν είχε ο ανομολόγητος  και, …βυσσοδομούσε  επί στενών συγγενών   παρομοίως , περιποιήθηκε δεόντως  και, μένα…  

Πρώτη  μου φορά, που είδα το Αρχιβρικόλακα  τόσο αγριεμένο

μόνο  μάτια, που δε μου έβγαλε ο Αρχιτερατίας.  Κόντεψε να, με πνίξει σου λέω.

Και, πόθεν καβουρόστραβε,  «συνέχισε να το παίζει  αδαής  ο έτερος  στην  οικογενειακή  ιεραρχία»  προήλθε,  στο βλοσυρό  άνακτα  τέτοια  θυμώδης  παρεκτροπή  ούτως ώστε,  να  συμπεριφερθεί  έτσι  απαράδεκτα,  σε ένα  εξαίρετο  σαν  εσέ  επικυψία?

Μα, γιατί άλλο μανιαμούνια.  Τα ρημάδια τα οικονομικά!

Τα οικονομικά?

Ακριβώς.  Με πήρε και, με σήκωσε,  επειδή  εισηγήθηκα  ο… άμοιρος  να περιορίσουμε  τη λειτουργία  των κλιματιστικών  στα  Χαρόντεια  ανάκτορα.

!

Καλά και, συ βρε ξεφτισμένη  μπατανόβουρτσα  απεδέχθης, άνευ αμυντικής διάθεσης  το αναπάντεχο  γεγονός   ακροθιγώς, δε συνεισέφερες  στα καθέκαστα?

Κοπρολάγνε,  κυνοδόντη.  Ρωτάς αν πρόλαβα…

Πάνω, που πήγα να …μπαλώσω  την  εμφαίνουσα  κατάσταση,  έγινε  χαμός…

Με  αρπακόλιασε  και, έγινα  ρεντικολέ των σκυλιών  χώρια, που απείλησε, να κάνει τον πισινό  μου χωνί.

«Μπα, το πηγάδι, μετατρέπεται  σε  χωνί?  Αναρωτήθηκε  κρυφόμειδιώντας  ο Βελζεβούλης».

Ενδόμυχα  η άσχημη  εξέλιξη  τον  βόλευε  αφάνταστα  και,  το ευχαριστιόταν  σφόδρα  άλλωστε  η  κολασόπιατσα  βούιζε, για τις παραδοσιακές  αδυναμίες του Εωσφορήμ,  στα  πάσης φύσεως  και,  ράτσας  μακρύκανα,  αρσενικά, ψωλοκάμακα.

 «Επανατονίζοντας  ωστόσο, το …συγγενικό  του  ενδιαφέρον  επανήλθε,  με  προσποιητή… συμπόνια».

Συνεχίζεται… μανιωδώς.

Σκηνή    Δεύτερη

Οι  συμβουλάτορες...

«Ώρες  αργότερα  ο Εωσφορήμ, σαν ξεπέρασε  το ψυχολογικό σοκ  και , ηρέμησε εντατικά,  έξυσε  το  τράγοκεφαλό του προτού  συγκάλεση, σε κατεπείγουσα,  μυστική σύσκεψη τη  φοβερή τριάδα των  αιμοδιψών  οικονομοσωματοκολάκων  του!

Παρόντες  και, σύξυλοι!   Οι  ειδικοί ,οικονομοτεχνοκλέφτες  σύμβουλοι,  Αιμοβόρος Ψυχοβγάλτης.    Επίφοβος  Σκυλοπνίχτης    και,  ο  διεθνούς  κύρους  αποστεωμένος  Έλλην  …Χαρβαρίστας    Αισχρόπουλος   Δαιμονίδης.   

Παρούσα δε και,  η επί παντός  επί… στητού,   καμαριέρα-  γραμματεύς Σκοτοδίνη  Κατσαριδόμουχλα!

Ο Εωσφορήμ  αφού τους στραβοκοίταξε,  ένα,  ένα  οξυθυμικά  τους έθεσε  προ των ευθυνών τους…

Λοιπόν  αναξιοπρεπείς  μου  οικονομομπάχαλοι ,  τι σκαρώνουμε  τώρα?   Πως εισπράττουμε,   κι’ από πού?

Ο  αρχίμπαρουτιασμένος,  δεν αστειεύεται,  θα κρεμάσει  ανακούρκουδα όπως υποσχέθηκε  σίγουρα εμένα  και, ακολούθως,  θα ακονίσει  τη  γκιλοτίνα,  για τα τομάρια  σας…

Γι’  αυτό  ξοανόσκιαχτρα   απολειφάδια,  προτού  αποχωριστείτε   τα βοιδοκέφαλα  σας και,  πάτε ολοταχώς προς  ανασκολόπιση,  πρέπει  να  βρείτε  την  καθ’ αρμόζουσα λύση…

Εδώ και ,τώρα  άνευ περιστροφών  και,  δίχως  πεπονοφλουδείς  περικοκλάδες,  ξεκινήστε να  εισηγείστε  επί τροχάδην,  νέα  γδαρσίμετρα διότι,  τα  ημίμετρα  τέρμα είμαι  όλος  αυτιά.

Παρακαλώ μου επιτρέπεται?   Ζήτησε  το λόγο  ο  Ψυχοβγάλτης.

Υποσκότεινε   αρουραίε!   Άσε τους τύπους και, λάλατο.

Προτείνω !  Σε όλα τα είδη  να  διπλασιάσουμε  τη μπατσόφαπα  και, από το 23/%   να τη  πάμε στο  30/%.

Το  όφελος?  Ανάλυσε μου  ληστρικό  αποτέλεσμα.

Χ.ψ επί ν.τ διά κλμ= κατσαμάκι  τουρλουμπούκι,  με τρείς και, το λουρί της πεθεράς,  ενδιάμεσα  ανατριχίλα, μείον υποβόσκουσα  ξινίλα,  και…

Χαζοβιόλη  περιωπής!  Κατάλαβα.  Το ταμείον  είναι μείον ως εκ’ τούτο,  μη παρλαπιπάρεις  διότι,  εισπράττεις   καρπαζιά  σβουριχτόοικονομική   εξασφαλισμένης  απόδοσης , με εφάπαξ επιτόκιο γκε, κε?

Εγώ λέω, να φορολογήσουμε  σκυλάδικα, κωλάδικα , πορνάδικα, ξενυχτάδικα και,  όλα τας εις, άδικα!  Πετάχτηκε  σοβαροφανής  ο Επίφοβος  Σκυλοπνίχτης.

Ανάφερε μου, εισπρακτικό ρεκόρ!

Διά το επί πλην στη σούμα και, τ' τανάπαλιν  μείον το ξόρκι κύμινο, με παρατρίχα ρεζουμέ , σ’ εν διαστάσει  παρτουζιέν επί  τριχοαπολιτίκ  όλε, όλε ίσον …..Συνταξιούχομισθοφρενήρη  υποτίμηση!

Είκοσι  τεσσάρων  καρατίων υπομάσχαλη  βρωμούσα!  Ως φαίνεται στέρεψες, ολισθαίνοντας τσιρλιδόν,  σε μοτίβο τετριμμένο…

Δια τούτο  περιασπούδαστε τοκογλύφτη , ρίξε  μια τουμπεκί  ψιλοκομμένο…  ανταπέδωσε  ο Εωσφορήμ στρεφόμενος  επιλεκτικά,  στον αθόρυβο  έως τότε  Αισχρόπουλο.

Εσείς, μίστερ  Δαιμονίδη   κολοφώνα  της  κακοδιαχείρισης,  παναναξιόπιστε μετρ  οικονομικής  ασχετοσύνης,  διαπρεπή  περί  της  χαοτικής  ανυπαρξίας,  δε  θα μας κάνετε  τη τιμή να  μιλήσετε  η  μήπως  κατάπιατε  την στιφαδόγλώσσα  σας?

Ο  εξέχων… Αισχρόπουλος  αφού ξερόβηξε,  για  να καθαρίσει  τη λαρυγγική χοάνη.  Φυσητηριάσε  προς καθαρισμό  της  αλλεργικής  ρινίτιδας, όρθωσε τη  σκελετοειδή  κορμοστασιά  του,  ίσιασε  τα  γυαλιά  ανεφάρμοστης πρεσβυωπίας  και,  φυσώντας  τον αραχνοστόλιστο  χαρτοφύλακα  του,  εν τέλει…

Διατηρώντας  ύφος  χιλίων ντεμοντέ  Καρδιναλίων,  ύψωσε  το δείκτη προς  πάσα κατεύθυνση,  ορθοφωνίζοντας  βαρύγδουπα».

Μαντάμ  ζε  μεσιέ   συνξεζουμίτες!   Γνώμη μου είναι  ότι,  μάλλον,  θα  πρέπει , θέλω να  είπω…

Ρε ανδρείκελο  της  υποτείνουσας,  που  προφανώς  χρειάζεσαι πυροκλαστική  μασιά,  κι’  ένα τσούρμο  μανδαρίνους  στην οπισθοποιητική  σου σκισμή…

Άσε τα ξυνόπετσα ιερογλυφικά σου και, βουρ  ταχέως στο ζουμί ...

Δεν αποπατείς  μόνος  στην Ελλάδα  εμπροσθοφυλακή  είσαι  και,  σ’ … ανεχόμαστε  διαφορετικά…

«Στη  περιρρέουσα  απειλητική  προτροπή ο  Δαιμονίδης  επανήλθε  δριμύτερος».

Αρχιεξαπτέρυγα  του εκμαυλισμού!  Στη θέση που φτάσαμε και, άνευ καθυστερήσεως  εφόσον  όλα  απέτυχαν,  μοναδική  διέξοδος  η  απευθείας  συζητήσεις  με τη  τοκογλυφική ένωση  παραδείσου, για μια …Αρμαγεδδών ενίσχυση…  Ουφ!!  Το ανακοίνωσα...

«Ωστόσο, τη πρόταση του  …σκίασε, μια παγερή  αναμουχλίτιδα.

Τη νυχτεριδοειδή  σιωπή  έντρομη, έσπασε  η  επί παντός  επί …στητού… Σκοτοδίνη.

Παγκάκιστε  αφέντη!  Μη τους ακούτε  αυτοί ,θα μας …ξεκυλοτιάσουν,  με όλα τα συνακόλουθα.

Παρανοϊκή,  κολοκυθοθρεμένη, κορακοζώητη  των βορείων προαστίων βούλωστο  γιατί,  θα εγχύσω  εμπύρετο πύον, στο έγκαυμα της  μαλακίας σου!

Δυστυχώς,  επενέβη  ο Ψυχοβγάλτης…

Με τον  απαίσιοένδοξο,  καθηγητή  είμαι  υποχρεωμένος  αν και, διαφωνώντας  να  συμφωνήσω άλλωστε…

Στο δια ταύτα  που είμαστε  αν δεν υποστούμε το …ευεργετικό τους  κολοδάχτυλο  σχεδόν,  ακατόρθωτο να επιβιώσουμε,  συμπλήρωσε  διστακτικά  κι’ ο Σκυλοπνίχτης.

Α!  Πα, πα, πα, πα,  τέτοια να ….πάθουμε και ,δεν θέλουμε  τίποτε άλλο ξανακούστηκε  πανικόβλητη  η επί παντός  …επί στητού  κατσαριδόμουχλα.

Κρεολή  καρακαήδονα,  πάψε να πλατειάζεις  κάνοντας  σιλάνς  διότι , πρέπει  να περισκεφτώ  την  αποπήρε  έντονα  ο Εωσφορήμ.

«Τελικά,  μετά  από  ολιγόλεπτη,  νεκρική  σιγή  ανασήκωσε  τους κερατοειδής …χιτώνες   κι’ αφού  τους διαπέρασε,  με υπεροπτική  ανυποληψία,  απεφάνθη».

Από τις ανεκδιήγητες  εισηγήσεις  τούτη, αν και, μοιάζει  Δαμόκλειος,  ωθήστε τη  σα μπροστά  και, κλείστε μου of the record  συνάντηση,  με το  γενικό  δ/ντή  της  ΔΕΤ.

Φτού, πίσω μου, σ΄ έχω σατανά!   Αυτός είναι, που  θα μας  ξεστρωσ’  και ,θα μας  ξεκαν’  συνέχισε  να  κορφοφτύνεται  λαχταρισμένη  η Σκοτοδίνη ενώ,

ο  Εωσφόρος  λοξοκοιτώντας   την  με… υποβόσκουσα,  ανερμήνευτη  σημασία  της  φώναξε...

Παρφουμαρισμένη  τσικνολιγδόκολα  πάψε  να  βλαστημάς  αλαφιασμένη  κι’  εκείνον  άστον σε μένα…

Έχω εγώ, κάτι ράμματα, για τη γούνα του ενώ,  απευθυνόμενος σε όλους.

Ερμαφρόδιτοι  παλιμπαιδιστές  η συσκεπτική  παρένθεση  δια της αναξιοπρεπούς  παρουσίας  σας,  έλαβε  τέλος.

Άντε, για πατσά νυκτός  και ,σφηνάκια τύπου ρέζους θετικό είπε,  αφήνοντας  να του ξεφύγει, ένα παρατεταμένο,  χονδροειδές  πορδοστούμπι , σκορδοειδούς  όσμωσης , με  φουτουριστική απόχρωση,  που  έκανε  τους πάντες  εναγωνίως ,  πατείς  με, πατώ σε, να ψάχνουν, για  την έξοδο κινδύνου!.

Συνεχίζεται… μανιωδώς.

Για όλους...!

Για όλους...!

7 

Ο  γιγαντιαίος Μεθέωντας, με προτεταμένα τα  μπροστινά, λεπιδοφόρα του ακρόχερα  τον καρτέραγε  ορθός έτοιμος, να τον κατασπαράξει.

Η  μέχρι  πρότινος ανέκφραστη γυαλάδα  των ματιών του τώρα,… έλαμπε γεμάτη ικανοποίηση ενώ, το φιδίσιο κεφάλι της  ουράς  επιδεικνύοντας  την διχαλωτή  αιματοχρώσσα  γλώσσα,  εκτινασσόταν  πέρα  δώθε  συρίζοντας  φρικιαστικά.

Ο  Αλέξ , είδε αντανακλαστικά τη  ζωή του να  τελειώνει. ..

Στην  ελάχιστη ανασαιμιά που του απόμεινε έκανε, έναν ελάχιστο  απολογισμό, στην μικρή,  γήινη  διαδρομή του άλλωστε...

Πάντα  το έλεγε και, το πίστευε…

Δεν ήταν  άνθρωπος που φοβόταν το θάνατο!

Στεκόταν  απέναντι στο  φαινόμενο, με σεβασμό και,  τίποτε  παραπάνω. 

Φιλοσοφικά σκεπτόμενος  …γνώριζε ότι,

το,  ένα τρίτο της ζωής  των ανθρώπων  είναι  αφιερωμένο  στη  …προπαίδεια  του…

Που κατά τους  Έλληνες  προγόνους του  ο  ύπνος,  ήταν  αδελφός,  …προθάλαμος  του.

Κάπου  λοιπόν  κάποια σελίδα, με  γράμματα  ανεξίτηλα, σε  ημερομηνία  άγνωστη,  ανέφερε και, τον δικό του, αξημέρωτο  ύπνο  μόνο, που δε  διέθετε  συμπαντική  δυνατότητα  να  τη προσδιορίσει. 

Εκείνο όμως, που πάντα του έφερνε μελαγχολικές σκέψεις βρίσκονταν, στο ανασφαλές του χωροχρόνου, και, ο  τρόπος, που κάθε  γήινος  οργανισμός,  διεμβόλιζε  την  αντίπερα, άγνωστη  διάσταση.

Η  αλήθεια  ήταν  ότι, ορισμένες  φορές  τον είχε  πλησιάσει…

Ίσιες  φορές,  του ξέφυγε…  

Ωστόσο, με  το πλεονέκτημα όμως , που ο  Ανείπωτος  είχε  επάνω του, μία φορά,  θα τον αγκάλιαζε…

Θεωρητικά,  τον  περίμενε αναφέροντας…  χαρακτηριστικά…
Την  δεδομένη  στιγμή,  θα τον νικούσε  για πάντα,  αποστερώντας  του το  δικαίωμα να τον ξαναγγίξει...

Μαζί  του, ένοιωθε να έχει  εξοικειωθεί  αν και, δεν είχε  φανταστεί  τέτοιο  αναπάντεχο  τέλος...

Βέβαια ,το  γεγονός της περίεργης  εξαφάνιση  του  δίχως να  αποκαλυφτεί  η αλήθεια  δυστυχώς ,θα προκαλούσε  ειρωνικά  σχόλια.  

Στο ταραγμένο του μυαλό, στα ελάχιστα  δέκατα του δευτερολέπτου φευγαλέα  εικόνα,  το  χαμογελαστό πρόσωπο της Νάντιας και, μια ελάχιστη προσευχή  πριν ο  θάνατος, του  σφραγίσει  τα μάτια….

Θεέ  μου!  Συγχώρησε τις  μικρές  μου αμαρτίες…

Φτερουγίζοντας λαθραία σε, ένα αβυσσαλέο  κενό που τον κατάπινε εισχώρησε,  σαν οπτασία  παρείσακτη, σε  απερίγραπτο τοπίο.

Δίχως θλίψη η πόνο  συμπαραστάτης έστεκε, στο  άψυχο  σώμα,  που κείτονταν εμπρός του παγερά,  ανέκφραστο.

Τριγύρω  του λευκοφορεμένες  μορφές,  μοιρολογούσαν…

 Ήρθες   Α΄ … Θάνατε,  για  το γυμνό σαρκίο.  Κρύφτο,  σε μέρος άνυδρο, ανήλιο και,  κρύο.

Η  τρομακτική  βροντή του κεραυνού που έσκασε  δίπλα του, τον  ταρακούνησε.

Την στιγμή, που  πυροκλαστικό ρεύμα  ζεματούσε το πρόσωπο καψαλίζοντας του φρύδια και μαλλιά  ενστικτωδώς, προσπάθησε να κλείσει τα πονεμένα από το κροτάλισμα …τύμπανα  του, που  κόντεψαν να σπάσουν, τότε…

Ακούστηκε η  ανυπέρβλητη φωνή.
Μια φωνή  βραχνή, υπόκωφη, σαν απρόσμενη λάβα  ηφαιστείου βγαλμένη  λες, από τα έγκατα της γης.

Η λάμψη του κεραυνού, που προηγήθηκε, σε αγαστή  συνεργασία  με τον φόβο  έγιναν,  κουρτίνα αόρατη  σκεπάζοντας,  τα δακρυσμένα από  το κάψιμο μάτια του.

Δεν  μπορούσε να  δει, ποιος του μιλούσε.
Ήταν  ο  Μεθέωντας  ή  κάποιος  άλλος?

Μόνο  λέξεις , σε γλώσσα  ακατάληπτη  παράξενες,  σφυροκοπούσαν  το …αδύναμο  μυαλό του.

Απ’ τη  ροή, ενός  άγνωστου  λογύδριου  έντρομος, να  συγκρατήσει μπόρεσε,  την στερνή   του παράγραφο.

Α,  εμ  σορτύλ.  Σίλ  οτ  μγινε.  Ρτσα, ρτσα, νε λεσνάπ.

Το  αποτελείωμα της  ασυνάρτητης  φράσης   ακολούθησε,  μια αιχμηρή… βελούδινη  σιωπή.

Συνεχίζεται…

Για όλους...!

6

 Το  Όν,  μουγκρίζοντας  υπόκωφα  έδειχνε, σαν να  προσπαθούσε, να  εντοπίσει τη λεία του.

Μια υπόνοια του Άλεξ  πως δεν είχε συμβατική όραση, ούτε  ακοή  αλλά,  έβρισκε  τα θηράματα του  χρησιμοποιώντας  ανταπόκριση  υπερήχων  η  σονάρ  του φάνηκε ακραία μα,  όχι αδύνατη.

Στα όρια του πανικού, άρπαξε το κινητό.  Τουλάχιστον, έπρεπε να το φωτογραφίσει…

Η  ένδειξη, άδεια μπαταρία, αναβόσβηνε ειρωνικά …

Το πανάθλιο τέρας, δείχνοντας να σιγουρεύτηκε για το στόχο του, άρχισε να σκαρφαλώνει  έρποντας,  στην  απότομη όχθη. Κατευθύνονταν  ακριβώς,  στο σημείο  όπου, με τον τρόμο να κυριαρχεί και, ένα πολικό ρίγος, να διαπερνά την  σπονδυλική του στήλη …ακινητοποιημένος,  έστεκε ο  Αλέξ.

Μια δυσώδη, φλογισμένη αναπνοή, ανάμικτη  ψόφιου και, μούχλας  να τον έχουν  τυλίξει αποπνικτικά, με  όση δύναμη του είχε  απομείνει κατέβαλε, μια  ύστατη  προσπάθεια  να  ξεκολλήσει… Αδύνατο κι’ ενώ,

η  κοντανασεμιά του έγινε βαριά, οι  διογκωμένες του φλέβες  έτοιμες να εκραγούν  και,  οι  κόρες των ματιών του, άρχισαν να διαστέλλονται καθώς,  οι  σφυγμοί της καρδιάς,  σαν χάλκινο τύμπανο,  κτυπούσαν έντονα, ακανόνιστα,  στο πονεμένο του στήθος…

Το… απερίγραπτο  πλάσμα  έφτασε  τόσο κοντά,  που παρά την αγωνία του …μέτρησε στα, με υμένα  ενωμένα, μπροστινά  του πόδια,  από επτά  απαίσια,  με γαμψά,  αποκρουστικά νύχια, δάχτυλα  τα οποία, στα επόμενα  δευτερόλεπτα,  θα του ξέσκιζαν  τις σάρκες!

Το  αλλόκοτο  κτήνος  απότομα, τίναξε προς το μέρος  του, ένα  πλοκάμι.

Ένιωσε το ψυχρό,  ερπετοειδές  άγγιγμα,  να γλιστρά  γλοιώδη, γύρω από την κνήμη του αριστερού  του ποδιού προσπαθώντας, να το τυλίξει.

Με σχεδόν, κομμένη την ανάσα, δίχως  δυνατότητα αντίδρασης,  κοιτούσε,  με μάτια  γουρλωμένα, να επέρχεται το μοιραίο.

Απρόσμενα,  ελάχιστα  πριν το απόκοσμο ερπετό  τον γραπώσει ,ένας  ξαφνικός,  βίαιος,  ανεμοστρόβιλος  φύσηξε,  παρασύροντας  τα πάντα  στο πέρασμα  του.

Κι’  ενώ, μια  αέρινη  αρπάγη,  ανασήκωνε  τον ίδιο ψηλά,  σαν  πούπουλο  η  ίδια …θεομηνία ξαπόστελνε τον  κτηνώδη  Μεθέωντα  να κατρακυλήσει,  με  μεγάλο θόρυβο,  στο  πάτο  της  ρεματιάς.

Μέσα  στη  ταραχή  του ο Άλεξ  σκέφτηκε … λυτρωτικά.

Ευτυχώς, γλίτωσα…

Τέτοιο  γκρεμοτσάκισμα,  σίγουρα, θα τον αποτελείωσε  ωστόσο,  οι  ευσεβείς του πόθοι  παρέμειναν ανεκπλήρωτοι.

Ο Μεθέωντας  παρ’ ότι,  έμοιαζε ζαλισμένος,  σαστισμένος  γρήγορα, «γεμίζοντας, με τον αντίλαλο, ενός  τρομερού  βρυχηθμού  την ρεματιά»  ξανασηκώθηκε.

«Ο Άλεξ  έχοντας σύμμαχο  την απρόσμενη  βοήθεια του Αιόλου αισθάνονταν,  σαν πιλότος  ο  οποίος, στη  πτώση του αεροσκάφους είχε κάνει  επιτυχή εκτίναξη  του σωστικού καθίσματος  ταξιδεύοντας,  με το αλεξίπτωτο…

Σε ,μια  αργή περιδίνηση,  που τον στριφογυρνούσε  γλυκά, ήρεμα,  στο  ύψος,  που  το αδηφάγο, αηδιαστικό πλάσμα, δε μπόραγε  να  τον φθάσει.

Εκείνο  εξαγριωμένο, ξεχύνοντας  από το  βρωμόχνωτο  στόμα  του χοληδοπράσινους  αφρούς σκαρφάλωσε ,  πιότερο άγριο  στην όχθη  ακολουθώντας  έρποντας τη  χαμένη  λεία  του.

Η υπερυψωμένη  πτήση του  Άλεξ , «σε παράλληλη πορεία, με το παρόχθιο μονοπάτι  της ρεματιάς»  τον κατεύθυνε  νότια, προς το νεκροταφείο.

Ο  ανέλπιστος  ανεμοπτερισμός  του …χάριζε κουράγιο και, παρά την αίσθηση του αβέβαιου  χρόνου ….

Από την ασφαλή  απόσταση  έπαιρνε  κουράγιο  μετατρέποντας  τον  αρχικό  του πανικό, σε  μια περίεργη σιγουριά. 

Άρχισε, να  παρατηρεί  την  επιβλητική  διάπλαση του Μεθέωντα  νιώθοντας  κατά  βάθος,  ένα συναίσθημα  οίκτου, για το  ασύμμετρο  πλάσμα! 

Κάποια  στιγμή,  όταν,  μαύρα  σύννεφα  έκρυψαν  τον λαμπρό  ήλιο, αισθάνθηκε  τη  μυρωδιά  της  βροχής .
Ο  …ευεργετικός  άνεμος,  όπως  απότομα άρχισε,  άλλο  τόσο έξαφνα …έπεσε,  κάνοντας την  απροσδόκητη  του αιώρηση,  «λόγω  της άπνοιας» να  σταματήσει.

Άρχισε,  να …προσγειώνεται  πλησιάζοντας  πάλι  ταχύτατα, στον όλεθρο που προσωρινά  φαντάστηκε  ότι,  του είχε ξεφύγει… 

Το  ευτύχημα είχε ξαναβρεί  τη χαμένη  του φωνή αρχίζοντας  να σκούζει  δυνατά...
Εκλιπαρούσε  κάποιος,  να τον βοηθήσει,  μάταια!

Στην αδυσώπητη  ερημιά  κανείς, δεν αποκρίνονταν. 

Για όλους.!

5}  Συνέχεια απο το προηγούμενο. 

 Το  ασυνήθιστο  πλάσμα, εξακολουθούσε  να πλησιάζει  σταθερά.

Η  παρουσία του Άλεξ  αλλά… πιο  πολύ το βραχνιασμένο  γαύγισμα  του Δία, δεν έδειχναν να το ανησυχούν  ιδιαίτερα αντίθετα,  τραβούσε  κατ’ ευθείαν, προς  το μέρος τους.

Αστραπιαία, σκέφτηκε την  βιντεοκάμερα  έπρεπε  πάση θυσία,  να  βιντεοσκοπήσει  την παρουσία  του…

Αργότερα  ποιος, θα  τον  πίστευε σαν διηγούνταν  τα  όσα είδε  σίγουρα,  θα τον  περνούσαν  για τρελό η το λιγότερο,  φαντασμένο.

Προσπάθησε  να  ανασηκωθεί,  να τρέξει  τα  πόδια του όμως έμοιαζαν, σαν ασήκωτες  άγκυρες.

Διαπίστωσε  ότι,  κάποια  δύναμη αόρατη,  τον κράταγε  καθηλωμένο στο έδαφος.

Ελευθερία κίνησης,  ένοιωθε μόνο στο κορμί  και, τα χέρια.

Στο  πρόσωπο του ο  πυρετώδης  ιδρώτας,  ξανάρχιζε  την  αυλακωτή του διαδρομή στάζοντας, στο λαιμό του…

Τούτη τη φορά όχι από τον καύσωνα, μα  από την αγωνιώδη  του υπερπροσπάθεια  να απαγκιστρωθεί.

 Δεν ήταν από τους άντρες που, εύκολα το βάζουν κάτω.  Σαν έφεδρος αξιωματικός, σε σμήνος  ειδικών  επιχειρήσεων  του στρατού, είχε  εκπαιδευτεί σκληρά,  στην  εκτέλεση αποστολών  έρευνας και, διάσωσης μάχης.

Επιστράτευσε την τετράγωνη  λογική του…

Η  αδυναμία του ωστόσο να βρει  πρόσφορη λύση τον έκανε να αισθάνεται,  παγιδευμένο  αγρίμι.

Μια  νέα τούτη  τη φορά, απέλπιδα  προσπάθεια  ενεργοποίησης  των φωνητικών του χορδών,  αποδείχτηκε  μάταιη.

Από  τ’  ορθάνοιχτο στόμα  του, δεν έβγαινε ο  παραμικρός  ψίθυρος!

 Το  αποκρουστικό  Όν  είχε φτάσει απέναντι  του ενώ, το μοναδικό φυσικό εμπόδιο που τους χώριζε, ήταν το ύψος της απότομης  όχθης. 

Σε μια αναλαμπή του μυαλού υπολόγισε ότι, η μεταξύ  τους απόσταση,  δε ξεπερνούσε τα σαράντα,  ανηφορικά, ανθρώπινα βήματα...

Τότε, πρόσεξε  την ανασηκωμένη …καγκελωτή  τρίχα  του Δία.

Τα  βραχνά του γαυγίσματα  είχαν μετατραπεί σε γρυλίσματα   ικεσίας.  Βάζοντας  την ουρά στα σκέλια  έκανε απότομη  στροφή  και,  εξαφανίσθηκε  τρέχοντας  στην αυλή του σπιτιού.

Ο  Αλέξ,  στην νεκρική σιγή, κοίταξε τριγύρω, με αγωνία.
Δε περνούσε  κανείς  αντίθετα…

Το  απαίσιο  πλάσμα με τα διογκωμένα όπως της  ακρίδας, «στο χρώμα της  ώχρας» αποκρουστικά  του μάτια  που, γύριζαν  ανεξάρτητα  προς  όλες τις κατευθύνσεις, έδειχνε να τα  είχε …καρφωμένα  παγερά,  πάνω του.

Βρώμικα σάλια, που έσταζαν απ’ τις  εσώβαθες  τρύπες  σκοτεινών ρουθουνιών,  έπεφταν στη κρεμασμένη  έξω από το στόμα αφρισμένη,  τραχιά, κατακόκκινη γλώσσα του. 

Στο  άνοιγμα των δυνατών  σιαγόνων του, σε  κάθε  απαίσιο  βρυχηθμό,  διπλές, πριονωτές σειρές  δοντιών, με απειλητικούς …τεράστιους κυνόδοντες, έκαναν την εμφάνιση τους.    

Αφήνοντας, να του ξεφύγει, μια επίκληση Θεέ μου ο Άλεξ,  σταυροκοπήθηκε  σαν  αντίκρισε  τα αυτιά του κτήνους.

…Κολλημένα  λες στις παρειές του αταίριαστου κεφαλιού του, προσομοίαζαν τα ανθρώπινα,  τριπλάσια όμως σε μέγεθος  και, κωνικά έφερναν στον  ίδιον, μια  απροσδιόριστη διαίσθηση,  που τον προειδοποιούσε…

«Προσοχή!  Το τερατώδες πλάσμα, δε μοιάζει, για χορτοφάγο. Προφανώς  είναι, σαρκοφάγο, πτωματοφάγο  και,  παμφάγο».

Με  εξαίρεση τα κοντόχοντρα, «σαν μεγάλης  σαύρας» μπροστινά  του άκρα, «κατά  πολύ όμως μεγαλύτερα, από τους  γνωστούς  δρακόσαυρους  της νήσου  komodo»  το εύρωστο,  τριχωτό στήθος  του ταίριαζε περισσότερο,  σε  άγριο υπερανεπτυγμένο γορίλα.

Καθώς, σε δύο κοντόσωμα, «όμοια με προϊστορικού πτηνού»  μυώδη,  πισινά πόδια και, την υποβοήθηση, της χοντροκομμένης ουράς, στέκονταν ολόρθο, από το  ανέλπιστα  κακάσχημο κορμί  του, ξεπηδούσαν, δύο τεράστια πλοκάμια, που έφερναν στο χαώδες  στόμα του, ένα  συνθλιμμένο  βάτραχο.

Το  πρόσθιο  τμήμα  του που ορισμένες στιγμές  αντανακλούσε  το  φως καλύπτονταν,  με  ασημένια  ψαρόλεπα  ενώ, από  την αρχή  της  πλάτης  μέχρι  την  μετατροπή  της σε  φιδοουρά  κατέβαινε,  ραχιαίο, κυματοειδές  πτερύγιο.

Στους  τερατοειδείς ώμους του ρυθμικά, ανοιγόκλειναν αδύναμες,  μεμβρανοειδείς  φτερούγες  ενώ απ’ το  παραλογίσιο του κεφάλι,  «έχοντας στο ενδιάμεσο τους  προεκτεινόμενες κατά διαστήματα, μακριές,  εντομοειδείς κεραίες» ξεφύτρωναν, τέσσερα  μικρά, ελικοειδή κέρατα.

 Όλα  αυτά όταν, δεν ανέμιζε,  τα σκέπαζε, μια  γκριζοπράσινη, γεμάτη χορτάρια και, φύλλα παράξενη,  χαίτη. 

Έμοιαζε  πλάσμα που άνετα, θα  μπορούσε να ζει  η να κινείται και, μέσα στο νερό. 

Σε  προηγούμενη  πιθανόν εποχή  το είδος του, ίσως  μπορούσε  να  πετά.

Τώρα,  με  τόσο μικρό μέγεθος  αδύναμων φτερών, και,  κοντά, τρείς τόνους  βάρος  καθώς, σε θέση  έρπουσα  πλησίαζε  τα  εννέα  μέτρα  μήκος  σίγουρα,  θα  είχε  χάσει  από  καιρό, εκείνο το πλεονέκτημα…

Παρά τους σχετικούς υπολογισμούς  ο Αλέξ,  δε μπορούσε  να υποπτευθεί  το φύλλο η την ηλικία  ενώ, αναρωτιόταν τρομοκρατημένος.

Μπορούσε  αυτό  το όν να αναπαραχθεί  ζευγαρώνοντας?
Μήπως  ήταν  ερμαφρόδιτο?

Είχε βράγχια ,πνεύμονες  η και τα δύο?

Ήταν θηλαστικό  η  γεννούσε αυγά?

Πόσα  στομάχια  η  καρδιές  είχε?

Άραγε, υπήρχαν  κι’ αλλά παρόμοια η  μπροστά του έβλεπε  τον  τελευταίο απόγονο του είδους?

Τα  αγωνιώδη  του ερωτήματα  κατέληξαν  σε, ένα και, μοναδικό εφιαλτικό συμπέρασμα.

Κατά κάποιο  εξωφρενικό τρόπο, όλες οι συνομοταξίες  ζώων, ερπετών, ψαριών, πτηνών και  εντόμων ή  μια  θλιβερή, οικτρή παραξενιά  της φύσης είχαν διασταυρωθεί,  ώστε  να  σχηματίσουν  το αλλόκοτο, απόκοσμο,  ετερόκλητο αυτό θηρίο!

Στο μυαλό του με  κεφαλαία γράμματα, ένα πρωτότυπο όνομα  που, θα  ταίριαζε απόλυτα  σε  τούτο  το βδελυρό  συναπάντημα,  έκανε την  εμφάνιση του…

ΜΕΘΕΩΝ…

Μπροστά  του έστεκε, ένας  αγγελόσχημος,  κερασφόρος,  ΜΕΘΕΩΝΤΑΣ!

 Συνεχίζεται….

Για όλους...!

Για όλους...!

Έμαθε  κανείς  σας  πως , πνίγηκε?

Μάλλον,  ένοιωσε  αδιαθεσία, δεν έπρεπε να μπει ,στη θάλασσα.

Μπα, εγώ άκουσα  πως , δεν ήξερε καλό κολύμπι και, έπεσε σε βαθιά νερά…

Όχι  ρε παιδιά!   Μπάνιο, ήξερε καλό  αλλά… τον παρέσυραν τα ρεύματα και, κουράστηκε.

Τι  λέτε καλέ ο άνθρωπος  ,είχε παραφάει ,δεν είχε ακόμη χωνέψει…   

Εμένα  δε μου φεύγει η  εντύπωση πως, όταν  ήρθε,  έμοιαζε  πιωμένος  λάθος του που μπήκε,  στο  νερό…

Κι’ ο πλέον  ενήμερος της  παρέας…

Εγώ,  έμαθα  ότι, είχε  οικονομικά  και, οικογενειακά  προβλήματα  κι’ ότι, όλα αυτά  του είχαν κάνει  …πέτρα  ασήκωτη  τη καρδιά  έτσι,  πάτωσε…. 

Μ’  αγαπάς?

Μα…  αφού το ξέρεις  πεθαίνω, για σένα…

Μμ’ γι’ αυτό είσαι, διαρκώς  …πτώμα!

Σε  αγρόκτημα  κάπου, στην Αργεντινή.  Ένα μικρό βόδι αφηνιάζει τρέχοντας  δώθε, κείθε  και, καθώς  η  αγρότισσα  τα χει χαμένα  ακούγεται  ο γείτονας  που  της  φωνάζει . ..

 Άντε μωρή ζουρλή, πιάσε το βόδι απ’ τα κέρατα να σταματήσει.

Όμως  εκείνη,  προχωράει  προς  τον άντρα της  που στέκει στη βεράντα  ως  που, ο  γείτονας  ξαναφωνάζει… Όχι  αυτό το βόδι, το άλλο  που, τρέχει σου είπα!

Συνελήφθη  πασίγνωστός  ποδοσφαιριστής  γιατί, μέσω facebook  εξεδήλωσε τη πρόθεση,   να …κρεμάσει τα  παπούτσια του!

Γνωστός, επίσης  σταρ  χαρακτηρίστηκε  από το σύλλογο χορτοφάγων ως  σαδιστής  επειδή  μέρα,  παρα  μέρα …έσφαζε  λέει, καρπούζι   …

Χώρια εκείνος ο  μεγαλομέτοχος  εταιρίας που κατηγορείται ότι, έπνιγε τα λεμόνια...

Τέλος  πάντων, σε τι κοινωνία  ζούμε?  Τι  βίτσια  είναι αυτά?  Χα, χα, χα…

4 ....Συνέχεια από το προηγούμενο

Ίσως και, να ήταν η μοναδική φορά, που έβλεπε τον άριστα εκπαιδευμένο του ποιμενικό, σε  …ταραχή  τέτοια ώστε, να μην προσέχει  διόλου τις προσταγές  του...

Γεμάτος  περιέργεια κι’ ο  ίδιος συνέχισε να διερευνά με σκοπό, να  ανακαλύψει τον λόγο του επίμονου  εκνευρισμού του.

Προς  στιγμής, σε κάποια απόσταση της μισοσκότεινης κοίτης που ευδιάκριτα δε μπόραγε να  ξεχωρίσει, σαν να διέκρινε, μια  βιαστική,  ανθρώπινη φιγούρα ωστόσο, ακακίες, φτέρες  και, κάθε λογής αγριάδες που ξεφύτρωναν στις όχθες, δε του επέτρεπαν, να είναι απόλυτα σίγουρος…

Άραγε, όποιος  κι’ αν  ήταν, τέτοια ώρα, για ποιο λόγο γυρόφερνε στο ρέμα … αναρωτήθηκε? 

Η απορία του μεγάλωνε καθώς  ο  Δίας,  παρά το  ακατάπαυστο γαύγισμα που, με εκκωφαντικό αντίλαλο διαχέονταν στη ρεματιά, δεν έδειχνε  επιθετική συμπεριφορά  κάτι, που συνήθιζε, στις περιπτώσεις …κινδύνου.

 Ο  Αλέξ, άρχισε  να …συλλαμβάνει μερικούς,  εναλλασσόμενους θορύβους.

Πλατσουρίσματα,  βαριά  πατήματα, με  κλαδιά  να σπάνε η  ένα ακαθόριστο  σύρσιμο  στο έδαφος  μαζί, με  πέτρες  να μετατοπίζονται σημάδια ότι, το …άγνωστο,  πλησίαζε…

Εντούτοις,  παρά  την επιμονή του να ξεκαθαρίσει την οπτική εικόνα λίγο, άρχισε να αμφιβάλει …Μάλλον, δεν  επρόκειτο για άνθρωπο...

Το μυαλό του, πήγε σε κάποιο …ζωντανό  που, για να ξεδιψάσει, θα κατέβηκε ως το βαθύσκιωτο ρυάκι  καταστάσεις,  συνηθισμένες, με τα …ημιάγρια  κατσίκια της περιοχής  αρκετές φορές, έχαναν  το δρόμο της επιστροφής, για το Δία όμως…

Αυτού του είδους οι ενοχλήσεις, δεν ήταν ασυνήθιστες άρα, από τι προέκυπτε  η  παρατεταμένη , εκνευριστική  του αντίδραση …

Δε  πρόλαβε να ολοκληρώσει τις τελευταίες  του σκέψεις  όταν…

Η  κούπα που κράταγε, έπεσε  από τα χέρια του σπάζοντας, σε άνισα  κομματάκια  ενώ, κατακάθια του καφέ  εκτινάχτηκαν  πασαλείβοντας  μπουρνούζι,  πόδια και,  σαγιονάρες έκπληκτος, μη μπορώντας  να πιστέψει, σε ότι  έβλεπε  έντονα ,έτριψε τα μάτια του…

Στο μικρό ξέφωτο, ένας τεράστιος, σκοτεινός  όγκος, ένα πλάσμα ασυνήθιστο,  έκανε την εμφάνιση του.

Κεφάλαιο  δύο.

Βελούδινη  σιωπή.

Μικρός, άκουγε  συχνά  το παραμύθι, για κάποιο αρχέγονο ον  το οποίο,  έκανε κατά διαστήματα  την εμφάνιση του, στο ρέμα…

Έλεγαν, πως  άρπαζε και, καταβρόχθιζε ανθρώπους!  

Με στόμφο μάλιστα διηγούνταν ότι, ορισμένοι συγχωριανοί  οι συντοπίτες  από τα γύρω χωριά κατά καιρούς , είχαν εξαφανιστεί δίχως έκτοτε κανείς, να τους ξαναδεί. 

Η φήμη, ήθελε το μοναδικό άνθρωπο που  αντίκρισε  από κοντά το παράξενο αυτό ον,  «ένα νεαρό ταχυδρόμο» για καιρό, να  χάνεται…

Επανεμφανίστηκε φοβισμένος, σε  άθλια κατάσταση  κραυγάζοντας  ακαταλαβίστικες  ασυναρτησίες και,  δείχνοντας διαρκώς, τα δαιδαλώδη, πανύψηλα κορφοβούνια.

Η  κατάληξη του, να τον κλείσουν, σε ψυχιατρικό ίδρυμα όπου, σε σύντομο χρονικό διάστημα  έσβησε, αποτρελαμένος.

Μέχρι  πριν από λίγο κι’ ο Αλέξ, πίστευε  πώς η ιστορία  εκείνη ήταν, μια  εντυπωσιακή  επινόηση, ένας  τρόπος,  να τρώει  όλο του το φαγητό.

Να όμως τώρα αντιμέτωπος, με το …ξακουστό πλάσμα  που  ανέτρεπε με πάταγο, κάθε αυθαίρετη  θεωρία του, για το …πανέξυπνο, γονικό τέχνασμα  επαληθεύοντας,  πατροπαράδοτες  παραδόσεις  και, θρύλους…  

Πλέον, μπορούσε  να το διακρίνει αρκετά.

Στο σημείο εκείνο το τοπίο καθάριζε παράλληλα, με  το ξημέρωμα  που είχε… προχωρήσει.

Το  αλλοπρόσαλλο ον!  Πότε, έστεκε όρθιο,  πότε, περπάταγε σκυφτό.  Πολλές φορές, έπεφτε στα τέσσερα,  προχωρώντας  σπαστά  σαν  μεγάλη φιδόσαυρα.

Είχε τόσο πλησιάσει  που το φρικαλέο του περίγραμμα , άρχισε να διαγράφεται έντονα.

Φευγαλέες στιγμές,  σαν το φως του πρωινού …άγγιζε ορισμένα  του σημεία, δημιουργούνταν,  ασημένιες,  σπινθηροβόλες  αντανακλάσεις  όρθιο δε φάνταζε,  θεόρατο.
Το ύψος του, θα ξεπερνούσε τα πεντέμισι μέτρα  μπορεί και, περισσότερο.

Στη αρχή του φάνηκε σαν πιθηκοειδή  γρήγορα,  άλλαξε γνώμη όταν  σε, μια πλάγια μετατόπιση,  φάνηκε η  πλάτη του.

Κατέληγε σε μακριά,  φολιδωτή ουρά  που στην απόληξη  της,  γυροσκοπούσαν  επιβλητικά τα μάτια,  ενός ορθόστατου φιδίσιου κεφαλιού χοντρό  όσο, ενός Πύθωνα!

Στο αλλόκοτο σώμα  εξίσου φοβερό, έμοιαζε να είναι  το κεφάλι  κάτι, μεταξύ κροκοδείλου και, αλόγου!

«Από  το μυαλό του  Άλεξ  πέρασε η  εικόνα του τρομερού  Μινώταυρου
γιού  του βασιλιά της Κρήτης  Μίνωα  που φυλακισμένος στον τρομερό Λαβύρινθο  καταβρόχθιζε  παιδιά των Αθηναίων και, κατά  την μυθολογία, εμφανιζόταν  να έχει  κεφάλι  ταύρου» 

«Βέβαια οι μυθώδεις  ιστορίες, «έχοντας  περισσότερο, συμβολική  σημασία» είχαν  γραφτεί  χιλιάδες  χρόνια πριν».

Ανατρέχοντας στην παραμυθολογία,  θυμήθηκε  διάφορα,  δύσμορφα πλάσματα  του  παρελθόντος…

Το  θεοσκότεινο κέρβερο, με  τα τρία κεφάλια φύλακα, στην είσοδο του κάτω κόσμου.

Τους  περίφημους, στο  ξακουστό Πήλιο κενταύρους,  με σώματα  μισό  ανθρώπου και, μισό  αλόγου.

Τη  φοβερή, με τα πολλαπλά  κεφάλια… Λερναία  Ύδρα.

Παρόμοιο  όμως, σαν αυτό που έστεκε μπροστά του,  αδυνατούσε  να σκεφτεί! 

Ούτε  η πιο νοσηρή φαντασία,  όπως  εκείνη των σεναριογράφων και, σκηνοθετών ταινιών τρόμου  του Hollywood  ήταν  ικανή, για να  σχεδιάσει  ποτέ, κάτι τέτοιο.

Συνεχίζεται...

Ίσως και, να ήταν η μοναδική φορά που έβλεπε τον άριστα εκπαιδευμένο του ποιμενικό, σε  …ταραχή  τέτοια ώστε, να μην προσέχει  διόλου τις προσταγές  του.

Γεμάτος  περιέργεια κι’ ο  ίδιος, συνέχισε να διερευνά, με σκοπό να  ανακαλύψει τον λόγο του επίμονου  εκνευρισμού του.

Προς  στιγμής, σε κάποια απόσταση της μισοσκότεινης κοίτης που ευδιάκριτα δε μπόραγε να  ξεχωρίσει, σαν να διέκρινε, μια  βιαστική,  ανθρώπινη φιγούρα ωστόσο, ακακίες, φτέρες  όπως επίσης και, κάθε λογής αγριάδες, που ξεφύτρωναν στις όχθες, δε του επέτρεπαν να είναι, απόλυτα σίγουρος.

Άραγε, όποιος  κι’ αν  ήταν, τέτοια ώρα, για ποιο λόγο γυρόφερνε στο ρέμα … αναρωτήθηκε? 

Η απορία του, μεγάλωνε καθώς  ο  Δίας  παρά το  ακατάπαυστο γαύγισμα του που, με εκκωφαντικό αντίλαλο διαχέονταν στη ρεματιά δεν έδειχνε  επιθετική συμπεριφορά  κάτι, που συνήθιζε, στις περιπτώσεις …κινδύνου.

 Ο  Αλέξ άρχισε,  να …συλλαμβάνει μερικούς  εναλλασσόμενους θορύβους.

Πλατσουρίσματα,  βαριά  πατήματα, με  κλαδιά  να σπάνε η  ένα αόριστο σύρσιμο  στο έδαφος  μαζί, με  πέτρες  που φαίνονταν  να μετατοπίζονται σημάδια ότι, το …άγνωστο  πλησίαζε…

Εντούτοις,  παρά  την επιμονή του να ξεκαθαρίσει την οπτική εικόνα άρχισε και,  να αμφιβάλει …Μάλλον, δεν  επρόκειτο για άνθρωπο.

Το μυαλό του πήγε σε κάποιο …ζωντανό  που, για να ξεδιψάσει, θα κατέβηκε ως το βαθύσκιωτο ρυάκι  καταστάσεις,  συνηθισμένες, με τα …ημιάγρια  κατσίκια της περιοχής»  που έχαναν  το δρόμο της επιστροφής, για το Δία όμως…

Αυτού του είδους οι ενοχλήσεις, δεν ήταν ασυνήθιστες άρα, από τι προέκυπτε  η  εκνευριστική  του αντίδραση …

Δε  πρόλαβε να ολοκληρώσει τις τελευταίες  του σκέψεις  όταν…

Η  κούπα που κράταγε, έπεσε  από τα χέρια του σπάζοντας, σε άνισα  κομματάκια  ενώ, κατακάθια του καφέ  εκτινάχτηκαν  πασαλείβοντας  μπουρνούζι,  πόδια και,  σαγιονάρες.

Έκπληκτος, μη μπορώντας  να πιστέψει, σε ότι  έβλεπε  παρατεταμένα, έτριψε τα μάτια του…

Στο μικρό ξέφωτο, ένας τεράστιος, σκοτεινός  όγκος, ένα πλάσμα ασυνήθιστο,  έκανε την εμφάνιση του.

Κεφάλαιο  δύο.

Βελούδινη  σιωπή.

Μικρός, άκουγε  συχνά  το παραμύθι, για κάποιο αρχέγονο ον  το οποίο  κατά διαστήματα,  έκανε την εμφάνιση του στο ρέμα…

Έλεγαν, πως  άρπαζε και, καταβρόχθιζε ανθρώπους!  

Με στόμφο μάλιστα διηγούνταν ότι, κατά καιρούς  ορισμένοι συγχωριανοί  οι συντοπίτες  από τα γύρω χωριά, είχαν εξαφανιστεί δίχως έκτοτε κανείς, να τους ξαναδεί. 

Η φήμη, ήθελε το μοναδικό άνθρωπο που  αντίκρισε  από κοντά το παράξενο αυτό ον,  έναν νεαρό ταχυδρόμο, για καιρό να  χάνεται…

Επανεμφανίστηκε φοβισμένος, σε  άθλια κατάσταση  κραυγάζοντας  ακαταλαβίστικες  ασυναρτησίες και,  δείχνοντας διαρκώς, τα δαιδαλώδη, πανύψηλα κορφοβούνια.

Η  κατάληξη του, να τον κλείσουν, σε ψυχιατρικό ίδρυμα όπου, σε σύντομο χρονικό διάστημα  έσβησε, αποτρελαμένος.

Μέχρι  πριν  λίγο κι’ ο Αλέξ πίστευε,  πώς η ιστορία  εκείνη ήταν, μια  εντυπωσιακή  επινόηση, ένας  τρόπος  να τρώει  όλο του το φαγητό.

Να όμως που τώρα, βρισκόταν  αντιμέτωπος, με το ξακουστό πλάσμα  που ανέτρεπε με πάταγο κάθε αυθαίρετη  θεωρία του, για το …πανέξυπνο, γονικό τέχνασμα  επαληθεύοντας,   πατροπαράδοτες  παραδόσεις  και, θρύλους…  

Πλέον, μπορούσε  να το διακρίνει αρκετά.

Στο σημείο εκείνο το τοπίο καθάριζε παράλληλα, με  το ξημέρωμα  που είχε… προχωρήσει.

Το  αλλοπρόσαλλο ον!  Πότε, έστεκε όρθιο,  πότε, περπάταγε σκυφτό.  Πολλές φορές, έπεφτε στα τέσσερα,  προχωρώντας  σπαστά  σαν  μεγάλη φιδόσαυρα.

Είχε  πλησιάσει τόσο που, το φρικαλέο περίγραμμα  του, άρχισε να διαγράφεται έντονα.

Φευγαλέες στιγμές  σαν το φως  του πρωινού …άγγιζε, ορισμένα  σημεία του δημιουργούνταν,  ασημένιες,  σπινθηροβόλες  αντανακλάσεις  όρθιο δε, φάνταζε θεόρατο.
Το ύψος του, θα ξεπερνούσε τα πεντέμισι μέτρα  μπορεί και, περισσότερο.

Στη αρχή του φάνηκε σαν πιθηκοειδή  γρήγορα,  άλλαξε γνώμη όταν  σε, μια πλάγια μετατόπιση,  φάνηκε η  πλάτη του.

Κατέληγε σε μακριά,  φολιδωτή ουρά  που στην απόληξη  της,  γυροσκοπούσαν  επιβλητικά τα μάτια,  ενός ορθόστατου φιδίσιου κεφαλιού χοντρό  όσο, ενός Πύθωνα!

Στο αλλόκοτο σώμα  εξίσου φοβερό, έμοιαζε να είναι  το κεφάλι  κάτι, μεταξύ κροκοδείλου και, αλόγου!

Από  το μυαλό του  Άλεξ  πέρασε η  εικόνα του τρομερού  Μινώταυρου
γιού  του βασιλιά της Κρήτης  Μίνωα  που φυλακισμένος στον τρομερό Λαβύρινθο  καταβρόχθιζε  παιδιά των Αθηναίων και, κατά  την μυθολογία, εμφανιζόταν  να έχει  κεφάλι  ταύρου! 

«Βέβαια  οι μυθώδεις  ιστορίες, είχαν  γραφτεί  χιλιάδες  χρόνια πριν  έχοντας  περισσότερο, συμβολική  σημασία».

Ανατρέχοντας στην παραμυθολογία  θυμήθηκε,  διάφορα  δύσμορφα πλάσματα  του  παρελθόντος…

Το  θεοσκότεινο κέρβερο, με  τα τρία κεφάλια φύλακα, στην είσοδο του κάτω κόσμου.

Τους  περίφημους, στο  ξακουστό Πήλιο κενταύρους,  με σώματα  μισό  ανθρώπου και, μισό  αλόγου.

Τη  φοβερή, με τα πολλαπλά  κεφάλια Λερναία  Ύδρα.

Παρόμοιο  όμως, σαν αυτό που έστεκε μπροστά του,  αδυνατούσε  να σκεφτεί! 

Ούτε  η πιο νοσηρή φαντασία,  όπως  εκείνη των σεναριογράφων και, σκηνοθετών ταινιών τρόμου  του Hollywood  ήταν  ικανή, για να  σχεδιάσει  ποτέ, κάτι τέτοιο.

Το  ασυνήθιστο  πλάσμα, εξακολουθούσε  να πλησιάζει  σταθερά.

Η  παρουσία του Άλεξ  αλλά… πιο  πολύ το βραχνιασμένο  γαύγισμα  του Δία  δεν έδειχναν  να  το ανησυχούν  ιδιαίτερα αντίθετα  κατ’ ευθείαν,  τραβούσε  προς  το μέρος τους.

Αστραπιαία, σκέφτηκε την  βιντεοκάμερα  έπρεπε  πάση θυσία,  να  βιντεοσκοπήσει  την παρουσία  του…

Αργότερα  ποιος, θα  τον  πίστευε σαν διηγούνταν  τα  όσα είδε  σίγουρα,  θα τον  περνούσαν  για τρελό η το λιγότερο,  φαντασμένο.

Προσπάθησε  να  ανασηκωθεί,  να τρέξει  τα  πόδια του όμως έμοιαζαν, σαν ασήκωτες  άγκυρες.

Διαπίστωσε  ότι,  κάποια  δύναμη αόρατη  τον κράταγε  καθηλωμένο στο έδαφος.

Ελευθερία κίνησης,  ένοιωθε μόνο στο κορμί  και, τα χέρια.

Στο  πρόσωπο του ο  πυρετώδης  ιδρώτας  ξανάρχιζε  την  αυλακωτή του διαδρομή στάζοντας στο λαιμό του…

Τούτη τη φορά όχι από τον καύσωνα, μα  από την αγωνιώδη  του υπερπροσπάθεια  να απαγκιστρωθεί.

Συνεχίζεται…

Προσοχή!  Πνευματικά δικαιώματα. κατοχυρωμένα.

Τις  μέρες του μεγάλου καύσωνα ο Αφελίδης  τηλεφωνεί στο Χαζοπούλη .

Δε μου λες  φίλε επειδή, κάτι  κατέχεις  από τεχνολογία  τι να κάνω, με το κλιματιστικό μου που κάνει θόρυβο?

Ενεργοποίησε το,  με sleep  ώστε,  ο θόρυβος  μετά από  λίγο να χαμηλώσει …απαντά εκείνος .

Μετά, από μερικές  ημέρες  ο Αφελίδης  ξανατηλεφωνεί στο Χαζοπούλη.

Φίλε!   Έψαξα όλη την αγορά αλλά,  σλιπ στο μέγεθος  του κλιματιστικού, δε βρήκα  έτσι, του πέρασα, ένα  μακρύ  σώβρακο του παππού μα ο θόρυβος  δε λέει να σταματήσει… υπάρχει άλλος  τρόπος?

Στο άκουσμα των νέων  ο Χαζοπούλης , βάζει τις  φωνές!   Τι λες  βρε αθεόφοβε,  που  κατεβάζει  ότι, θέλει   η κούτρα σου?

Ε’ καλά, «τον διακόπτει  ο  Αφελίδης»  επειδή  άλλαξα το σλιπ, με μακρύ σώβρακο εσύ, πρέπει να μου φωνάζεις?  

Μαιρούλα, θα έρθεις  μαζί μου μέχρι το κατάστημα των οπτικών ?

Πα, πα, πα, σε νεκροταφείο  βράδυ,  δε πάω, φοβάμαι!

Ποιο νεκροταφείο καλέ, στα οπτικά σου είπα.

Ε’ εκεί,  δεν είναι , που έχει  πολλούς  σκελετούς.?

2. Συνέχεια από το προηγούμενο.

«Η  πρωτομηνιά  εκείνου του  Ιουλίου,  ξεκινούσε  αισιόδοξα  μαζί  της    η  άδεια  ξεκούρασης  που  τιμής  ένεκεν, χορήγησε  στον εαυτό  του». 

«Η  προηγούμενη  περίοδος  αν και, ιδιαίτερα  κουραστική  ωστόσο,  ήταν ιδιαίτερα ωφέλιμη». 

«Απόφοιτος..  Αμερικανικού  πανεπιστημίου στην Μηχανική, ηλεκτρονικών  υπολογιστών, με  ντοκτορά  στην  ανάλυση  ηλεκτρομαγνητικών πεδίων-  συστημάτων  χαμηλών – υψηλών  συχνοτήτων  προτίμησε, «παρά  τις δελεαστικές  προτάσεις  να  εργαστεί στο  εξωτερικό»  να επιστρέψει  στην  Ελλάδα, για να διαπρέψει, πρωτοπόρος  στους  τομείς  αυτούς».

«Η  εταιρεία  ηλεκτρονικών ειδών, που είχε  ιδρύσει στη Θεσσαλονίκη  και, προσφάτως  είχε  επεκταθεί  στην Πρωτεύουσα του  επέτρεπε  όχι  άδικα, να έχει οικονομική  επιφάνεια».

«Τελευταία, μετά την υποβολή των απαραίτητων  δικαιολογητικών εναγωνίως , προσδοκούσε την ανάληψη σχετικής  έδρας, σε  νεοσύστατο  τμήμα του πανεπιστημίου  της  Αθήνας».
«Το  μέλλον,  έδειχνε  να  εξελίσσεται  σύμφωνα, με τις ώριμες προσδοκίες   του».

«Δεν είχε περάσει πολύς καιρός  που ανακαίνισε πλήρως  και, το  πατρικό  του».

«Το  παμπάλαιο,  πέτρινο σπίτι,  βρισκόταν  στις  παρυφές,  διακόσια  πενήντα  μέτρα  βορειότερα,  από το μικρό νεκροταφείο  του  χωριού».

«Χτισμένο δίπλα, στην όχθη μιας μεγάλης  ρεματιάς που  ξεκίναγε,  από  τις αγέρωχες  αετοφωλιές των  ορεινών  όγκων  καταλήγοντας  μερικά   χιλιόμετρα νοτιότερα στην  Αιγαιοπελαγίτικη  θάλασσα  περισσότερο, έμοιαζε  με ησυχαστήριο».

«Εκείνη την εποχή το αραιό νερό του, με  κελάρυσμα  που  …πρόδιδε  μικρό ρυάκι,  ίσα  που έτρεχε στην ρεματιά».

«Τα  χιόνια  που επί  τρία τέταρτα του χρόνου  κάλυπταν  τις  κορυφογραμμές  έλιωσαν  και, οι  υπέρχυλες  απ’ το χειμώνα πηγές  του  σχεδόν, είχαν  στερέψει».

«Μέχρι  τέλη  Αυγούστου  η ροή του,  θα σταματούσε  εντελώς  ως  και, τα μέσα Νοέμβρη όταν,  πρώιμες  νιφάδες, με λευκή  χειμωνιάτικη  κάπα  ξανάντυναν  τα  όρη  τότε,  θα ξανάπιανε  …δουλειά  κυλώντας   δειλά, στη κατηφόρα».

«Με  ταχύτητα και, βοή να  αυξάνουν  εντυπωσιακά,  φούσκωνε φτάνοντας  στο απόγειο του, στη καρδιά της άνοιξης».

«Φορτισμένος πάλι  συναισθηματικά  αναπόλησε  αλλοτινές,  περασμένες   εποχές, σαν  εκείνες, που το  κρουσταλλένιο  νερό δεν  αναιρούσε το  συγγενικό  του  συναπάντημα  με την  θάλασσα,  ολόκληρο τον  χρόνο».

Αποκαρδιωμένος,  αναθεμάτισε  ανθρώπινες , αλαζονικές ως  προς τη  φύση  συμπεριφορές  η  ενέργειες,  ασύστολα  απαράδεκτες  που  δημιούργησαν το  οξύτατο, φαινόμενο  του θερμοκηπίου  φαινόμενο, που  έφερνε με  την  σειρά  του …

 Άνοδο  της  θερμοκρασίας.  Λιώσιμο  των  πολικών  πάγων.  Παρατεταμένες   ανομβρίες  η  θυελλώδεις  ανέμους  τα  οποία,  προστιθέμενα στη  σπάταλη διαχείριση  των υδάτων,  την  αύξηση  των  πυρκαγιών  και, μια δραματική  μείωση του δασικού  πλούτου είχαν  σαν  επακόλουθο,  ανυπολόγιστες,  πλημυρικές  καταστροφές δημιουργώντας  συνθήκες,  κλιματολογικά  επικίνδυνες.

«Οι  ειδικοί  από καιρό,  έκρουαν  τον  κώδωνα  του  κινδύνου υπογραμμίζοντας».

Συνάνθρωποι   προσοχή!  Η  φύση  μας  προειδοποιεί!

Η  εκδίκησή  της μπορεί να  φαίνεται  αργή  όμως, θα  είναι  επώδυνη  τα  χειρότερα,  δεν  εμφανίστηκαν  ακόμη… ξυπνήστε! 

«Ο Αλέξ  μέσα από, μια στενόχωρη διάθεση  αυτοκριτικής  αναρωτήθηκε, προτού  καταλήξει,  συμπερασματικά».

«Καλά, πόσο  ανόητα  σκέφτομαι  τώρα  αρκούν μόνο οι προσωπικές  τύψεις, για να  επιλύσουν  τέτοιου  είδους,  περίπλοκα  ζητήματα»?

«Πρέπει  η  παγκόσμια  κοινότητα  προτού  η  κατάσταση  εξελιχθεί  σε  μη  αναστρέψιμη,   να …βουτήξει  τον  ταύρο,  από  τα κέρατα.

«Από  τις  πρώτες  τάξεις  του σχολείου  παράλληλα  με  την  οικογένεια,  να  ξεκινήσει,  ένα  ευρύτατο  πρόγραμμα   ώστε,  να κατευθύνει  τις  νέες  γενιές,  να  αποκτήσουν  περιβαλλοντική,  οικολογική  συνείδηση   πρώτιστη  όμως  προϋπόθεση   η  αλλαγή  νοοτροπίας,   όλων  μας»! 

 «Στο σημείο εκείνο,  κατέβασε τον διακόπτη της  απαισιοδοξίας  …εντοπίζοντας πίσω  από, μια αισιόδοξη χαραμάδα γελαστή, να του  κλείνει, το  μάτι η Ελπίδα».

Τελειώνοντας την διανοητική  περιδίνηση,  επέστρεψε  στην πραγματικότητα όπου, σαν φανατικός λάτρης  της  γυμναστικής  πρόλαβε να επιδοθεί σε μερικές, ελαφριές  ασκήσεις…

Κατόπιν, έριξε στη τσέπη του μπουρνουζιού το  κινητό, άδραξε  στο χέρι  την κούπα, με τον  αχνιστό καφέ και, ξεμύτισε στη περιποιημένη  αυλή φορώντας,  καλοκαιρινά  υποπόδια ».

Καλημέρα  Δία!  Φώναξε  στο  σκύλο  του ο οποίος  γεμάτος  χαρά,  όρμησε  κατ’  πάνω  του».

«Σιγά,  σιγά, θα με  πετάξεις κάτω μαζί, με το καφέ.

‘Έχωσε τα  δάχτυλα του βαθιά  χαϊδεύοντας το  πυκνό, λευκόγκριζο, γυαλιστερό του τρίχωμα.

Ο Δίας, ένας  αρσενικός, γνήσιος,  Ελληνικός  εξάχρονος  ποιμενικός, με  πράσινα  μάτια που  σαν  ορθώνονταν στα πισινά  του πόδια τον  ξεπέρναγε σε  ύψος,  «γαβγίζοντας  ελαφρά,  με  εξαντλητικό  κούνημα της  ουράς»  τον  καλημέρισε, στην  δική του …διάλεκτο…

Από  την στιγμή  που τον ένοιωσε ξυπνητό  διαρκώς, γρύλιζε  έξω από την  πόρτα».

Για  τον  Αλέξ ήταν  ο μοναδικός, πιστός  φίλος.  Η  προστασία  του, στην ερημιά. Τον  είχε μεγαλώσει από μια σταλιά,  κουταβάκι.

Το  δέσιμο τους ήταν τέτοιο, ώστε ο  ένας  ενστικτωδώς, καταλάβαινε τον  άλλο.

«Ο Δίας,  που… ένοιωθε τις  ανθρώπινες … ιδιοτροπίες του πιστά, ακολουθούσε  πάντα  τις προσταγές  του».
Συνήθιζε  να  λαγοκοιμάται, έξω  από  το  δωμάτιο του ενώ  δίχως σοβαρό  λόγο, δε  γάβγιζε …ποτέ!

Ωστόσο, χάλαγε το  κόσμο,  σαν του …γυάλιζε κάποια θηλύκια  η  παρείσακτος  αρσενικός  στην  περιοχή, τολμούσε να αμφισβητήσει  την εξουσία  του…

Απόλυτα επικίνδυνος γινόταν όταν, «έστω, γι’ αστείο» κάποιος  προσποιείτο  ότι, μπορούσε  να  βλάψει  το …αφεντικό του τότε,  ποιος …είδε το μεγαλοδύναμο και, δε  τρόμαξε.

Εκτός  από την ανεξάντλητη  υπακοή  προς  τον Αλέξ  φόβο,  δεν ένοιωθε για κανέναν και, για τίποτε.

Με τη σειρά του κι’ εκείνος  μεθοδικά, προσπαθούσε να  απαλύνει  τα  ζωώδη ένστικτα του…

Οι  επισκέψεις στον κτηνίατρο,  γινόταν τακτικά  και, προκαθορισμένα.

Τον έξυσε λίγο ακόμη, στο πίσω μέρος  του κεφαλιού

που του άρεσε  ιδιαίτερα,  σιγοψιθυρίζοντας  …στοργικά  τρέχα  τώρα καμιά  βόλτα και, γύρνα.

Ξαναγάβγισε κοιτώντας τον, με το  χαριτωμένο, λοξό, «δείγμα της δική  του αφελούς,  σκυλίσιας  απορίας»  γύρισμα  του  κεφαλιού η  εντολή, του φάνηκε διαφορετική  βόλτες συνήθως, έκαναν  παρέα.

Πολύ ζέστη!   Δεν είναι κατάλληλες συνθήκες για  επιπλέον γυμναστική,  ξανάπε  ο Αλέξ  …διαβάζοντας  το  απορημένο του  βλέμμα.

Ο Δίας  διαισθανόμενος το δίκιο του αφού  κι’ εκείνος,  ένοιωθε την  δυσκολία  προσαρμογής,  «φυσικό  μειονέκτημα δεν είχε  ιδρωτοποιούς αδένες και  η  ζέστη  τον  επηρέαζε»  έκανε  μερικούς  γύρους,  στη  μοσχομύριστη  γεμάτη  γαρδένιες,  τριαντάφυλλα και,  ορτανσίες αυλή  ορμώντας  τελικά, στο  παρόχθιο  δρομάκι.

Η  ώρα  για  προσωπική  λάτρα,  με οσμική  ανανέωση της  κυριαρχίας  του, είχε  φθάσει.

Συνεχίζεται…

Προσοχή!  Πνευματικά δικαιώματα. κατοχυρωμένα.

Σε κάποια, εκπαιδευτική συζήτηση στο δημοτικό η δασκάλα, ζήτησε  από τα παιδιά να της αφηγηθούν αν κατά το τελευταίο διάστημα τους συνέβη κάτι παράξενο, συνταρακτικό.

 Η  μικρή Αννούλα σηκώνει το χεράκι της  φωνάζοντας  κυρία ,κυρία ,σ΄ εμένα.

Πες  μας  Αννούλα  τι περίεργο σου συνέβη?

Γνώρισα ανθρώπους, που πετάνε κυρία!

Γλυκό μου κορίτσι, που έγινε αυτό?

Στο σπίτι μας  κυρία!

Μπα και, πως έγινε?

Να!  Εκεί, στη κηδεία του παππού μου  όταν είχαν έρθει κάποιοι, με μαύρα ρούχα άκουσα το μπαμπά μου να λέει ότι, ήρθαν τα κοράκια!

 ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Επιστημονικής  φαντασίας του... ΑΡΤΕΜΗ  ΑΞΑΡΛΗ με το καλλιτεχνικό ψευδόνυμο { Ήθικλος  Πρυώ}.  

Προσοχή! { Πνευματικά  δικαιώματα,  κατοχυρωμένα}!

Κάθε  ομοιότητα,  με  πρόσωπα, ονόματα ,  τοποθεσίες,  αντικείμενα,

κλπ  είναι  τυχαία  και,  άκρως  συμπτωματική.

 «Εξαιρετικά  αφιερωμένο,  στην  κυρία  της  καρδιάς   μου …βιβλιοφάγο  Όλγα  και, στους  ρομαντικούς  ονειροπόλους  οι  οποίοι,  στην  αχλή  των  κοσμικών  μυστηρίων  μπορούν,   να… αφουγκράζονται   την …αλήθεια»!

Εισαγωγή.

Λόγια  του συγγραφέα.

Τα  περίεργα  γεγονότα,  ξεκινώντας  εντυπωσιακά  από το  απώτατο  παρελθόν, εμφανίστηκαν  δραματικά  στο  παρόν…

Συνεχίζονται,  επεισοδιακά  στο  μέλλον και, θα  εξακολουθούν,  να  προκαλούν  εις το διηνεκές  όσο  ο  άνθρωπος,  ενδεδυμένος  το …αθώο  πάθος του  εξερευνητή,  θα  προσπαθεί  στην  αντανάκλαση  του  σύμπαντος  να  ανακαλύψει  την  εξελικτική,  …ένοχη  παρουσία  του  προσηλωμένος  στην  επίλυση,  του  …Απαγορευμένου  αινίγματος…

Θεοί …έπλασαν  ανθρώπους

οι  άνθρωποι …κατασκεύασαν  Θεούς?

Αν  Θεοί… έπλασαν  όντα,

 ποιός …δημιούργησε  αυτούς?

Ж

  Κατά  τις …Παραδοξολογικές  γραφές.

 (Ποίος  προ-έτρεψε?

  Ελ,(Θέ) Ω …Ον…!

Ο  υπό - θήκας… Ωών?

 η   

  επί- θήκας  των…Ωών)?

Όθεν η  ένθεν φοβερόν… Διότι , αιφνιδίως…

Η  επί  της  αρχής  λύση, που  σφράγισε  το ήμισυ του παντός   προσδοκώντας,  στο  ισόμερο  του τέλους,  θα … παραδώσει   αναιχμάλωτη  την  υπερκόσμια  προσμονή,  στην… υπερώα  μοναξιά  του  αθάνατου  όλον…

 Έως  ότου,  μοναδική …διέξοδος  η  Ελπίς! 

Κεφάλαιο  πρώτο.

Ανέμελη  ρέμβη.

Ο Άλεξ  ξύπνησε  πνιγμένος  στον  ίδρωτα  σ’ ένα  μαξιλάρι , που έσταζε.
Η  νύχτα  ήταν  ανυπόφορα  ζεστή  και, υγρή.

Τέτοιον  Ιούνιο, προπομπό  καλοκαιριού  του  2001  που  να εκπνέει  στα  λοίσθια  του, «σαν  προειδοποίηση»  τόσο  θερμούς  οιωνούς,  για  την  επερχόμενη  θερινή  περίοδο,  δε  ματάθυμόταν, να είχε  ξαναπεράσει.

Στο  εξοχικό  απέφευγε  τον  κλιματισμό,  ένα  παλιό  ανεμιστήρα  είχε  που  κι’ αυτόν,  σπάνια  χρησιμοποιούσε.

«Σαν  απομακρύνονταν  από  την  γεμάτη  άγχος  και,  καυσαέρια  μεγαλούπολη του άρεσε να ζει φυσικά,  παραδοσιακά». 

«Βαριεστημένα,  ανακάθισε  στο  κρεβάτι».

«Αφήνοντας,  ένα  ξεδιάντροπο,  θορυβώδες  χασμουρητό,  «ενδεικτικό  της  έλλειψης  ύπνου»  τεντώθηκε  τεμπέλικα».

«Στο μισοσκότεινο  δωμάτιο  ο ερχομός της μέρας, μόλις  και, μετά  βίας  αντιφέγγιζε».

Ψηλαφιστά,  «δίχως  ν’ ανάψει  φώς» ανασήκωσε  αράθυμα  το πεσμένο  στο  πάτωμα  σεντόνι  και,  το  ακούμπησε,  δίπλα  του.

«Στο  αγουροξυπνημένο …κατώφλι  του  μυαλού,  μελαγχολικές  αναδρομές  έκαναν  την  εμφάνιση  τους  …Θυμήθηκε  τους γονείς του.

«Πόσο,  είχαν  δυσκολευτεί  να  κρατήσουν τούτο  το  σπίτι.

Κάποια  αποφράδα  εποχή,  προκειμένου  ο  ίδιος  να  τελειώσει  τις  σπουδές  του,  είχαν  φτάσει  στο  απροχώρητο  να  το… σκοτώσουν.
«Το …μοιραίο,  απεφεύχθη  την  ύστατη  στιγμή μέσω,  ενός  μακροχρόνιου,  επώδυνου   δανεισμού».

Τρία  χρόνια  πριν σε  διάστημα  έξη  μηνών,  τους …έχασε.

…Ταξίδεψαν,  ένας  πίσω  από  τον  άλλο,  χτυπημένοι  από  την επάρατο.

«Πόλεμος,  εμφύλιος,  κακουχίες  και,  το  συγκαλυμμένο  πυρηνικό …έγκλημα,  ονομασίας  Τσερνομπίλ,  είχαν  επιδράσει… θεαματικά».

Το  τελευταίο  διάστημα  όλο  και  ποιο συχνά,  έρχονταν  στην μνήμη  του.

Τούτη  η  ιδεατή  προσέγγιση  μαζί  τους έμοιαζε,  σαν ελάχιστη  προσφορά  επιμνημόσυνης  τιμής.

Σε …μυαλοίσκιωτη  κατάσταση  συνέχισε  να …περιπλανιέται  στο  χωριό.

Οι  εναπομείναντες,  «πλάι  στους  δακρυσμένους, καταρράκτες  των ματιών»  περασμένης  ηλικίας  κάτοικοι  με  μοναδική  ενασχόληση   την  φαρμακολογία  η  την  διαχείριση  των  αναμνήσεων  δεν  ξεπερνούσαν  τις  μερικές  δεκάδες.

Για  ελάχιστους  νέους  που  αναγκαστικά,  ξέμειναν  μαζί  τους,  λιγοστά  κτήματα,  ελάχιστη κτηνοτροφία,  εποχικός  τουρισμός  η  μερικά  εμβάσματα  εξωτερικού,  ενίσχυαν  τα  πενιχρά  τους εισοδήματα.

Οι  περισσότεροι  από  χρόνια,  «προς  εξεύρεση  καλύτερης  μοίρας»  αναγκάστηκαν  να  ξενιτευτούν.

«Τοπικές  αδυναμίες  και  φτώχεια,  συνέβαλλαν  αποφασιστικά  στην  μεταναστευτική  μανία  του  εξήντα,  προς  τις  μεγαλουπόλεις  η  το  εξωτερικό».

«Ο  Αλέξ  …καβάλα  στο  γρήγορο  άρμα  του  νόστου  …οπισθοχώρησε,  στα  άγουρα  χρόνια  της  μαθητικής  του  ηλικίας.

…Αποβιβάστηκε  αναστενάζοντας  στο  αμμουδερό  προαύλιο,  του  δημοτικού  σχολείου.

…Αφουγκράστηκε,  χαρούμενες  φωνές,  τρανταχτά γέλια ,  τραγούδια  και  πειράγματα  από  πολυάριθμα, «ξεπερνούσαν  τα  εκατό»  παιδιά.

Τώρα,  στο  ετοιμόρροπο  κτήριο, ‘‘λαμπερό  άλλοτε  ναό  της  γνώσης’’  φάνταζαν  ευδιάκριτα  τα  σπασμένα, ‘‘γεμάτα αυτοκόλλητες  ταινίες’’  παραθύρια,  μερικές  ξεχαρβαλωμένες  πόρτες  και,  στοιχισμένοι   ξωπίσω  από,  έναν   …ήρωα  δάσκαλο  μετρημένοι  στα  δάχτυλα,  μαθητές.

Τελευταία,  μια  τάση  παλιννόστησης  είχε  αρχίσει  να ξαναεμφανίζεται  δειλά , δειλά.

Τα  καλοκαίρια,  ολοένα  και,  περισσότεροι  συγχωριανοί,  επέστρεφαν  για ψυχική  ανάταση,  ανεβάζοντας   τον  πληθυσμό  σε  πενταπλάσια  νούμερα.

Το  χωριουδάκι , «εκατό  και,  πλέον  χιλιόμετρα  βορειοδυτικά  της  Θεσσαλονίκης»  βρισκόταν  κάπου,  στην  από  χιλιάδων  ετών…  Ελληνικότατη,  βόρεια  Μακεδονία.

Σκαρφαλωμένο  σε  υψόμετρο  επτακοσίων  πενήντα  μέτρων  πάνω  από  την  θάλασσα,  έστεκε  μεσάγκαλα,  στις  πανύψηλες  κορυφές  του  θρυλικού  όρους,  Γύρτη.

«Κατά  την  Ελληνική  μυθολογία  το  βουνό,  ήταν  τόπος  ιερός, τόπος  νεκρομαντείας».

«Εκεί , η  περίφημη  μάντισσα  Ευρύνεια  …έφερνε  σε  επαφή  τους  ζωντανούς,  με τα βασίλεια  του  κάτω  κόσμου».

«Κάπου  τριγύρω,  στις  γάργαρες  πηγές  των  δασών  ο  σπηλαιογέννης,  τραγοπόδαρος  Πάνας  πρωτόπαιξε,  το  μαγικό  του  αυλό».

«Το  όνομα  του  ελαφρά  παραφρασμένο,  το  χρώσταγε  στον  βίαιο, μέθυσο,  ερωτύλο  και,  πανούργο  μυθικό  βασιλιά,  Αγύρτη».

«Η  τοπική  παράδοση,  αναφέρει  ότι,  εξουδετέρωνε  τους  εχθρούς  του  χρησιμοποιώντας,  απόκρυφες  γνώσεις  βασκανίας  ανάμικτης,   μαύρης  μαγείας».

«Εξ’  ου και,  το κοσμητικό  επίθετο,  που απαξιώνει, «συνοδεύοντας  προσθετικά»  κάθε  παρόμοια  συμπεριφορά».

«Ο μύθος  αφήνει  να  εννοηθεί,  πως  δεν επρόκειτο  για  κοινό  θνητό  μα  ενδεδυμένο… ανθρώπινη  σάρκα,  δαίμονα».

Ο  ατέλειωτος  ορεινός  όγκος  με  καταμετρημένο,  «στη  πιο δυσπρόσιτη  και,  επιμελώς  συνεφόσκεπη  κορυφή  του»   υψόμετρο  δύο  χιλιάδες,  οκτακόσια  ογδόντα  έξη  μέτρα,  χαραγμένος   από  κοφτερές  πλαγιές,  αβυσσαλέες  χαράδρες,   απρόσμενες   κατολισθήσεις  και,  ξαφνικές   καταπτώσεις  η χιονοστιβάδες,  φάνταζε  απρόσιτος.

Μέχρι  το  οργανωμένο  χιονοδρομικό  κέντρο,  με  τα  πολυτελή ξενοδοχεία,  τα  ενοικιαζόμενα  δωμάτια  τα   διάσπαρτα  εστιατόρια  -  καταστήματα  σε  ύψος,  χιλίων  πεντακοσίων μέτρων,  υπήρχε  κίνηση  καθώς  η  πρόσβαση,  γίνονταν,  πανεύκολα.

«Από  εκεί  και  ύστερα,  ένα  πυκνό  σφιχταγκάλιασμα  από  έλατα,  βελανιδιές,  κέδρους,  οξιές,  σε  ύπουλο  συνδυασμό   αθέατου  καμουφλάζ   με  σαρκοφάγα  κάθε  λογής,  έκαναν  το  περήφανο  βουνό,  αδιαπέραστο  φράγμα ,  βλάστησης».

Αρκούδες,  αγριόχοιροι,  λύκοι,  τσακάλια, θανατηφόροι  σκορπιοί ,  νεκροχιές  και  η  μοναδική  στα  Βαλκάνια  ερυθρά  αράχνη,  αρσενικά  της  οποίας,  ανακλούσαν από  το  σώμα  τους  δηλητηριώδη  ακτινοβολία,   είχαν  καταφέρει  ώστε  ο  Γύρτης,  να μη  ζηλεύει   τίποτε,  από  την  πιο  αφιλόξενη,  ζούγκλα.

«Με  εξαίρεση  ορισμένους,  σκληροτράχηλους  τσοπαναραίους,   που  κάθε  καλοκαίρι   μετέφεραν  κοπάδια  τους  λίγο ψηλότερα  ελάχιστοι ,  «κι’  εκείνοι,  εξειδικευμένοι  ορειβάτες  με  πλήρως,  επαγγελματικό  εξοπλισμό »  μπόρεσαν,  να  αναρριχηθούν,  στις  αφιλόξενες  κορφές  του. 

«Κάποιοι… άμυαλοι,  λάτρεις  της  περιπέτειας  οι  ερασιτέχνες κυνηγοί …χαμένων  θησαυρών,  είχαν… σκελετοποιηθεί  στα απύθμενα  φαράγγια  και,  ανεξερεύνητα  σπήλαια  του»

«Κάπως  έτσι,  μικρογραφία  της  περιοχής ,  έμοιαζε  και  το  Απάνεμο».

«Μηλιές , καστανιές,  καρυδιές  και,  πλατάνια  δεμένα  με  διάφορα  είδη  αγριοπεύκης   δημιουργούσαν, μια  καταπράσινη εικόνα».
«Πέρα  όμως  από την  ειδυλλιακή  αίσθηση  το  μέρος , παραήταν  ζεστό».
«Το  χαρακτηριστικό  τοπωνύμιο,  δε  του  είχε  αποδοθεί  άδικα,  ιδιαίτερα τις  ημέρες  εκείνες,  που  συνθήκες  καύσωνα,  επικρατούσαν  σ’  ολόκληρη  την  χώρα».  
Ο Άλεξ  μετά  την  ολιγόλεπτη,  σφαιρική  διείσδυση,  «στο  χωροχρόνο  των  αναμνήσεων»  επανήλθε  αποφασίζοντας  επί  τέλους,  να  σηκωθεί   τραβώντας,  κατευθείαν  στο  ντους.

Άνοιξε την μπαταρία  αφήνοντας την  παγωμένη  υδροσπορά  του καταιωνιστήρα, να  διατρέξει …ευεργετικά  την  ευθύγραμμη, δυνατή  του ραχοκοκαλιά. 

Εκατόν  εξήντα δευτερόλεπτα  αργότερα,  ξυπόλητος,  χωμένος  σε  κατάλευκο μπουρνούζι  και , με  διάθεση στο  ζενίθ  …πέρασε   σιγόσφυρίζοντας  στην  κουζίνα,  γεμάτος  ευεξία. 

Η  ολοκλήρωση  ,μιας  τέλειας  αφύπνισης  έπρεπε  να  συμπληρωθεί,  από  την  συνηθισμένη  του,  απολαυστική  συνήθεια.

Με  μετρημένες  κινήσεις,  έριξε  στο  αλουμινένιο  μπρίκι  διπλή  δόση για,  έναν  βαρύ, σκέτο, Ελληνικό  καφέ  και,  το  …προσγείωσε  στο  χαμηλωμένο… μάτι  του  αερίου,  να  σιγοψήνεται.

«Συνδιαλέχτηκε  ευδιάθετα με τον  εαυτό  του  ανταλλάσσοντας ,  ευχές».

Νοικοκύρη!  Καλό  μήνα…  Καλό  σου  μήνα  Αλέξ!

Συνεχίζεται…

Κάποιος ,πλησιάζει ένα γνωστό του χωρισμένο και ,του λέει στα ίσια.

Πόσα θες, για να σκοτώσεις  τη πρώην πεθερά σου?

Αυτή? Αν ήταν δυνατό και τζάμπα  τη καθάριζα αλλά… εσένα  πως  σου ήρθε να πληρώσεις , για κάτι τέτοιο?

Είναι δική μου πεθερά σήμερα!

Ο   Ελληνικός  λαός, επιρρεπής  στην ροπή παρορμητικής  αυταρέσκειας  έστειλε, με τη ψήφο του, ένα σαφές  μήνυμα!

Ναι!  Στην εξισορρόπηση της  ισορροπίας  επί, μιας  ασταθούς ανισορροπίας όπερ….

Μήνυμα ελήφθη…!

Για όλους...!

Κάποιος, όνομα και ,μη χωριό στη πρόταση ,για μείωση των βουλευτών από τριακόσιους σε διακόσιους ,για να αιτιολογήσει την άρνηση του είπε περίπου, τα εξής  αμίμητα:

Το τριακόσια ιστορικά είναι, ένας  συναισθηματικά  άρρηκτα δεμένος  αριθμός, για τους Έλληνες εκθειάζοντας  σε ενδεικτικά παραδείγματα:  Τους  τριακόσιους του Λεωνίδα!  Τριακόσιους στη μάχη του Καματερού!  Τριακόσιους στη μάχη των πέντε πηγαδιών συμπληρώνω  κλπ  μόνο, που σκόπιμα, απέφυγε  να συγκρίνει: 

Ότι, στις  περιπτώσεις  των εκάστοτε  τριακόσιων  ηρώων  που ανέφερε …εκείνοι … πλήρωσαν με τη ζωή τους, για την ελευθερία των λοιπών  Ελλήνων...

Αντίθετα, με τους υπόλοιπους  σήμερα Έλληνες,  που …πληρώνουμε  μερίδιο από τη ζωή μας, για τριακόσιους …. εκατομμυριούχους,  αχρείαστους  και , ανάλγητους!   

Δεύτερη μέρα Πάσχα και, καθώς είχα μεταβεί προς επίσκεψη γνωστού μου προσώπου στο νοσοκομείο εκεί, στο μέσα έξω είσοδο έξοδο δηλαδή,  τρακάρω με το φίλο μου το Λάκη που έβγαινε …πατημένος. 

Λόγω της ημέρας  έδωσα, «για τα προηγούμενα κακώς  κείμενα»  τόπο στην οργή, και , είπα  να του πω, τις  συνηθισμένες , αναστάσιμες ευχές  άλλωστε, από νοσοκομείο έβγαινε ο άνθρωπος  μπορεί  κάτι άσχημο να του είχε συμβεί …σκέφτηκα.
Γεια σου φίλε Λάκη, Χριστός  Ανέστη!
Αληθώς  κύριε Μάκη  μας.  Χίλια συγγνώμη που δε σε είδα νωρίτερα αλλά… στη  βιασύνη μου καταλαβαίνεις  …
Δεν πειράζει φίλε σε είδα όμως εγώ αλλά… γιατί , φουριόζος ? Ρώτησα,  με την προϋπόθεση να βοηθήσω, αν χρειαστεί.
Τρέχω για σκοινί  μου απάντησε μυστηριωδώς…
Τι  θες  να πεις , με το τρέχω, για σκοινί?
Από τη παραλαβή των ασθενών μου είπαν ότι, τους  τέλειωσε και , αναγκαστικά τρέχω, να τους βρω εγώ, κύριε Μάκης  μας  μήπως  εσύ, γνωρίζεις  κάποιο μαγαζί  τριγύρω, να πουλά σκοινιά ?
Παρά τη μεγέθυνση της  απορίας  μου  ξαναρώτησα …Θες  να  πεις  σπάγκο?
Όχι  ποιο χοντρό.
Σαν εκείνο της  μπουγάδας?
Ούτε, χοντρότερο…
Παλαμάρι ας  πούμε ?
Έ’  όχι και, τόσο..
Αλλά,  πόσο?
Να  περίπου ,σαν το μικρό σου δαχτυλάκι κύριε Μάκη μας  αλλά …γερό, πολύ  γερό… να κρατά ιστιοφόρο που λένε…
Και τι το θέλουν τέτοιο σχοινί στο νοσοκομείο?
Θυμάσαι  το φίλο μου το Νώντα τον μεγάλο  χωρατατζή?
Προσπαθώ μα δε τον βάζει το μυαλό μου..
Εκείνον μωρέ που διαρκώς  έλεγε ανέκδοτα και έσπαζε πλάκα…
«Κατάλαβα.. όμοιος  τον όμοιο και κοπριά στα λάχανα « είπα, να το… πετάξω μα ένεκα της  περίπτωσης  συγκρατήθηκα.. επανερχόμενος,  με ενδιαφέρον…
Τι  έπαθε ο φιλαράκος  σου?
Το σκοινί που σου λέω, είναι για την σπάνια πάθηση του!
Μπα!  Τόσο σοβαρά  ε’?

Σοβαρά, δε λες  τίποτε κύριε Μάκης  πρέπει  να τον δέσουν, επισταμένως,
«Για  ζουρλομανδύες  που δένουν  τους  παλαβούς  ήξερα  αλλά,  για αρρώστια που να θέλει σκοινί , πρώτη μου φορά άκουγα»  Για  τούτο, επανήλθα…
Με  δυο λόγια  μπορείς  να μου εξηγήσεις  πως  το έπαθε?
Δεν  άκουσες  που σου είπα ότι, είναι  μέγας  χωρατατζής…
Και…
Λύθηκε, στα γέλια..  μου απάντησε  …κακαρίζοντας  τη στιγμή που την κοπάναγε  πριν  προλάβω  να τον περιλούσω, με όσα σχολιανά  ανέβηκαν στο κεφάλι μου …
Α’  ρε  Λάκη κατεργάρη  κάπου, θα σε ξαναπετύχω  και, τότε θα δεις,  με  πόσο χοντρό  σκοινί  και, σαπούνι, θα σε κρεμάσω  αχαρακτήριστε,  σκοινομανή.

Ευ-θυμόσοφος

Οφθαλμίατρος προς τον ηλικιωμένο ασθενή… 

Η …κόρη σου έχει ιό.

Ασθενής:  Τρεις γιατρέ μου κι’ όλοι, άνεργοι.

Ο  Ριποκούκου και, η  Φρατελίτσα

Μια φορά κι’ ένα καιρό, σε ένα μεγάλο, καταπράσινο, ολάνθιστο κήπο ζούσε μαζί, με άλλα , πολλά  ζωύφια  και …ζωντανά  ο χρυσοζούζουνας,  ζζζζζζ …Ριποκούκου.

Μια ηλιόλουστη λοιπόν  ημέρα,  που τριγύριζε ρουφώντας  ευχάριστα τους χυμούς  μερικών, γευστικών αχλαδιών να σου και…

Σε μυρωδάτο, ροδοκόκκινο τριαντάφυλλο κάθισε αναπαυτικά, μια πανέμορφη, μικρή, μεταξόφτερη πεταλουδίτσα.

ζζζζζζ … Έκανε ο Ριποκούκου νιώθοντας  τη καρδούλα του να χτυπά γρήγορα και, δυνατά καθώς , παράξενα του γυάλισαν τα ανάλαφρα φτερά, οι  ανασηκωμένες  κεραίες  κι’, εκείνα τα  ολοστρόγγυλα, παιχνιδιάρικα ματάκια της.

Παρατώντας  βιαστικά  τα πεντανόστιμα αχλάδια  ζζζζζζ …Πέταξε κοντά της αφήνοντας  να του ξεφύγει, ένα ευγενικό κομπλιμέντο.

ζζζζζζ … Μενεξεδένια  μου  πως  και, στη γειτονιά μας,  δε σ’ έχω  ξαναδεί  ποια είσαι ? 

Η  …μενεξεδένια του  αργά, ανοιγόκλεισε  τα  πολύχρωμα φτερά της  προτού απαντήσει .

Σε παρακαλώ!  Μη μ’ ενοχλείς  γιατί, αν μας  δει κάποιο κακό μάτι  τι γνώμη μπορεί να  σχηματίσει,  για μένα?
 
ζζζζζζ … Πεντάμορφη μου!  Εδώ είμαστε, σαν οικογένεια κανείς  ,δε λέει  παραπανίσια κουβέντα  άλλωστε, νομίζω ότι, σου φέρνομαι ευγενικά …

Όσο γι’ αυτό, δε μπορώ να πω μα.. ο  Βασιλόφτερος  μπαμπάς  μου είναι αυστηρών αρχών κι’ αν μάθει ότι, μίλησα σε ξένο, θα έχεις  άσχημα ξεμπερδέματα,  αποκρίθηκε η  ανάλαφρη  πεταλουδίτσα.

ζζζζζζ … Πλουμιστή  μου  καλά, αν είναι ν’ ανησυχείς  τόσο μπορώ να φύγω… ζζζζζζ  άσχετα, αν έχω καλό σκοπό  ζζζζζζ … ξανάπε  ο Ριποκούκου.

Τέλος  πάντων!  Είμαι κόρη της  Ασημόφτερης  και, με λένε Φρατελίτσα θέλεις τίποτε άλλο?
ζζζζζζ… Εμένα, με λένε Ριποκούκου και ,χάρηκα  πολύ για τη γνωριμία φώναξε ζζζζζζ… πετώντας  χαρούμενα τριγύρω της !

Ριποκούκου?  Ρώτησε συνεπαρμένη η Φρατελίτσα θαυμάζοντας, το ολόχρυσο φτερούγισμα του.

ζζζζζζ… Πριγκιποπούλα  μου τι λες , έρχεσαι ζζζζζζ… να πετάξουμε, ένα γύρο μαζί?  Την προσκάλεσε  ο ερωτοχτυπημένος χρυσοζούζουνας.

Μαζίιιιι… Ωραία  θα ήταν  αλλά… φοβάμαι το μπαμπά μου, ακούστηκε όλο παράπονο η …πριγκιποπούλα του!

ζζζζζζ… Δε με νοιάζει ο μπαμπάς σου θέλω, να σε παντρευτώ, ζζζζζζ…  Δε με νοιάζει ο μπαμπάς σου θέλω, να σε παντρευτώ της  τραγούδησε τότε, μελωδικά  ο Ριποκούκου.

Άμα είναι έτσι,  γρήγορα να  πάμε στη μαμά μου, συναίνεσε η διάφανη, έξυπνη πεταλουδίτσα.

Έτσι πέταξαν παρέα, για να μεταφέρουν τα καλά νέα στους γονείς της  που με χαρά,  δέχτηκαν  για γαμπρό τους το ζζζζζζ… Ριποκούκου .

Ο  αναργυρομυθένιος  γάμος , με κουμπάρο τον  Πρασινούλη Βατραχάκι  έγινε πάνω στα νούφαρα της λιμνούλας  του κήπου  όπου αργότερα, με χορό και, αηδονοτράγουδα , ξεκίνησε  τρικούβερτο  γλέντι!

Καλεσμένοι  μέσα η έξω από τη λιμνούλα  ήταν  όλοι οι συγκάτοικοι του κήπου που αφού ευχήθηκαν στους  νεόνυμφους  να ζήσουν, μαζί  να γεράσουν και , με καλούς  απογόνους  έπεσαν, με τα μούτρα στις άφθονες λιχουδιές.  

Τελικά,  οι ευχές  των καλεσμένων  φαίνεται ότι, έπιασαν  τόπο γιατί,  ο  ζζζζζζ …Ριποκούκου με τη Φρατελίτσα  έζησαν χρόνια πολλά , ευτυχισμένα  μάλιστα από εκείνο, το αξιοζήλευτο , φτερουγιστό  ζευγαράκι  γεννήθηκαν,  τρισχαριτωμένες  μαρουδίτσες…
Μαρουδίτσες  οι  οποίες,  γέμισαν  τον κόσμο  φέρνοντας  ελπίδα και  παρηγοριά  ιδιαίτερα,  στα  καλά  παιδάκια  που αφού τις  χαϊδέψουν  μετά, τις  …συνοδεύουν στο φτερούγισμα τους, με το χαρούμενο  τραγουδάκι…
Πέτα, πέτα , μαρουδίτσα….! 

Του  Ανάργυρου …μυθά

 όχι,  ενός  …Παρά-μυθά!

Πολύ, με ξένιζε το γεγονός ότι, είχα καιρό να ανταμώσω εκείνον, τον ανεκδιήγητο φίλο μου το Λάκη τόσο, που άρχισα  ν’ αναρωτιέμαι
Βρε, μπας και, του συνέβη τίποτε? …

Μήπως  αρρώστησε?  κι’ ενώ, άσχημα προαισθήματα  με πλημύριζαν ξαφνικά…
Να σου και, εμφανίζεται μπροστά μου, σαν φάντης μπαστούνι αφήνοντας  με να τον κοιτώ,  με στόμα ανοιχτό , αποσβολωμένος…
Έλα  κύριε Μάκης  μας!  Μη κάνεις  έτσι δηλαδή , με είδες στολισμένο, κουστουμαρισμένο,  με παπούτσι γυαλισμένο στη πένα  που λένε και, τρόμαξες?
Όχι  αλλά….
Τι  αλλά, κύριε Μάκης  μας!  Λούστηκα , ξυρίστηκα , κουρεύτηκα, φίλησα το κουρέα μου και, σουλατσάρω είναι λόγος  αυτός,  να με θωρείς, σαν θέαμα αξιοπερίεργο?
Στη τελευταία του φράση κάτι με ενόχλησε ώστε, να επιμείνω…
Αν  άκουσα καλά φίλε Λάκη είπες  ότι, ασπάστηκες  το κουρέα σου?
Σταυρωτά  μάλιστα γιατί , δε κάνει? 
Προφανώς  Λάκη μου τον ασπάστηκες στο μέτωπο…
Ποιο μέτωπο κύριε Μάκης  μας  στα χείλια  με φιλί  ολόθερμο τον φίλησα!
Και, κάθισε  ο κουρέας  σου να τον ασπαστείς?
Αν κάθισε?  Ψοφάει, για τέτοια.
Λάκη μου!  Ψιθύρισα  όλος  απορία … Μήπως  είναι τοιούτος?
Ο  κουρέας  μου? Φυσιολογικός  με τα όλα του… Βασιλικότερος του Βασιλέως  που λένε .
Τότε, πως  δέχεται τους  ασπασμούς  σου ?
Εγώ, πως  αποδέχομαι να με κουρέψει?  Άλλωστε κύριε  Μάκη μας  είμαι γλυκοαίματος  χώρια  που κάθε φορά μου το λέει,  όπως  τον φιλάω εγώ άλλος  , δε τον έχει ματαφιλήσει. 
Περίεργο , πολύ περίεργο και,  δε μου λες , δε μου λες  τον  πληρώνεις  πριν η μετά τον ασπασμό?
Από μένα, να πάρει  λεφτά, ούτε κατά διάνοια  το αλισβερίσι μας  γίνεται σε είδος.
Καλά  εκείνος,  σε κουρεύει  εσύ, πως  τον ξεχρεώνεις?
Με φιλιά  και, χάδια…
Όπα!  Και, θωπείες  φίλε Λάκη,  δε νομίζεις  ότι, αυτό  παραείναι  τραβηγμένο?
Αφού του αρέσουν τα χάδια μου μπορώ ,να αρνηθώ?
Κι’ όλα αυτά, γίνονται  μπροστά σε κόσμο, σας  βλέπουν?
Ανάλογα  όπως,  μας τη δώσει…
Οι περισσότεροι  το ξέρουν  μαζί , μεγαλώσαμε και, δυο παιδιά! 
Πρωτοφανές  και, ανήκουστο!
Κύριε Μάκης  μας , δεν είμαστε δα  και οι πρώτοι!  Δε χαμπαριάζεις  τι γίνεται στην Αγγλία  η σε άλλα,  πολιτισμένα  κράτη.
Τι εννοείς  φίλε Λάκη!  Φιλάνε κι’ εκεί τον κουρέα τους?
Μόνο ….Που να δεις  τι άλλες  αταξίες  κάνουνε, θα φρίξεις,  κύριε Μάκης μας!
Εντωμεταξύ  τα  αίσχη.. θέλω να πω τα πάρε δώσε, με το κουρέα  σου τα γνωρίζει  η  αξιότιμος σύζυγος σου?
Ου, από τότε ,που ξεκίνησε το πατιρντί!
Και συναινεί?  Φώναξα  συγχυσμένος .
Βεβαίως… αφού  εκείνη, με κουρεύει είπε και, την …έκανε  χασκογελώντας  προφανώς,  φοβούμενος  την αναψοκοκκινισμένη  μου γκριμάτσα   προτού, εκραγώ…
Τι  να σου κάνω, ρε Λάκη  αλλά… δε  φταις  εσύ, εγώ  φταίω,  που δε έχω  μαζί μου, ένα μπορντουροψάλιδο,  για να καταλάβεις  τι εστί,  αμερικάνικο  κούρεμα …Παλαβοτρίχη  ε’ παλαβοτρίχη!

Ο  ευ-θυμόσοφος

Σε κάποιο χωριό η γιαγιά λέει στην πρωτόπειρη εγγονή της …

‘Αντε καλό μου στη  πρασιά ν’ απλώσεις τον τραχανά γιατί, ζουρλάθηκε  η μέση μου από την ορθοστασιά.

Αμέσως  γιαγιά, αποκρίθηκε εκείνη .

Μετά από μισή ώρα επιστρέφει στο σπίτι φωνάζοντας  γιαγιά , γιαγιά τα μανταλάκια σώθηκαν και, έχει πολύ τραχανά ακόμη τι να κάνω?

Δυο," εκ' γεννετής ξανθιές" πίνουν το καφέ τους σχολιάζοντας τα μαλλιά από διάφορες περαστικές γυναίκες.

Μπέμπα!  Κοίτα αυτή, πόσο σγουρό μαλλί έχει.

Το βλέπω Λουλού μου αμ’ η άλλη παρά κει, σκέτο πράσο είναι…

Δες, δες  αυτή, που περνά τώρα τι ψαρό που είναι…

Τι μαλλί είπες μπέμπα, δε σ’ άκουσα?

Ψαρό, σούπα!

Απορώ, πως σου αρέσει να γίνεσαι αγενής..

Γιατί, με προτιμάς αξύριστο?

Ω! Γλυκύ μου έαρ... Καλώς ήρθες στη ζωή μου είσαι, απόλυτη ιδέα η ανοιξιάτικη πνοή μου.

Σε παρακαλώ, μη κολλάς πάνω μου, σαν στρείδι!

Ναι αλλά, αν σου αποκαλύψω ότι, ένα μεγάλο, αστραφτερό μαργαριτάρι κρύβεται μέσα μου?

Ε’ ε’ ε, δεν εννοούσα, να πας μακριά!

Ευ-θυμόσοφος  

Οψόμεθα εις Φιλίππους.

Τελευταία ,  ονειρεύομαι κάτι, το οξύμωρο δηλαδή, ότι ξυπνώ με  το, ένα μου χέρι να έχει μετεξελιχθεί σε , μια τρανή σφαλιάρα  τόσο μεγάλη που, όταν την κινώ σκεπάζω, «σαν σύννεφο» ολάκερη την  Ελλάδα!
Καλά  πιθανόν να, με ρωτήσετε  και, πως  εξηγείται,  αυτό  το όνειρο?…
Κατά την ταπεινή μου άποψη, «αν και, δεν είμαι ειδικός επί των ονείρων» ίσως να σημαίνει, πως  ανά πάσα στιγμή απανταχού  της χώρας  μπορώ , να σφαλιαρίζω όποιον θέλω!
Τότε, ίσως  ξαναρωτήσετε και, δικαιολογημένα.
Γιατί, σώνει και καλά, θα πρέπει όπου δει , να τρατάρω τόσο σβουριχτή σφαλιάρα?
Από ότι το όνειρο μου αφήνει  να καταλάβω,  θα πρέπει να σφαλιαρίζω  όποιον, άδικα  παρεκτρέπεται…
Πως, θα ξέρω ότι, κάποιος  παρεκτρέπεται  εν  αδίκω?
Να, μια καλή ερώτηση!
Απλούστατα, διότι στο όνειρο η υπερμεγέθης  σφαλιάρα η οποία σημειωτέον ομιλεί, με προειδοποιεί…
Αν σφαλιαρίσω οιονδήποτε κατά λάθος τότε,  θα με εκδικείται  αδυσώπητα  σφαλιαρίζοντας  με ως  εκ’ τούτου, θα πρέπει να σφαλιαρίζω, με σύνεση …προστατεύοντας  από τραγικά λάθη  το τομάρι μου.
Θα αναρωτηθείτε, κάπως  έτσι, δεν ήταν κι’ ο Ζορό?
Δεν αντιλέγω όμως  εμένα,  μου λείπουν  μαστίγιο , κοφτερό σπαθί , άλογο απλώς , θα κάνω σφαλιαροτζερτζελέ.
Και,  ποια  παραπτώματα  δικαιούμαι να σφαλιαρίσω?
Μου βάζετε δύσκολα  μα, δεν πτοούμαι:  Συνυποβάλλω, ελάχιστο απόσπασμα επιλεγμένων  παραπτωμάτων  ούτως  ώστε, αφού τα μελετήσετε  ίσως, μου επιτρέψετε να ξεκινήσω, το θεάρεστο έργο… της  σφαλιάρας.

1}  Μόλις  εντοπίζω άμυαλο πυρομανή που, προσπαθεί  να βάλει φωτιά σε δάσος  τότε,  φραπ… 
Η  σφαλιάρα  αναπάντεχα,, θα αντιγράφει την φάτσα του στο πρώτο απομεινάρι  καμένου δέντρου  ώστε,  πανεύκολα  οι αρχές,  να γνωρίζουν  τον παλιάνθρωπο που, προσπάθησε.. μπας  και, πράξουν ανάλογα.

2} Στην αναιδή …κυρία που, αφήνει τα σκουπίδια της  έξω από τον κάδο μη τυχόν τα  φρεσκοβαμμένα νύχια  της  ενοχληθούν  φραπ… 
Η  σφαλιάρα , θα της δίνει να καταλάβει ότι, τα μυρωδάτα …προικιά  της, δεν είναι, για το ράφι αλλά, τοποθετούνται, στο σωστό μέρος!

3}, Στον κάθε ανισόρροπο που, βγάζει βόλτα  το  ζωντανό του και, εκείνο  …αρωματίζει το πεζοδρόμιο  δίχως  ο ίδιος  σκύψει  να τα περιμαζέψει  φραπ…
Η  σφαλιάρα , θα υπενθυμίζει στον  ανάρμοστο …κοπρίτη  το κανόνα  σεβασμού, απέναντι στους  συμπολίτες  του κι’ ότι, πεζοδρόμια  δικαιούνται μόνο οι  π……ς   ενώ, τα κόπρανα  των ζώων  είναι, για τους αγρούς .

4} Στον κάθε ανεγκέφαλο που, απλώνοντας  το …ξερό του έξω από το παράθυρο πετά στο δρόμο αποτσίγαρα διατηρώντας  πεντακάθαρο το τασάκι στο αυτοκινήτου του, φραπ…
Η  σφαλιάρα , θα τον σέρνει  πάνω στα αποτσίγαρα  του  έως ότου βρωμίσει , σαν ρέγγα καπνιστή.  

5}  Σε κάθε ηλίθιο που ,οδηγεί  κρατώντας , ένα μωρό στην αγκαλιά προσποιούμενος  ότι, του μαθαίνει  οδήγηση τότε, φραπ…
Η  σφαλιάρα , θα του χορηγεί,  μια δόση ισχυρού σοκ  μπας  κι΄ ο βλάκας,  καταλάβει την  μ….ά  που, τον δέρνει!

6} Στους  ασυνείδητους  που, ρυπαίνουν ακτές  και, θάλασσες  δίχως  να κατανοούν το μέγεθος  της  εγκληματικής  τους  ανευθυνότητας  τότε, φραπ…
Η  σφαλιάρα ,θα τους  παρασέρνει ως σφουγγοκωλάριους  στα δικά  τους  απορρίμματα  μέχρι, δευτέρας  παρουσίας!

7} Για  τους ασύδοτους  μαυραγορίτες  που ενώ,  μισθοί ,συντάξεις  και, ανεργία  καλπάζουν  ανεβάζοντας  οι άθλιοι  τις τιμές  τότε, φραπ…
Η  σφαλιάρα , θα τους καρπαζώνει εσαεί  μπας  και, καταλάβουν  πως  απ’ την μύγα ξύγκι, δεν βγαίνει!

8} Στους  υπεράριθμους  καρεκλοκένταυρους που,  έχουν αναγάγει σε σπορ την  ταλαιπωρία  όλων των υπολοίπων,  φραπ…
Η  σφαλιάρα , σε ρυθμό ποντιακού κότσαρι,  θα περιποιείται δεόντως  την γραφική  αφεντομουτσουνάρα  τους!

9.  Σε κάθε αιρετό που, θεωρεί το κράτος  τσιφλίκι του γεμίζοντας  δεξιές  η αριστερές  τσέπες, στηριζόμενος  σε  κεντρόπροοδευτικές  θεωρίες  αρλουμπουλογίας   φραπ…
Η  σφαλιάρα , θα του δίνει να καταλάβει τι εστί βερίκοκο,  με δαμασκηνί κουκούτσι!

Περιορίζομαι, σε τούτα τα ολίγα  διότι  η σφαλιάρα  λόγω ειδικού βάρους, απαιτεί  ξεκούραση  χώρια  που  ξύπνησα, με  το όνειρο  να μου έχει γυρίσει  μπούμερανκ.

Μόλις  έλαβα, μια  μεγαλόσφαλιάρα, για χρέη προς  την εφορία  αλλά… το λέει και, ‘το εν παράφραση’ ρητό.
Λάκκο, για  άλλους, …έσκαβες  ο ίδιος , θα μπεις  μέσα  τελικά, τυχεροί  όσοι  στο όνειρο μου, δεν  πρόλαβα  να σφαλιαρίσω εν’ τούτοις ….την πρακτική  εφαρμογή  του  μέτρου  τη καλοσκέφτομαι  βέβαια,  αν … Ευρωδημοσκοπικά  κι’ εσείς,  το εγκρίνεται…

Λοιπόν  τι  λέτε?

Πως?  Όχι..  τόσο αυταρχικά μέτρα?

Εντάξει, ότι  πείτε…
Η  μεγαλειώδης  σφαλιάρα ,  παραμένει  ανενεργή  καθόσον,  για  να ενεργοποιηθεί , χρειάζεται  την σθεναρή  υποστήριξη  όλων σας  παρ’ εκτός  και, η κουλτούρα  της  παρακμής, δεν την αποδέχεται  … οπότε… Οψόμεθα  εις  Φιλίππους  μέχρι  ότου, αποφασίσετε αν, θα  πρέπει  να γίνει  της  σφαλιάρας!  

Ευ-θυμόσοφος…

Για ολους...!

Για όλους...!

Σε κατάστημα καλλυντικών:  Η  πελάτισσα  ζητά από την υπάλληλο, κρέμα νυκτός, ενισχυμένη… 

Απάντηση:  Παρακαλώ, για την παραλαβή της περάστε, μετά τα μεσάνυχτα…

Σ’ ένα καφέ μόνο για γυναίκες έτσι, για αλλαγή σκέφτηκαν, να καλέσουν μόνο, για δυο βραδιές, έναν ταλαντούχο κομφερασιέ  ώστε, να παρουσιάσει, κάποιον  βιρτουόζο κλασικό  κιθαρίστα.

Από την πρώτη κιόλας μέρα τα θηλυκά, γέμισαν  το μαγαζί ασφυκτικά.
Ο  κομφερασιέ μετά από μερικές εύθυμες παρλαπίπες διακόπτοντας  τα μπιζαρίσματα των κυριών φώναξε με στόμφο και, τώρα θαρρώ,  έφτασε  η ώρα να απολαύσετε τον κιθαρίστα μας  ο οποίος, θέλει να σας την παίξει στα όρθια…
Το αρχικό μούδιασμα διαδέχτηκαν ψίθυροι και, τι είναι αυτά και, που βρισκόμαστε, αν θέλαμε τσόντα, θα πηγαίναμε αλλού, αίσχος, ντροπή  κάνοντας  το αφεντικό να  ξεροκαταπίνει διαβλέποντας,  το επερχόμενο ρεζιλίκι….

Όμως, ο χιουμορίστας κομφερασιέ καθώς ο φανταιζί κιθαρίστας έκανε την εμφάνιση του πρόλαβε τις εντεινόμενες αντιδράσεις συνεχίζοντας,  πρώτο κομμάτι  το…
Με την κιθάρα μου, στα όρθια  κάνοντας τον γυναικόκοσμο έστω και αργά να καταλάβει κατάλαβε την γκάφα του ξεσπώντας, σε δυνατά γέλια μαζί, με τα ζωηρά χειροκροτήματα.

Την επομένη βραδιά στην κατάμεστη αίθουσα ο κομφερασιέ εν’ μέσω επαίνων μπράβο, ζήτω ξανάριξε την ατάκα του και, τώρα ο βιρτουόζος καλλιτέχνης μας επιμένει, να σας την παίξει στα όρθια.
Ε’ όχι πάλι το ίδιο κομμάτι..ακούστηκαν φωνές από την γεμάτη σάλα.
Μα ποιος, μίλησε για κομμάτι…

Αλλά, τι?

Θα σας παίξει  εκείνο, που πρωτοπήγε το μυαλό σας χθες ….!

Κι’ ενώ, όλοι μας γκρινιάζουμε για τον ...μεγάλο αδελφό, που μας παρακολουθεί παντού και, πάντα…
Κάποιοι άλλοι, κλείνοντας  την εκπομπή τους εκεί στα κανάλια μας ευχαριστούν, που τους …παρακολουθήσαμε ...Άντε μετά, να βγάλεις άκρη .χα, χα, χαααααααα.

http://youtu.be/ys3rQcduuvw

Ένα + - κάτι και, να καίει.... Για όλους...!

Μια μέρα ο  Αφελίδης  συναντά τον  Χαζοπούλη και ρωτάει.

Δεν μου ρε φίλε!  Επειδή σήμερα λέω να αγοράσω, ένα καινούριο κινητό  και ξέρω τεχνολογικά εσύ, είσαι ανεβασμένος  πες  μου, ποιο να διαλέξω γιατί ,έχω μπλέξει..

Α΄ να πάρεις  από τα καινούρια της αφής.

Λες , είναι καλό? Το θέλω και, εύχρηστο.

Σου λέω είναι πανεύκολο.  Πατάς  πάνω του και, δουλεύει περίφημα

Α’ μπα τόσο εύκολο δηλαδή?.

Βρε, δεν είναι τίποτα, καλό πάτημα χρειάζεται κι’ αμέσως,  παίρνει μπροστά.

Εντάξει φίλε σ’ ευχαριστώ.

Την άλλη μέρα ξανασυναντιούνται και ο Χαζοπούλης  τον ρωτά. Τι έγινε ,πήρες κινητό, εντάξει?

Το πήρα αλλά, άχρηστο πράμα το πέταξα στο πρώτο λεπτό.

Σώπα …πως  αυτό, δεν βγήκε καλό?

Δεν μου είπες  ότι, θέλει πάτημα, για να δουλεύει?

Ασφαλώς , δεν πήρε αμέσως?

Να πάρει …αυτό  έγινε θρύψαλα στο δευτερόλεπτο χώρια, που έχασα τα λεφτά αφού η εγγύηση ,δεν κάλυπτε  προσωπικές  παρεμβάσεις…

Γιατί, σου έπεσε?

Όχι !  ,δεν άντεξε τα εκατόν είκοσι κιλά μου…!

Κάποιος, καλεί στο τηλεφωνικό κέντρο του ΟΑΕΔ .

Η αρμόδια υπάλληλος  σηκώνει το ακουστικό ρωτώντας  ευγενικά  παρακαλώ?

Ακούγεται ,μια  άγνωστη,  ζεστή, αντρική φωνή.

Θέλω να απευθύνω προς το τμήμα  ανεργίας  μια εξειδικευμένη ερώτηση -απορία μπορείτε να μου απαντήσετε εσείς  η απευθείας  να μιλήσω, με τον προϊστάμενο? Η  υπάλληλος  μπροστά στην σοβαρότητα  του άγνωστου συνομιλητή, θεωρεί καθήκον της  να τον συνδέσει αμέσως , με τον προϊστάμενο..

Εκείνος,  ακούγεται πομπώδης , εμπρός …

Παρακαλώ είστε ο προϊστάμενος ?

Μάλιστα ο ίδιος..

Μπορείτε να με ενημερώσετε πόσο χρόνο πρέπει  να εργάζεσαι, για να δικαιούσαι  το επίδομα ανεργίας?

Αγαπητέ μου, για να λάβει κάποιος ,ένα πλήρες έτος ,θα πρέπει να εργάζεται, τα δύο τελευταία χρόνια.

Στον ίδιο εργοδότη η δεν έχει σημασία?  Ξαναρωτά η ενδιαφερόμενη φωνή.

Στον ίδιο η σε άλλον, δεν ενδιαφέρει τον οργανισμό .

Κι’ αν απασχολείται είκοσι τέσσερεις  ώρες το εικοσιτετράωρο το επίδομα είναι ίδιο με κάποιον, που  δουλεύει οκτάωρο? Επανέρχεται  ο άγνωστος

Ο  προϊστάμενος  εξοργισμένος  βάζει τις φωνές!  Να μας κάνετε αμέσως καταγγελία , σε ποιόν ανάλγητο   εργοδότη ταλαιπωρείται  ο σκλάβος … Συγγνώμη εννοούσα  ο εργαζόμενος  αυτός !

Ε’ όχι και σκλάβος  κύριε προϊστάμενε  έτσι ήτανε εξ’ αρχής δηλαδή εδώ και, δέκα χρόνια μέχρι, που τα …έπαιξε…

Τι …έκανε λέει, δέκα χρόνια ?  Απόρησε ο προϊστάμενος. Αύριο να έρθει σε μένα προσωπικά.

Ναι αλλά, μαζί του πρέπει να είμαι κι’ εγώ η να σταλεί , με κούριερ  και , να του βγάλετε το επίδομα? Ρώτησε ο άγνωστος .

Αυτό, δεν το κατάλαβα  τι,  θα έρθει με κούριερ?
Μα, το  ρολόι μου, που μετά δέκα χρόνια έπαψε να δουλεύει , ανταπάντησε ο απίθανος  φαρσέρ σπαρταρώντας, σε ατέλειωτα χάχανα  ενώ, κλείνοντας βιαστικά το τηλέφωνο άφηνε τον εμβρόντητο  προϊστάμενο,  να βρίζει  μέχρι δευτέρας παρουσίας!  

Αχ, παιδάκι μου!  Κρίμα  τα  εκατομμύρια, που χάλασε ο πατέρας σου, για να σε σπουδάσει!

Γιατί,  κρίμα ρε μάνα,  δεν έγινα, ένας  επιτυχημένος  άνεργος…!χχ

Μαμά!  Διάβασα, μια συνταγή για γαλακτομπούρεκο, από το 1821!

Χριστός  κι’ Απόστολος !   Τι  λες  βρε  παιδάκι μου,  μπαγιάτικα  γλυκά…

Ακούς  εκεί την αναιδέστατη, να μου κάνει εμένα εμπρός  στους φίλους μου, τέτοια κασκαρίκα.

Δεν ξέρω τι, θα κάνεις αλλά…  Η  αυτή, η εγώ!  Φώναξε, ‘για την καινούρια σερβιτόρα’ στο αφεντικό, ένας  παλιός πελάτης,  φεύγοντας  εξαγριωμένος  και, σε έξαλλη κατάσταση.
Έλα δω κοπέλα μου τι, έκανες του ανθρώπου και, βγήκε από τα ρούχα του? Απαίτησε, να μάθει ο εργοδότης.

Τίποτε απολύτως  μάλιστα,  εκτέλεσα κατά γράμμα την παραγγελία του.

Δηλαδή τι, σου ζήτησε ? Επέμεινε το αφεντικό.

Να όταν του είπα πως, θέλετε τον  καφέ σας …κόμπιασε  η σερβιτόρα.

Ε’ λοιπόν …
Μου είπε. Λίγο καφέ και, ελάχιστη ζάχαρη, στην …μύτη.

Και εσύ, τι έκανες?

Του έριξα τον καφέ, με λίγο ζάχαρη στην μύτη… Μήπως, δεν έπρεπε?

Το αφεντικό, ακόμη ψάχνεται,  με την εκπαιδευμένη σερβιτόρα..

http://youtu.be/5fB16cuy47Y

Άντε ρε μάνα, θα μου σιδερώσεις το πουκάμισο, βιάζομαι.

....Δένω το γλυκό παιδί μου και, έρχομαι…

Το δένεις  γιατί ,υπάρχει περίπτωση να  φύγει?

Στα …εκτελεστικά  όργανα  του παρορμητικού μου αυθορμητισμού  ευθύνες, δεν δύναμαι να επιρρίψω.

Συμβουλές  ίσως, μπορώ να επιδώσω δίχως  ωστόσο να είναι σίγουρο ότι, θα εισακουσθώ!
Παρ’ ότι, εμπειρίας  …ανθρώπινης  οι ταπεινές  μου εισηγήσεις  εν’ τούτοις , δεν καθιστούν  ανενεργές, διανοητικές  υπερβολές  και, αν  προσωρινά  αναστέλλουν  ανοησίας  τα αυτονόητα,  επιρρεπείς  οι πράξεις  στην έπαρση της αλαζονείας, με ανυπακοή  εξακολουθούν,  να  αμύνονται.
Πάμπολλες  φορές … οι  περιαυτολογείς  αιτιολογίες  μου  εκ’ του αποτελέσματος , ανεπαρκείς  κρίνονται.
Παρόλα  αυτά:  Ποιος?
Εαυτόν  καυτηριάζει, εάν λάθη του, αποδειχτούν?
Ποιος?
Προθέσεις  του απαρνείται δίχως, συσκότιση της  γνησιότητας?
Σε κάθε περίπτωση, στην  προσθαφαίρεση παθών  εκ’ των υστέρων, κρίνονται  συμπεριφορές  αλλά …ο  παρανομαστής  συγγνώμη ως  προϊόν  υποκριτικής  πλέον ευτέλειας  ανεπανόρθωτα,  διακωμωδεί  τις  αδικίες…
Οι λόγοι , ενίοτε …υπολογιστικοί .
Τα συμφέροντα,  υπερισχύουν  πανίσχυρα.
Η  αγάπη, δούναι και, λαβείν στο πεζοδρόμιο!
Το χρήμα  επιτυχώς, υποδαυλίζει την αμετροέπεια  εκμαιεύοντας,  τυχάρπαστες  αποφάσεις …
Δυστυχώς!

Όσο η λογική, καθοδηγείται  από το παράλογο, επιτρέποντας  στην αφροσύνη

να  εξαπατά την σύνεση, τότε…

Κάθε  θυσία, θα λοιδορείται από την αχαριστία

εξαναγκάζοντας  την ευγνωμοσύνη, να επικαλείται  την σιωπή!

Όσο η  υπεροψία  ποδηγετεί  την ορθή σκέψη δίνοντας  βήμα στην  παράνοια

να  προωθεί το αναληθές,  τότε…

Το  ενάρετο, βαλλόμενο  δια  της  κακοήθειας,

θα  ενδυναμώνει  της  απερισκεψίας   την  παράκρουση!

Κι’ όμως…

Δρω, όπως  καθένας. 
Απαιτώ,   όπως όλοι.
Πεπεισμένος  για προνόμια, αντιστέκομαι στην άδολη προσφορά  και, συνδιαλέγομαι αποκρουστικά,  μεταφέροντας  το μέρισμα  ανευθυνότητας  στις  επερχόμενες  γενιές.
Ανεπιτυχώς,  με …αδύναμο  πνεύμα,  τούτη διέσχισα  εσωστρεφή ζωή,  δίχως  να …μάθω!
Διακαώς,  διατηρώ επιθυμία έστω  κι’ αν, ανήθικου βάρους,  τιμωρία υπομένω…
Στην  πλήρη απελευθέρωση από την  μιζέρια , ηδυπαθούς  ύλης  …
Προς  διάνοιας,  όποτε  στο επίπεδο  προσχωρήσω,  ενός  υπέρ  αληθούς,  γίγνεσθαι.
Ελπίζω…!

Για ποιο λόγο οι ντομάτες , να κοκκινίζουν?

Μα θα πει κάποιος  γιατί, ντρέπονται τα κολοκύθια…
Σωστό  η Λάθος?

Άντε ντε! Να το πάρει το ποτάμι?

Το σωστό είναι ότι, έχουν κρυφό έρωτα, με  τα αγγούρια!

Άραγε η πέραν του Ατλαντικού ήπειρος  γιατί, ονομάστηκε Αμερική?

Μα θα πει κάποιος  πήρε το όνομα της από τον Αμέρικο Βεσπούτσι…
Σωστό  η Λάθος?

Άντε ντε! Να το πάρει το ποτάμι?

Διότι ο ναύτης στον ψιλότερο  κατάρτι  του καραβιού  που κοίταζε προς  την ακτή  κάποια στιγμή, φώναξε στον Κολόμβο  απορημένος…  Α!  Μερικοί,  καπετάνιε μας  χαιρετούν  από  την ακτή!  Τότε  ο Χριστόφορος  με την πρώτη αυτή έκφραση, βάπτισε την νέα ήπειρο!

Δυο ξανθιές, «ελέω βαφής» άσπονδες φίλες συναντιόνται στο δρόμο και η μία ρωτά την άλλη που έρχεται από την αγορά κουβαλώντας, μια πλαστική σακούλα

Λίζα χρυσή μου γεια σου, τι ψώνισες?

Γλυκιά μου Μιράντα τίποτε το ιδιαίτερο, μια βιζουτιέρα αγόρασα.

Μπα και, σαν τι σκοπεύεις, «την κάρφωσε κοιτώντας τα ισχνά της στήθη» να βάλεις μέσα?

Μα τι άλλο, τα διάσπαρτα μπιζού μου συνεχίζοντας…

Εσύ, πως είσαι μου φαίνεσαι λίγο χλωμή?

Τελευταία, μ’ έχει ταλαιπωρήσει, μια πέτρα στο νεφρό και ο γιατρός μου είπε, να κάνω ηλιθιότριψία!

Καλέ σώπα αυτό, «πέταξε το καρφί της η άλλη » δεν το είχες, από πάντα?  

Κλήση κινητού…..

Έλα…

­……….

Ναι ?

……….

Σώπα!

……….

Τι  λες?…

……….

Αδύνατον!

……….

Σίγουρα?

……….

Καράφλιασα!

……….

Πάλι?

……….

Πότε?

……….

Που?

……….

Πως?

…….

Γιατί?

……….

Μαλακίες!

……….

Σιγά.

…….

Τώρα?

……….

Εντάξει…

……….

Κλείνω.

Τα συμπεράσματα, δικά σας.

 Ο Μεσβήνης και ,τα μπαρμπούτσαλα.

Ένας μακροχρόνια άνεργος, προσέρχεται στην εφορία, με σκοπό να επιδοτηθεί, για άσκηση νέου επαγγέλματος.
Ο υπάλληλος συμπληρώνοντας τα στοιχεία ρωτά τον ενδιαφερόμενο: Και, για ποιο, επάγγελμα ενδιαφέρεστε?
Μεσβήνης.
Μεσβήνης?
Μάλιστα.
Περίεργο! Πρώτη μου φορά, ακούω τέτοιο επάγγελμα, για περιμένετε μισό λεπτό λέει, πηγαίνοντας βιαστικά στον προϊστάμενο.
Το ίδιο έκπληκτος μένει και, εκείνος στο άκουσμα του επαγγέλματος μεταφέροντας ωστόσο, με την σειρά του το αίτημα στο Υπουργείο, για πληροφορίες.
Από το υπουργείο έχοντας πλήρη άγνοια προτείνουν στον προϊστάμενο, να ερωτηθεί ο ενδιαφερόμενος ώστε, να δώσει περισσότερες λεπτομέρειες.
Έτσι και, γίνεται.
Πες μας, βρε χριστιανέ μου μήπως είναι κανένα επάγγελμα που να έχει σχέση, με υπολογιστές, μοντέρνο? Γιατί, δεν το έχουμε ματακούσει.
Μπα, δεν έχετε ξανακούσει το, Μανάβης?
Βεβαίως αυτό, είναι πασίγνωστο!
Ε’ λοιπόν, είναι το αντίθετο του... Απαντά ο άνεργος αγέρωχα.
Εντάξει, εντάξει, εκείνος σχετίζεται, με φρούτα, λαχανικά, ζαρζαβατικά εσύ, με τι, θα απασχολείσαι?
Με ότι, απασχολούμε και, σήμερα.
Δηλαδή?
Μπαρμπούτσαλα… αφήνοντας, αποσβολωμένο τον προϊστάμενο.

Για όλους...!

Λάκη παρά..λ..ειπωμένα.

Ο  επώδυνος  τοκετός, τα κουραφέξαλα, οι κοτσάνες,  το κέρασμα  και, το αράπικο φιστίκι.

Βρε, βρε χρόνια και, ζαμάνια άκουσα, μια γνωστή φωνή ,να φωνάζει πίσω από την πλάτη μου.
Γύρισα αντικρίζοντας  ποιον άλλον τον Λάκη.
Δεν πρόλαβα, να σταυροκοπηθώ όταν εκείνος,  χαμογελώντας  συνέχισε…
Κύριε  Μάκης  μας!   Όλα κι’ όλα η συνάντηση μας, δεν σηκώνει καζούρα γι’ αυτό, θα μου επιτρέψεις  να κεράσω προσφέρθηκε, με ευγενικές  τσιριτσάτζουλες.
Μπα ο Λάκης  έτσι ευδιάθετος , χαρούμενος , γελαστός , καμαρωτός  και επιπλέον, να επιμένει,  για κέρασμα?  Δεν  μπορεί  κάποιος  φούρνος,  θα  γκρεμίστηκε,  συμπέρανα  σιωπηλός…
Ξέρω, ξέρω, θα απορείς  για την στάση μου ξαναείπε λες  και, κατάλαβε το αρνητικό μου  σκεπτικό όμως,  φίλε αγαπητέ  μην ανησυχείς  γιατί,  ευθύς  εξ’ αρχής  στο κατέστησα  σαφές.  Η  σημερινή μέρα  είναι ,για  μένα ξεχωριστή γιορτή, θα πρόσθετα.
Χαίρομαι ιδιαίτερα  για σένα  αποκρίθηκα, με τις αισθήσεις  μου τεταμένες  ρωτώντας  ωστόσο, από  ανθρώπινη περιέργεια.
Και από πού Λάκη μου, σου προέκυψαν τα χαρμόσυνα?
Προ ολίγου ,πληροφορήθηκα το ευχάριστο και, πετώ στα σύννεφα κύριε Μάκη μας.
Κι’ αν επιτρέπεται  τι είναι αυτό, που σ’ έκανε, να ταξιδεύεις στα επουράνια?
Επιτέλους  το αποκτήσαμε κύριε  Μάκης  μας!   Αποκτήσαμε το πρώτο, δεν είναι κοσμοϊστορικό γεγονός?
Εμ’ πες μου έτσι χριστιανέ  μου!  Πραγματικά  αυτό, αποτελεί ευτυχές  γεγονός . Σου αποδίδω ολόψυχα τα συχαρίκια μου, να σας  ζήσει!
Ευχαριστώ, ευχαριστώ  και, βέβαια να μας  ζήσει  γιατί ,είναι η αλήθεια κύριε Μάκης  μας,  χρόνια το παλεύαμε.  Ξοδευτήκαμε ,ταλαιπωρηθήκαμε  αλλά,  τέλος  καλό, όλα καλά,  αποκρίθηκε  σχεδόν συγκινημένος .
Μπράβο, Λάκη!  Αφού  λοιπόν είναι έτσι, δεκτό το κέρασμα  ξανάπα, ενώ εκείνος  αλλά  μπρατσέτα  ήδη, με τράβαγε στο ζαχαροπλαστείο  συμπληρώνοντας.
 Δεν βλέπω την ώρα και την στιγμή, να σου εκμυστηρευτώ  την  ικανοποίηση μου.
Και, δεν μου λες  Λάκη η σύζυγος, είναι καλά? 
Θέλει και, ρώτημα κύριε  Μάκης  μας  εκείνη, πλέει  σε πελάγη ευτυχίας.
Φαντάζεσαι,  τόσα χρόνια  την προσωπική και, σωματική  της ταλαιπωρία  χώρια  η αγωνία  της  και ,σαν γυναίκα  καταλαβαίνεις  τι θέλω να πω.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα, να μεταφέρεις  και σ’ εκείνη τις  ιδιαίτερες  ευχές  μου.
Το μόνο εύκολο το μεσημέρι κιόλας, θα  τις  αποδώσω.
Τελικά  Λάκη μου τι σου είναι η τεχνολογία.
Ποια, τεχνολογία  κύριε Μάκης  μας?
 Η  εξωσωματική διότι, όπως  μαθαίνουμε  οι μοντέρνες γυναίκες  με παρόμοιο  πρόβλημα  εκεί, προσφεύγουν.
Ασφαλώς  Λάκη και το μωρό, θα είναι τετράπαχο  ε’?   Τι είναι, αγόρι η κορίτσι, δεν μου είπες?
Ποιο, μωρό κύριε Μάκης  μας  ποια, εξωσωματική?
Μα,  προ ολίγου, δεν μου ανακοίνωνες   γεμάτος  περηφάνια  ότι, αποκτήσατε  το πρώτο σας, τέκνο?
Εγώ, αναφέρθηκα  εγώ, σε  τέτοια κουραφέξαλα?
Εμ’ ποιος  εγώ βρε Λάκη?  Δεν προθυμοποιήθηκες  μάλιστα,  να με κεράσεις, για τον  σπουδαίο  τοκετό,  που σας έλαχε?
Τι  λες  κύριε Μάκης  μας!  Που, σκέφτηκες  τέτοιες  κοτσάνες?  Εγώ, μιλούσα, για το πρωτογενές  πλεόνασμα  το οποίο, αποκτήσαμε όλοι μαζί  εσύ, δεν νιώθεις  υπερήφανος  και  τρισευτυχισμένος?  Φώναξε την ατάκα του  αφήνοντας  με αμανάτι, να κρατώ το …υποβρύχιο  στον αέρα  ενώ, χασκογελώντας   προτού, τον  πάρει και, τον σηκώσει  εξαφανίστηκε αφήνοντας  απλήρωτα,  τα κεράσματα…
Που, θα μου  πάει,  δεν θα τον πετύχω?  Ίσως  τότε, άνευ παρεξήγησης  καταλάβει  στο..  πίτς  φιτίλι τι σημαίνει, φιστίκι  αράπικο στο, το και, το  ο  αμάκας!